Tanuki-Anime

czesciowo spoko , jak siedzial palac fajki patrzac sie w sufit (to jest bardziej zyciowe niz mozna pomyslec xd ) albo jak plynal na ta wyspe i na miejscu sie kapnal po co tam sa , jak ten gosc mowil jak stracil rodzine , jak czlowiek ma wszystkiego dosyc i siedzi na ochłapach ciagnac " od 1 do pierwszego " albo i nawet nie bo nie ma co dalej zrobic ze swoim zyciem , ,momentami przesadzone , heh

Zwolennicy tradycyjnej rozrywki czy romansów raczej nie znajdą tu nic dla siebie, zwłaszcza w późniejszych odcinkach. I tylko dlatego nie mogę z czystym sumieniem wystawić najwyższej oceny.

Jako zwolennik romansów i rozrywki mam tu sporo dla siebie. Pytanie: kiedy anime są dobre? Gdy po latach pamięta się ich bohaterów i treści.

Mało kiedy coś komentuję, bo mi się zwyczajnie nie chce, ale tutaj widząc te pozytywne oceny i komentarze, stwierdziłam że no muszę coś napisać.

Otóż, nie rozumiem chyba za bardzo zachwytu nad tą serią, a to przez wzgląd na oceny i tematykę postanowiłam ją obejrzeć. Sama byłam hikikomori przez dwa lata więc wiem jak to jest… i jak dla mnie już taka „Sala Samobójców” pokazuje to lepiej, no ale wróćmy do anime. Obejrzałam już (przede wszystkim przypadkiem) wiele anime, w których występowały postacie hikikomori. Dlatego z chęcią porwałam się na pierwszą i jedyną serię, która miała dogłębniej przedstawić ten temat… no właśnie, MIAŁA. Samego ukazania zachowań/emocji/psychiki czy ogólnie życia hikikomori było jak dla mnie zaskakująco i rozczarowująco mało jak na takie anime (główny bohater już w pierwszych odcinkach jak gdyby nigdy nic wychodzi sobie z domu i rozmawia z ludźmi). Jednak ode mnie seria dostaje chociaż plus za mniej lub bardziej udaną próbę podjęcia trudnych tematów (NEET, otaku, przemoc domowa, marketing wielopoziomowy i długi z nim związane, samobójstwa, uzależnienie od internetu czy tabletek jak i oczywiście hikikomori), bo dobrze, że się o takich sprawach jakkolwiek mówi.

Teraz wyrażę swoją subiektywną opinię, rozkładając anime na czynniki pierwsze. Muzyka według mnie fatalna (gorszej w anime chyba nie słyszałam), grafika pozostawia wiele do życzenia (czy tylko według mnie Satou wygląda na przynajmniej 30 lat zamiast na 22?), postacie takie sobie (z żadną jakoś mocno się nie związałam i żadnej jakoś mocno nie polubiłam) jak na komediodramat nie śmiałam się (najwyraźniej nie moje poczucie humoru) ani nie płakałam nawet raz. Bohaterowie dodatkowo często zachowywali się według mnie zwyczajnie dziwnie (jak chociażby w momencie  kliknij: ukryte  gdy popłynęli na wyspę by się zabić, jeżeli Satou nie chciał umrzeć to czemu potem chciał skoczyć wraz z nimi zamiast ich powstrzymać? albo czemu na początku nie spytał Misaki kim jest naprawdę? ja bym w życiu nie chciała z nią rozmawiać, nie znając jej intencji xD).

Ogólnie rzecz biorąc seria mnie rozczarowała, spodziewałam się czegoś lepszego. Rzeczywiście, może ma coś w sobie jednak dla mnie to dalece niewystarczające.

Bardzo dobre anime. Seria która u mnie znajdzie się w ścisłej czołówce dotychczas obejrzanych.
I na pierwszym miejscu dot. tematu Otaku i ucieczki od rzeczywistości.

Pierwsze 7 albo nawet 10 odcinków to komedia a może raczej groteska, która zmienia się pomału w rzecz o relacjach, związkach i funkcjonowaniu we współczesnym świecie z jego różnymi pułapkami oraz wieloma dramatami mniejszymi i większymi. Plus ecchi i pomału budzący się romans.

