Tanuki-Anime

Bokusatsu to po japońsku „pobicie ze skutkiem śmiertelnym”, więc tytuł należałoby przetłumaczyć jako „Bijący­‑na­‑śmierć anioł Dokuro”. I to właśnie istota tej krótkiej, ale aż nazbyt treściwej serii. Sakura (tak, to może być męskie imię) Kusakabe do niedawna wiódł życie zwykłe i spokojne, chodził do szkoły, podkochiwał się w koleżance z klasy – Shizuki Minakami. Ten spokojny czas dobiegł końca.

Pewnego dnia w jego domu najzwyczajniej w świecie zjawia się Dokuro­‑chan i oznajmia, że jest przybyłym z przyszłości aniołem – a potem zamienia życie bohatera w pasmo udręki. Klasa bynajmniej nie przyjmuje spokojnie do wiadomości faktu, że Sakura ni z tego ni z owego mieszka pod jednym dachem ze ślicznym aniołem. A już po chwili pojawia się kolejna wysłanniczka sił nadprzyrodzonych, Sabato­‑chan, i oznajmia, że niebiosa wydały na Sakurę wyrok śmierci. Za to, że w przyszłości, próbując zmienić świat w raj dla pedofilów, wynajdzie środek dający wieczną młodość. Ściśle mówiąc, środek powstrzymujący starzenie od chwili, gdy jego użytkowniczka skończy dwanaście lat. Są tylko dwa „małe” problemy: Sabato­‑chan, której zlecono „egzekucję”, jest straszną fajtłapą, zaś Sakura ma niespodziewanego obrońcę w osobie Dokuro­‑chan, która postanawia zmienić przyszłość, nie zabijając Sakury. Tyle tylko, że Dokuro­‑chan ma strasznie wybuchowy charakter, toteż sama morduje go – w bolesny i widowiskowy sposób – co kilka minut… Na szczęście wystarczy jeden ruch jej magicznej „pałeczki” (zwącej się Excaliborg, a wyglądającej jak wielki, nabijany kolcami, żelazny „bejsbol”) oraz krótkie „Pipiru piru piru pipiru pi!”, by Sakura (lub inna ofiara temperamentu Dokuro) wrócił między żywych, głównie po to, by znów w widowiskowy sposób umrzeć…

Od strony technicznej anime prezentuje się przyzwoicie, animacja jest płynna, a nieustanne deformacje postaci dobrze komponują się z koncepcją serii, jak również z nieco uproszczonym stylem rysowania (z drugiej strony, jak szczegółowo można narysować scenę typu „ręka, noga, mózg na ścianie”?) Oprawa dźwiękowa jest raczej przeciętna, podobnie jak piosenki, jednak dobór seiyuu jest wyśmienity. Ale fabuła… Cóż tu się rozwodzić, ta seria to prawdziwa mieszanka piorunująca, w której bardzo niewybredny humor nieustannie przeplata się z seksualnym innuendo oraz przemocą w ilości i natężeniu typowym raczej dla amerykańskich kreskówek. Tyle, że tu, w odróżnieniu od produktów zza oceanu, efekty np. walenia młotkiem po głowie są szokująco krwawe. Na szczęście, choć pojęcie „dobry smak” jest twórcom najwyraźniej obce, granica dzieląca ecchi od hentai nie zostaje przekroczona. Seria ma zaledwie cztery podwójne odcinki (czyli osiem trzynastominutowych historyjek), co należy uznać za błysk geniuszu twórców – większa „dawka” niechybnie doprowadziłaby oglądających do nerwowego załamania. Przy obecnej formie większość widzów po chwili zszokowanego milczenia wyda z siebie lekko histeryczny rechot.

Nie podejmuję się napisać, komu tę serię można polecić. Każdy musi podjąć tę odpowiedzialną decyzję sam i na własne ryzyko. Mam tylko nadzieję, że wystarczająco uchyliłem rąbka tajemnicy, by zainteresowani mogli dokonać świadomego wyboru.