Tanuki-Anime

Co więcej,  kliknij: ukryte  po ich stronie nie widać żadnych zniszczeń, nie dochodzą też żadne strzały, można więc przypuszczać, że wojna się dawno skończyła, a oni wszyscy tylko udają że nadal trwa.

Nie jest całkiem wykluczone, że nie stanowię najlepszej „docelowej widowni” dla tej trylogii. Niemniej muszę chyba trochę się usprawiedliwić. Recenzje są krótkie, przede wszystkim dlatego, że poza „wprowadzeniem w fabułę” trudno coś napisać, bez omawiania jej szczegółowo od początku do końca. To wprawdzie nie kryminał, ale jednak zostawiam widzom przyjemność poznania zakończenia, jak również większość interpretacji. Właśnie dlatego, że raczej wierzę w ich inteligencję i w to, że sami znajdą odpowiedni klucz.

Odłóżmy na bok Magnetic Rose, bo ona jest faktycznie „najłatwiejsza” i najbardziej zbliżona do klasycznego anime. Odłóżmy też na bok Dicka i moją opinię o jego książkach (czytałam ładnych kilka), bo to nie forum, tylko komentarze do recenzji. Możliwe też, że widziałam o kilka czarnych komedii za dużo, bo Stink Bomb miał bardzo dobry pomysł, ale w zasadzie poprzestano na wprowadzenie w życie najprostszego wariantu fabuły. I fakt, więcej w tak krótkim czasie nie da się upchać, ale jednak. Wydawało mi się też, że widzę w nim parodię na wszystkie filmy katastroficzne czy wojenne z inwazją Obcych czy innych terrorystów i kryzysowym centrum, w którym dzielni dowódcy planują operacje obronne. Osobista wzmianka o nudzie odnosi się do tego, że (biorąc właśnie pod uwagę „najprostszy rozwój wyjściowego pomysłu) całość należało o co najmniej 1­‑2 etapy skrócić. Zakończenie było dla mnie jasne od pokonania przez bohatera pierwszej linii obronnej, a dalsze, polegające tylko na eskalacji użytych środków, były już powtarzalne.

Cannon Fodder ma interesującą oprawę graficzną i nigdzie nie napisałam, że jest ona zła. Natomiast „nietypowa dla anime” to stwierdzenie faktu, nie ocena. A co do przesłania: tak, zauważyłam. Upraszczając: wojna jest zła, bo sprowadza ludzi do roli trybików w maszynie, a jej cele nie mają nic wspólnego z ich życiem codziennym. Tylko jakoś mnie się to nie wydało wcale odkrywcze… Tym bardziej, że identyczny bezsens mechanicznej pracy można by pokazać na całkiem niewojennym przykładzie. Gdybym była złośliwa, polemizowałabym, że ta oprawa graficzna wprawdzie współgra z treścią, ale osłabia jej przesłanie… Świat jest nadmiernie odrealniony i łatwo uciec w „ale przecież naprawdę nie jest tak okropnie”. Niejasność zarzutów bierze się z tego, że nie jestem w stanie napisać, że „lepiej by było, gdyby twórcy…” – po prostu mnie tam czegoś brakowało.

Natomiast uświadomiłam sobie, gdzie widziałam ten temat lepiej potraktowany (i tak, jest to nowsza produkcja, więc nie twierdzę, że „superoryginalna”, tylko że jest to lepiej rozegrane). Seria Kino no Tabi – odcinek 0, „Country of the Tower”, opowiada o podporządkowaniu całego kraju jednej pracy, natomiast odcinek 12, „Mother's Love – A Peaceful Land” opowiada właśnie o wojnie, w sposób, który był dla mnie o wiele bardziej przejmujący i przekonujący.

Jeżeli „Cannon Fodder” jest w tej mierze mało odkrywczy, to ten sam zarzut można postawić wielu klasykom XX wieku z Remarquem, Orwellem czy Haszkiem na czele!

polecam lekture encyklopedii i zapoznanie sie z tym KIEDY pisali ww panowie, a kiedy powstalo ww anime. kluczowe tu moze byc na przyklad „zanim historia na przykladzie N panstw…”. bo jak kotlet sie odgrzeje 1000­‑cos razy, to juz nie bedzie swiezy, z definicji.

Ja pragnę jeszcze dodać, że nasza strona oferuje możliwość napisania recenzji alternatywnych. Nie jest to bardzo trudne i zajmuje podobną ilość czasu, co pisanie gargantuicznych komentarzy.

Recenzje alternatywne są publikowane, jeśli spełniają wymogi formalne (napisane zostały po polsku, zgodnie z panującymi normami ortografi, gramatyki i interpunkcji).

Serdecznie zapraszam, jeśli ktoś ma ochotę.