Świetne zrozumienie psychologicznych oraz somatycznych objawów depresji, oraz moim zdaniem kliknij: ukryte  schizofrenii i nerwicy głównego bohatera

Wbrew pozorom wcale zbytnio nie przesadzone.

Akcja niezbyt wartka, ale ładunek emocjonalny spory.

Dla odbiorcy 16+ albo nawet 20+. Jedna z niewielu serii naprawdę dla dorosłych.

W skali od 1 do 10 daję aż 12 :)



Tylko grafika/kreska ma ode mnie 7 na 10.
Reszta naprawdę dobra.

Bardzo polecam.
Także rodzicom ku przestrodze ;)

Kompletnie nie zgadzam się z ostatnim zdaniem tej recenzji. Pierwsze odcinki mnie wynudziły, ale postanowiłam dać tytułowi szansę. Dopiero po pewnym czasie zaczyna się rozumieć sens wszystkich rozwiązań scenariuszowych. Kontrast głupawa komedia – poważny dramat też pięknie narasta i tego nie da się dobrze wyłapać po pierwszych dwóch­‑trzech odcinkach.

Anime dobre pod każdym względem.Fabuła trochę kuleje, ale w pierwszej połowie i trochę się można wynudzić, później już jest całkiem nieźle, co do innych aspektów serii to nie mam zastrzeżeń.Trzeba pamiętać, że to nie jakość fabuły jest tutaj najważniejsza.Odcinki są epizodyczne, ale łączą się w logiczną całość.Anime realistycznie przedstawia problemy wielu współczesnych ludzi.Tak to jest komediodramat, więc jeżeli kogoś to śmieszy to nie jest to nic dziwnego.Komediodramat polega na tym, że coś jest tak smutne, że aż śmieszne.Z głównego bohatera śmieje się i współczuje mu jednocześnie.Są też elementy parodii japońskiej popkultury.Anime jest bardzo oryginalne i udane, nie dla każdego interesujące.Ocena 9/10.Polecam, ale nie każdemu.

Ambitny i oryginalny projekt, ale fabuła niestety szczątkowa i mało wciągająca. Nie udało się twórcom ubrać wątków psychologicznych i zjawisk związanych ze współczesnym stylem życia w interesującą formę.

Podobało mi się to w jaki sposób twórcy tej serii uniknęli bezpośredniego moralizatorstwa, przekazując jednocześnie widzom to, co mieli do przekazania. Cała zasługa w konstrukcji historii, która swoim naturalnym torem zabiera nas w podróż po różnych planach i marzeniach Satou, po kolei pokazując, że wszystkie one kończą się ślepą uliczką i nigdy nie staną się dla niego punktem ucieczki z życia hikikomori (odpada  kliknij: ukryte  żywot „twórcy”, dramatyczne samobójstwo, ułożenie sobie życia u boku koleżanki z liceum, świat gier sieciowych).W końcu w procesie eliminacji bohaterowi pozostaje jedyna opcja-  kliknij: ukryte  przełamanie barier własnego mieszkania i rozpoczęcie życia typowego szaraczka. Choć przynajmniej z ukochaną przy boku.

Relację Misaki­‑Satou można by w sumie nawet uznać za pole, na którym świat przedstawiony w tej serii trochę się wykłada. Fabularnie co prawda nic tutaj nie zgrzyta, jednak umówmy się-  kliknij: ukryte  umieszczenie w życiu odludka osoby, która z miejsca jest gotowa zrobić dla niej prawie wszystko to dla Satou rzecz, która stawia jego mizerne życie w znacznie korzystniejszym położeniu. Rzecz zapewne obca większości prawdziwych hikikomori.

które zapadają w pamięć. Dla mnie zamknięta, przemyślana forma.

Seria w gruncie rzeczy nie była zła.
Mogłabym się tutaj rozpisywać, ale po co?
Nie podobała mi się postać Misaki­‑chan, która niby to zagadkowa, ale już na początku serii wiedziałam o co biega. Zakończenie było na plus, jednak kreska i to jak fabuła nieubłaganie ciągnęła się na minus. Kolejne odcinki oglądałam ze znacznym trudem, rzadko się zdarza bym tak długo mieliła jedną serię. Momentami bardzo wciągające, ale na kilka odcinków i potem wraca… Nudna rutyna i raczej przewidywalność.

