Tanuki-Anime

Moja ocena może być nieobiektywna, bo to mój ulubiony komediowy „setting”, nie bez powodu przywołałem tu „Jeszcze dalej niż Północ” :) Czekam, aż ktoś zrobi anime o kimś, kto kupił dom za 100 tys. jenów w jednej z takich wiosek…:
[link]

Niestety w Polskę już to poszło i nie zedytuje tego.

To było gdzieś w ogóle podane? Coś za dużo mi się to wydaje.

Nie wiem co miała na myśli Lina, ale trochę razi

Pierwsze odcinki nie zapowiadają porażki, a nawet zachęcają do sięgnięcia po ciąg dalszy. Niestety anime szybko traci rozpęd, a wymienione przeze mnie wady coraz bardziej rzucają się w oczy i zaczynają irytować. Gdyby seria traktowała o szkolnym klubie, nie byłoby problemu – jest różnica między grupką nierozgarniętych nastolatek, próbujących ożywić miejsce zamieszkania, a kobietami robiącymi to zawodowo. Żeby oddać im sprawiedliwość, przyznaję, że oprócz Shiori żadna z nich nigdy w podobnym miejscu nie pracowała, ale przecież naprawdę nie trzeba skończyć odpowiednich studiów, żeby dostrzec czystej wody głupotę i absurd.

Lepiej było użyć stwierdzić, że zarabiają/utrzymują się z tego, „zawodowo” insynuuje, że ktoś ma co najmniej odpowiednie doświadczenie, a może nawet nauki za sobą.

Tymczasem pod wpływem mieszkańców i wydarzeń bohaterki zaczynają faktycznie robić coś dla miasta, uczą się na błędach, pytają o opinię innych i starają się wykorzystać to, co oferuje Manoyama. Nareszcie widz dostaje serię, na którą czekał.

No to chyba tak właśnie działa, że wraz z doświadczeniem przestajesz być „nierozgarniętym nastolatkiem” i zaczynasz przechodzić na pracę „zawodową”.

Jeśli ktoś oczekiwał drugiego sezonu Shirobako, to rzeczywiście mógł się zawieść na starcie dość mocno. Na szczęście jest to Sakura Quest i z Shirobako ma nie wiele wspólnego. Z tego co zauważyłem najczęściej podawanym zawodem, jest to, że osoby niezwiązane z turystyką, nie wykonują swojej pracy profesjonalnie (ktoś taki nawet by nie chciał tam pracować). A drugim są bohaterki, co poniżej:

Jako osoba z zewnątrz, Yoshino jeszcze się broni, ale też nie do końca. Chyba logiczne jest, że kiedy rozpoczynam gdzieś pracę, to najpierw staram się czegoś o tej pracy dowiedzieć.

Tak samo logiczne jest czytanie umowy :) Teoretycznie to chyba jej pierwsza praca, więc jakoś mnie to nie uderzyło.

Jeszcze gorzej wypadają jej koleżanki, z wyjątkiem Sanae pochodzące z Manoyamy. Nie mają pojęcia, co myślą o mieście i co chcieliby zmienić ich przyjaciele i sąsiedzi, nie próbują się tego nawet dowiedzieć. Do tego dochodzą ich prywatne problemy i rozterki, często śmieszne lub niepotrzebnie rozdmuchane. Przy czym ja naprawdę zdaję sobie sprawę, że Sakura Quest nigdy nie pretendowało do miana dokumentu i dlatego pewne sprawy ukazuje z przymrużeniem oka.

Z mojego punktu widzenia żadna z nich nie ma powodu (jeśli chodzi o ich pracę), by się dowiadywać co tam chcieliby zmienić ich sąsiedzi. Rewitalizacja w małych miasteczkach ma to do siebie, że często działa wbrew stałym obywatelom, gdyż większość jest przyzwyczajona do spokojnego trybu życia (myślę, że tym bardziej w Japonii, gdzie ilość osób w wieku poprodukcyjnym jest ogromna). Swoją drogą ciekawe, że pokazali  kliknij: ukryte  tych wszystkich starych ludzi z chęcią korzystających z internetu. Moim dziadkom cokolwiek spróbować pokazać i niechęć jak u dziecka małego do jedzenia. Co do tego co myślą o mieście, moim zdaniem było dość klarownie ukazane. Często wzmocnione właśnie poprzez ich jakieś rozterki ( kliknij: ukryte  Shiori i sprawa dzielnicy handlowej to chyba najbardziej dosadny przykład). I słusznie zauważono, że to nie dokument. A co do tego czy ich prywatne problemy są śmieszne lub/i rozdmuchane to sobie nie przypominam, ale tu to kwestia mocno gustu. Chociaż z chęcią bym przykład usłyszał, bo mogę po prostu nie kojarzyć.

Jak już wspomniałam, o atrakcyjności serii decyduje drugi plan, pełen wyjątkowo barwnych bohaterów. To naprawdę interesujące, że twórcom udało się nadać każdej z tych postaci odmienny rys, połączyć ją z kimś innym specyficzną więzią, podczas gdy protagonistki łączy jedynie coś na kształt płytkiej przyjaźni i nawet najpoważniejsze rozmowy o życiu nie są w stanie zatrzeć tego przykrego wrażenia.

I moim zdaniem dobrze to wyszło. Ten drugi plan zna się całe swoje życie, naturalnie ich więzi powinny być ukazane jako mocniejsze i subtelniejsze niż głównych bohaterek,  kliknij: ukryte  z których dwie przyjechały do Manoyamy, a jeśli dobrze pamiętam Maki nie zadawała się z Ririko czy Shiori (więc jeśli rzeczywiście dobrze pamiętam, to tylko ta dwójka się zna dłużej).

