Tanuki-Anime

Czytałem 1984, ale nie szukam z tego powodu wszędzie nawiązań do dzieła Orwella. Wielki Brat działał na zupełnie innej zasadzie niż Satsuki, a sama parafraza znanych z książki słów nie oznacza jeszcze bazowania na niej. Myślę, że po przeczytaniu książki jesteś trochę zbyt wyczulony i zaczynasz doszukiwać się drugiego dna w złym miejscu.

Przeczytałem już trochę czasu temu. No i co teraz panie? Bo widzę, że stać cię tylko na plucie jadem o jakże oświecona przez prozę Orwella jednostko. Sugeruję najpierw poczytać więcej książek, a dopiero potem brać się za analizę.

To że Kino no Tabi nie jest tak popularne jak Sailor Moon czy Bleach nie znaczy wcale, że nie jest elementem kultury masowej (zresztą i tak jestem pewien, że ten tytuł widziały setki tysięcy ludzi na świecie).

Kultura masowa to „pojęcie odnoszące się do zjawisk sztuki i rozrywki, realizowanych przez rozpowszechnianie identycznych przekazów za pomocą technicznych środków umożliwiających ich odbiór w b. szerokim zakresie, przez zróżnicowaną publiczność odbiorców kultury.” Słowem to, co możesz zobaczyć w telewizji albo usłyszeć w radiu. Kino no Tabi wyemitowano w Japońskiej telewizji w 2003 roku.

Z drugą częścią Twojej wypowiedzi w zasadzie mógłbym się zgodzić, ale jestem internetowym wojownikiem, więc honor mi nie pozwala, zwłaszcza, że jesteś płci przeciwnej, a samuraje nienawidzą kobiet.

Otóż kultura masowa, żeby taką pozostać, nie musi dążyć wcale do prymitywizacji. Ludzi z różnych grup społecznych łączą nie tylko śmiech (który jest zresztą w równym stopniu instynktowny, co kulturowo uwarunkowany), erotyka, przemoc i jedzenie, ale także historia, wartości rodzinne, wrażenia estetyczne itp.

Do zwiększenia oglądalności można dążyć albo przez apelowanie do najniższych instynktów, albo wręcz przeciwnie, co udowadnia np. światowa popularność filmów Miyazakiego. Wszystko jest wyborem twórców.

Aikuro miał być o wiele ważniejszą postacią (być może nawet ojcem Satsuki, na co wskazywało parę szczegółów) – kompletnie bezużyteczny w drugiej części.

Tsumugu dostał własny odcinek i miał potencjał zostać dosyć mocną postacią do samego końca – zdolny walczyć z LF wyłącznie dzięki gadżetom, prawdopodobnie spokrewniony z Ryuko (ten sam schemat kolorów włosów, martwa siostra podobna do Ryuko). Jego LF blizny nigdy nie są wytłumaczone. Ostatecznie kompletnie bezużyteczny w drugiej części, ciągle dostaje po dupie, przestaje używać pułapek, jego (i Kinue) wątek porzucony.

Nudist Beach – budowana jako silna organizacja zdolna zagrozić planom Kiryuin. Ostatecznie kompletnie bezużyteczna. Aikuro i Tsumugu wspominają o kwaterze głównej i kierownictwie, ostatecznie Aikuro okazuje się liderem, a jedynym innym członkiem znaczącym cokolwiek jest Takarada. No i Isshin, ale staruszek nie żyje.
Satsuki wspomina, że zakładała połączenie z nimi sił by walczyć z Ragyo. Zapewne zniszczenie większości ich wyposażenia i kwater w Osace było w tym wypadku świetnym posunięciem. Bezsens.

Sanageyama, jego OP umiejętność i chęć kolejnego pojedynku z Ryuko – umiejętność w zasadzie nigdy więcej nie użyta, dostaje niemiłosiernie po dupie przy każdej lepszej okazji, po odzyskaniu wzroku, gdy każdy spodziewał się, że Uzu w końcu zacznie kopać tyłek, jedyne co robi to odbija się od LF ściany. Ałć. Do pojedynku nigdy nie dochodzi ani nie jest wspomniany.

Masochizm Gamagoori – zapomniany.

Nonon najlepszą przyjaciółką Satsuki – nic z tego nie wynika. Szansa na rozwój postaci podczas elekcji, gdy Satsuki ma ją w dupie i jej przegrana mogłaby poruszyć wątek wyraźnie mocno jednostronnej przyjaźni – nope, nic. Przez całą serię Nonon i tak trzyma się bliżej Uzu/Inumuta niż Satsuki.

Inumuta – who again?

