Tanuki-Anime

Niestety muszę się zgodzić. Mnie też druga seria jakoś bardziej podeszła.

W takim razie gratuluję cierpliwości, rzadko kiedy oglądam kolejne sezony serialów anime, które nie trafiają do mnie za pierwszym razem. :)
Film byłby ciekawym pomysłem – w serialu niektóre opowieści aż proszą się o długi metraż.

Czyli bardziej jakby felieton niż recenzja? Bardzo chętnie go przeczytam. Tym bardziej, że co do koncepcji, z jaką twórcy zabierali się do pracy, zdania są podzielone i wśród malkontentów dominuje opinia, że „Watanabe i spółka coś tam chcieli osiągnąć, ale im nie wyszło”.

Moim zdaniem – wyszło.

Oglądałem Space Dandy i docierało do mnie, ile pomysłów, tematów, gatunków i bohaterów pozostaje niewykorzystanymi w anime tylko dlatego, że zdominowały je niskich lotów produkcje dla dzieci i młodzieży, bardziej ceniące sobie schematyczność rozwiązań i miałkość fabuły. Kiedy przed laty zaczynałem moją pierwszą świadomą przygodę z anime, powiedziono mi, że to tak jak kino fabularne, tylko zamiast żywych aktorów mamy aktorów animowanych. Akurat. Pod względem fabularnym przytłaczająca większość anime naprawdę nie ma niczego, czym mogłoby rywalizować z kinem fabularnym. Oczywiście są chwalebne wyjątki, ale stanowią wyraźną mniejszość, do tego nie cieszącą się popularnością i popularność wypadałoby uznać tu za słowo klucz. Nie czas i miejsce by analizować przyczyny tego zjawiska, ale wspominam o nim nie bez powodu.

Oglądając Space Dandy miałem wrażenie, że w każdym odcinku twórcy próbowali przekazać widzom następującą wiadomość: „zobaczcie co moglibyśmy dla was zrobić, gdyby nie owczy pęd na lolitki w strojach pokojówek, moebloby, bezmózgich outsiderów z gimnazjum, dostających moce/mechy/superbronie by leczyć kompleksy swoje i im podobnych widzów”. To nie może być przypadek, że w ostatnim czasie jeśli już z jakiegoś anime w ogóle zapamiętałem jakieś sceny, to były to sceny z Kosmicznego Dandysa. Ot, choćby scena w pokoju hotelowy z odcinka o różnowymiarowych światach. Półmrok, światła neonów za szybą, on i ona po przejściach i oto spotkali się po latach i spędzili ze sobą noc. Rozmawiają o dokonanych kiedyś wyborach. To mógłby być dobry początek dobrego dramatu czy filmu obyczajowego, ale nie tym razem. To zaledwie sugestia tego, o czym mógłby być film, gdyby twórcom pozwolono robić to, co uważają ze powinni robić, zamiast stutysięcznej wersji przygód trzynastoletniego mściciela zbawiającego świat i walczącego z demonami, ale w jakiś dziwny sposób dostającego blokady psychicznej za każdym razem, gdy tylko zobaczy różowe majteczki w misie czy truskawki. Odcinek ze Scarlet i udawanym romansem, który omal nie przerodził się w prawdziwy, odcinek o dziewczynce z parzydełkami, o planecie roślin, zakochanym QT i poświęceniu w imię miłości, powrót Miau po latach do domu i jego konfrontacja z demonami przeszłości, odcinek roślinny o istocie istnienia, o sprzedawcy kosmicznego ramenu itd. Wszystko to podlane absurdalnym sosem, z puntu widzenia twórców być może w charakterze autoironii. Trzeba było aż Watanabe z jego charyzmą i pozycją, żeby ten czy inny reżyser ze scenarzystą mogli przemycić na ekran trochę poważniejszych tonów, nawet jeśli dla niepoznaki ukrytych za kolorowymi, karykaturalnymi dekoracjami? W jakimś sensie odbieram tę produkcję jako głos protestu środowiska twórców anime: „Umiemy coś więcej poza masową produkcją fabularnych straszydeł o niczym, ale przecież i tak nigdy nie będzie nam dane czegoś takiego wyprodukować, prawda? A skoro tak, to macie kolejną porcję obłąkanej galopady, dla odwrócenia uwagi oszołomimy was ruchem i kolorami, i zapomnijcie o tym, że cokolwiek wam sugerowaliśmy. Ech…”

Naprawdę lubię Kosmicznego Dandysa.

Z dwunastu gniewnych i niepewnych, to tam była tylko krótka posiadówa ławy przysięgłych, więc akurat nieznajomość tego tytułu niewiele zmieniała.

Nie piję do stylu, ale do jakości technicznej. W 5 odcinku Dandy na dalszym planie wyglądał jak suchotnik, dodatkowo poszkodowany zapaleniem stawów.

Być może po intensywnie animowanym odcinku musicalowym zabrakło im nieco czasu i możliwości? Nazwiska same nie pracują, za tym wszystkim stoi masa rysowników, którzy często są tez potrzebni gdzie indziej.

Podsumowując jednym zdaniem: jest to idealne anime dla kogoś, kto lubi dyskutować z samym sobą.

Może nie odbiega poziomem na minus w stosunku do najgorszych odcinków poprzedniej serii, ale przecież miało być wreszcie lepiej. Mieli czas, żeby przemyśleć koncepcję i mogli przynajmniej postarać się zrobić jakiś przyzwoity pierwszy odcinek otwierający drugi sezon. A to po raz kolejny jest bzdet kompletny. Mało zabawny bzdet w dodatku…