Natomiast nie ma co zaprzeczać, że protagonistki są stworzone, żeby były urocze, słodkie, kawaii i w ogóle. Imo nadal to jedna z lepszych serii z takimi bohaterkami. Każda w jakiś tam sposób dąży do rozwoju.

Jeszcze nie zauważyłem, aby było wspomniane, a warto napomknąć, że garderoba bohaterek jest liczna. A także o dość ciekawych nawiązaniach tytułów i chyba nic nie było o Sandale :P

Co do moich własnych odczuć –  kliknij: ukryte  realizm realizmem, wcale tak źle to nie wyszło ze względu na to, że ta cała szopka w Manoyamie powstała w wyniku działań Ushimatsu. Nikt rozsądny by nawet nie rozważał założenia tam przedsiębiorstwa turystycznego i nie zatrudniłby kadry bez żadnego doświadczenia (ani jednej osoby). Sprawę cudownego zamku zostawię bez komentarza. Dziewczyny wcale nie miały takich głupich pomysłów jak na laików, czepiać można się jakim cudem na to wszystko pieniądze znaleźli. Cieszy mnie, że twórcy poszli w kierunku stworzenia z tego pretekstu do zmiany podejścia mieszkańców i znalezienia ważnych wartości dla siebie. Festiwal, Smocza Pieśń i samo zakończenie (tym razem Yoshino gdzieś nad morzem, może nawet wyspa – postęp :D A reszta też jakoś się tam spełnia w miarę możliwości jakie mają) jak najbardziej na plus.

Nadal jeśli ktoś oczekuje tego realizmu na wysokim poziomie, to początek mocno zawiedzie. Główne bohaterki moim zdaniem udane i jak ktoś lubi moe, to sobie waifu znajdzie. A jak nie lubi, to ma sporo ciekawych postaci pobocznych. Jeśli chodzi o czystą rozrywkę, dużo lepsze od Shirobako, no i porządniej zakończone. Ja tam się cieszę, że P.A. Works znowu inaczej podeszło do tematu pracujących młodych kobiet.

Hm… ale, że gdzie niby?

Główne bohaterki nie mają już identycznych twarzy i… koniec listy.

[...] i choć większość z bohaterek nie ma pojęcia o promocji kultury regionalnej, to przecież mamy tam też wszystkich tych ludzi z biura turystyki, którzy powinni choć trochę wiedzieć, co robią.

Istotna kwestia, o której zapomniałem wspomnieć. Też mnie to na potęgę irytuje. Nie mam pojęcia co oni tam robili przez tyle lat.

Hm… ale, że gdzie niby? Przecież Shirobako zaprezentowało się właśnie o niebo lepiej, niż Sakura Quest i jakoś nie widzę, co w tym zostało poprawione względem tamtego tytułu. Bohaterki są nudniejsze, potencjał tematyczny niewykorzystany i w ogóle jakieś to takie… trochę bez polotu.

Podejrzewam, że chodzi tutaj głównie o temat przewodni – tworzenie anime jest samo w sobie interesującym procesem, podczas gdy do turystyki trzeba mieć chyba jakiś oryginalny pomysł… a przynajmniej tak mi się wydaje. Tutaj tego pomysłu zabrakło – ot co wydawało im się, że może to być ciekawe ale na tym się skończyło, bo klon postaci Aoi z aspiracjami na kogoś wielkiego niestety nie sprawdza się zawsze i wszędzie. Brak tutaj prawdziwych emocji – całość wydaje się bardzo płytka i sztuczna; jak na ironię niektórzy bohaterowie drugoplanowi wydają się bardziej realistyczni od grupy dziewczyn, co tylko rzucają pomysłami.

Generalnie odnosząc się do cytatu – nie chodzi o to, że seria jest „lepsza”, tylko widać poprawę w kwestiach technicznych(może z tym „wielu” się trochę pospieszyłem), jak choćby trochę większa rozbieżność charakterów, podkłady głosu i kilka innych rzeczy, których na bieżąco nie notowałem, ot co po prostu rzuciły mi się w oczy przez 6 odcinków, jednak w żaden sposób nie ratują one serii, ani tym bardziej nie chciałbym tworzyć z nich filarów pod dyskusję, bo są ciekawsze rzeczy, o których można dyskutować :)

No, ja osobiście jestem zniesmaczony tym jakie to jest infantylne. Spodziewałem się ugryzienia tematu na poważnie, ale na razie to lepiej by to wypadło jakby bohaterkami były jakieś lokalne gimbazjalistki. Przynajmniej nie czułbym się zażenowany ich pomysłami i podejściem. Na razie to bardziej przypomina komediowe podejście Amaburi niż coś odrobinę bardziej realistyczngo jak w Locodolu. Mam nadzieję że się jeszcze rozkręci. Hanasaku zacząłem naprawdę lubić dopiero koło 7 odcinka. Tam też były takie niezbyt sensowne aspekty, ale tytuł miał w sobie więcej duszy.

Likier

Że Shirobako? Wiem, wiem, ale jakoś ominąłem jak wychodziło, nawet nie pamiętam czemu. Pewnie kiedyś obejrzę.

Mówisz o anime jakby było gatunkiem a nie medium. Co to znaczy „czepiać się anime za to że jest anime”? Masz jakąś receptę na to jak każde anime powinno wyglądać? Jakąś listę rzeczy, które trzeba odhaczyć przy produkcji każdego anime?