Elite Four straciło kompletnie na znaczeniu po elekcji, historia skupiła się kompletnie na Ryuko i równie dobrze mogłoby ich nie być. W zasadzie taki los spotyka każdą postać gdy tylko spełni swoją role względem Ryuko. Dzięki Elite Four zdobywa upgrade'y, tracą ważność. Aikuro i Tsumugu dają jej informacje, tracą ważność. Satsuki przestaje być rywalem, wyłączmy ją na parę odcinków. A potem szybko rozwińmy w ukochaną starszą siostrę, aby biedna Ryuko nie czuła się samotna po nieuniknionej utracie Senketsu.

Plan Ragyo i hybrydy – shit makes no sense. Plan zakładał rozprowadzenie COVERS i aktywowanie sygnału, aby ciuszki pochłonęły ludzkość i doprowadziły do zniszczenia planety. Hybrydy nie były w tym planie do niczego potrzebne, ostatecznie po prostu w jego wykonaniu przeszkodziły. Po co Ragyo się w to bawiła?
I skoro Ragyo jest wyraźnie hybrydą (blizny, regeneracja), w jaki sposób nią została? Dlaczego nie mogła powtórzyć tego samego procesu na córkach?
Dlaczego wszystko musiało się zakończyć w akademii, skoro jej główna siedziba znajdowała się we Francji? Aby Ryuko i spółka miała bliżej? Wcale nie zdziwiłbym się, gdyby Satsuki miała być „pierwszym bossem” w połowie serii, po czym Ryuko wyruszyłaby do Francji by walczyć z Ragyo. Finał serii o ciuchach w kraju mocno związanym z ciuchami i modą?
Jeżeli ciuchy robią się tak silne po znalezieniu hosta, to czemu zamiast znaleźć odpowiednią rasę i po ewoluowaniu ich do odpowiedniego poziomu przejąć ich technologię by podbić kosmos po prostu doprowadzają do eksplozji planety i znowu bawią się w ewolucję? Nie szkoda im czasu na takie pierdoły? Jak na takie mądrale to strasznie głupie są.

Nui i jej niekompatybilność z innymi LF – nie może założyć kamui, nie może zregenerować oka, ale Ragyo może dać jej LF ręce? Może połączyć się z original LF? Jeżeli jej LF są zbyt silne, to czy LF Ragyo nie powinny być jeszcze mocniejsze (w końcu dała jej ręce)? W takim razie czemu Ragyo była w stanie używać nie tylko Shinra Koketsu ale i wyraźnie słabszego Junketsu?
Jaki był w ogóle sens ucinaniu rąk Nui, jeżeli odzyskała je dwa odcinki później jakby nic się nie stało?

Rei Houhoumomohoumaru – chyba najbardziej niepotrzebna postać w show. Nawet nie wiemy czym ona ostatecznie była, człowiekiem, LF lalką? W bodajże ep18 potrafiła zregenerować się po tym jak Satsuki przecina ją na pół, ale Ragyo używa ją jako źródło energii dla Shinra Koketsu. Nawet ją Trigger bał się zabić, ostatecznie z niego „wypada”. Po co trzymać ją przy życiu? KTO TO W OGÓLE JEST?

Junketsu – suknia ślubna Satsuki? Szkoda, że nigdy tak naprawdę nic z tego nie wynika, mimo, że flashback o tym widzieliśmy z trzy razy. Ostatecznie to Ryuko (obviously) go zakłada, po czym Junketsu zostaje z łatwością poprawiony, aby nie przeszkadzał. Nigdy się nie odzywa. W finale Senketsu pochłania go razem z innymi uniformami. Biedny, smutny, zapomniany Junketsu, aż łza się kręci.

Jak jesteśmy przy flashbackach – Soichiro wygląda zupełnie inaczej niż ojciec Satsuki z wczesnych flashbacków. Do tego dochodzi niekonsekwencja czasu. Satsuki jest o rok starsza od Ryuko. Soichiro mówi jej o Junketsu, gdy Satsuki ma pięć lat (Ryuko cztery). Jednocześnie widzimy Soichiro uciekającego z wyraźnie malutką Ryuko (na pewnie nie czteroletnią) i zmieniającego tożsamość. Jak w takim razie mógł spotkać się z Satsuki? Nic innego jak nieprzemyślany retcon.

Nieszczęsny LF pocisk z elekcji – kompletnie zapomniany zaraz po tym jak go pokazano. „Jeśli w pierwszej scenie filmu pojawia się strzelba, to w ostatniej scenie ta strzelba musi wystrzelić” nuff said.

Różne ideologie – przyjaźń z ciuchami, kontrola nad ciuchami, ciuchy kontrolujące ludzkość, zniszczenie ciuchów. Nic z tego nie wynika, Ryuko (przyjaźń) i Satsuki (kontrola) w drugiej części po prostu decydują, że trzeba uratować świat i tyle z tego. Końcowa mowa Ryuko jest przezabawna – LUDZIE TO LUDZIE, CIUCHY TO CIUCHY, ALE JEDNOCZEŚNIE COŚ WIĘCEJ. ZOSTAWCIE LUDZI W SPOKOJU! I jednocześnie możecie wyginąć, nie mamy już czasu, aby wyjaśnić jak mogłaby wyglądać przyjaźń albo synteza z ciuchami, nawet jeśli relacja Ryuko i Senketsu była wyraźnie zapowiedzią takiego zakończenia.

Banshi (czy jak tam nazywała się główna nić każdego uniformu) – zapomniane praktycznie zaraz po tym jak się o nich dowiadujemy. Nui nigdy więcej nie próbuje ich przerywać, nikt o nich więcej nie wspomina.

Nożyce – początkowo wydają się unikatową bronią, ostatecznie ich działanie to zwykły trick, który można wykonać każdą wystarczająco dobrą bronią. Kompletnie bezuyżyteczne przeciwko Space Ragyo.

Zemsta Ryuko – ostatecznie Ryuko nawet nie zabija Nui, wątek ten stracił zupełnie na znaczeniu w drugiej części.

Mako – wspomina o „przyjaciołach w jej głowie”, podczas odcinka Tsumugu podejrzewana o pokonanie wielu studentów (miotły), „21 I DIE”, wyjątkowo potężna w uniformie. Czyżby jakaś relacja do LF? Czyżby Mako miała jakiś potencjał by być czymkolwiek więej niż najbardziej wkurzającą postacią wszechczasów? Nope.

Mógłbym tak cały dzień.

Dlaczego niby nie mam tego wszystkiego analizować tylko zaakceptować wszystko jak leci „bo walki są fajne i wszystko lata, i wybucha, i jest fajnie xD”?

Hmm, a dlaczego nie? Ja od początku tak tą serię traktowałem. Właśnie tym dla mnie jest KlK, czystą rozrywką. Myślę, ze chodzi tu po prostu o odpowiednie nastawienie…

Ty tak na serio? xd

Właśnie tego się obawiam…

Czytaj co ?
O ile sie nie myle 8 odcinek jeszcze nie wyszedl, wiec daruj sobie te twoje fanowskie wypociny jako argument w jakiejkolwiek dyskusji.
Kluby wroca, w jakiej formie to sie zobaczy jak to sie stanie.

No wlasnie mozna sie spodziewac wszytkie, a przynajmije ja sie spodziewalem. A co otrzymalem ?
Nic.
Jak i zakonczyl sie pierwszy odcinek tak i mamy ta samu sytuacje pod koniec 7, Ryuko ani nie wydaje sie specjalnie silniejsza, ani nie doweidzila sie nic o mordercy swego ojca ani tez nie zyskala jakis nowych kontaktow ani znajomosci.

Jezeli poprzez prgress masz na mysli ciagle walki z nonemami ktorzy sa przedstawaiani a jednej chwili i pokonani w pare minut pozniej zeby juz nigdy o nich nie wspomnie, to tak. Mamy duzo progressu.

I nie zamierza „odbudowywać klubów” tylko przebudować cały porządek w szkole.

Przebudowac, odbudowac… rezultat ten sam.

Ten odcinek miał przede wszystkim pokazać, że im więcej ludzie pracują i mają pieniędzy, im lepiej im się powodzi i jak bardzo większy jest ich status społeczny, tym bardziej wychodzi na wierzch ich chciwa i bezwzględna natura, zapominają przy tym o podstawowych wartościach, w końcu przystosowują się i przestają byćnaprawdę szczęśliwymi.

Typowe biadolenie bzdur przez ludzi ktorzy sa zbyt leniwi zeby cos osiagnac podczas gdy gorycz i zazdrosc z nich wycieka.
Jezli jest cos co ten odcinek pokazuje to naiwnosci osoby ktora byla za niego dpowiedzialna.

Nawet jezli Ryuko lekko pchnela Mako do bycia capitanem tego klubu to Mako w kazdej chwili mogla powiedziec „NIE”, jakos nie widizlem zeby nazekala kiedy dostali sie do tego drugiego, wiekszego mieszkania.

Zdrowa przyjazn nie jest pelna zazdrosci, nienawiscie i niedopoweidzianych problemow.
Ryuko nagle wyglada jak pasozyt zerujacy na dobrym sercu rodziny Mako.