Anime bardzo mi się podobało głównie ze względu na postać głównego bohatera.
Satou był niezwykle sympatyczny i prawie cały czas wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Był jednocześnie tak nie spójną osobą (co tylko świadczy o tym, że projekt postaci był bardzo przemyślany), że momentami zastanawiałam się jaki jest naprawdę.
Przede wszystkim jest ciekawy świata i ludzi, co jest sprzeczne z ideą hikikomori. Jest również bardzo inteligentny i niestety podatny na wpływ innych.
Bardzo dobrze, że w jego życiu pojawiła się Misaki. Ta irytująca, nachalna i dziwna dziewczyna była najlepszym lekarstwem na jego wszelkie wydumane problemy.

W serii bardzo podoba mi się podejście do poruszanego wątku. Nie ma tutaj próby usprawiedliwiania Satou. Ukazane jest, że chłopak świadomie i z premedytacją wykorzystuje swój stan. Jest na utrzymaniu rodziców i ma czelność mieć pretensje do matki, która zmniejsza swoje przelewy na utrzymanie bezużytecznego syna. Bardzo wyraźne jest jak chłopak popada ze skrajności w skrajność, nie widząc przy tym prostszych rozwiązań, które praktycznie wszyscy dookoła podają mu na talerzu. On jednak z żadnej propozycji nie korzysta, usprawiedliwiając się chorobą hikikomnori. To zwykłe wygodnictwo.

Nie zapomniano też o wątkach pobocznych, czasem nieco rozwleczonych, ale to za to bardzo prawdopodobnych. Te podkreślanie rzeczywistości i związkach bohaterów z widzami jest naprawdę ważne w tego typu seriach.
No i ostatnie odcinki, które naprawdę zaciekawiły i wpłynęły na ostateczny odbiór serii.

Niestety, seria gorzej wypada pod względem technicznym. Poziom grafiki jest nierówny, w jednym odcinku wszystko wygląda dobrze, a już w następnym bohaterowie przypominają niekształtne stwory (tutaj to chyba najbardziej zaszokował mnie odcinek 19). Jeśli zaś chodzi o ścieżkę dźwiękową, to raczej nie ma się do czego przyczepić.

NHK ni Youkoso! oglądałem z przyjemnością, zawarta w nim fabuła i bohaterowie, przekonali i wciągnęli w dalsze oglądanie serii. Muzycznie bardzo silnie z pozytywnym skutkiem oddziaływało na mój mentalny stosunek do niej. NHK ni Youkoso! to świetna seria, przy której każdy spędzony wieczór był udany. Ocena według mnie 9/10, zasłużenie.

Co prawda w strach przed wychodzeniem z domu i w dodatku zwalanie za to winy na spisek jest ciężko mi uwierzyć, to oprócz głównego wątku, anime porusza też m.in. problem uzależnienia od gier online czy piramidy finansowej. Ogółem poziom odcinków stoi na dobrym poziomie.

Druga sprawa – muzyka w tym anime jest naprawdę niezła. Instrumentalne utwory z gitarą, harmonijką czy te śpiewane przez mężczyzn potęgują to uczucie wyobcowania jakie towarzyszy głównemu bohaterowi. Jedyne co mi nie podchodziło, to ta j­‑popowa piosenka Pururin, co sąsiad bohatera wałkował na okrągło (dziecinna jak dla mnie, ale jako dzwonek monofoniczny w telefonie może być).

Polecam obejrzeć to świetne anime obyczajowe.

Po pierwszych dwóch­‑trzech odcinkach serię oceniałem dość powierzchownie, cała ta otoczka konspiracji była dla mnie dość irytująca, jednak dopiero później dałem radę spojrzeć na to pod innym kątem i dojść do wniosku, że taki właśnie wstęp musiał być. Mimo, że fabuła nie była ciągnięta jakimiś wielkimi zwrotami akcji nawet jak dla przewrotów w życiu Hikikomori, to oglądało się z zainteresowaniem do samego końca.

Ucieszyło mnie bardzo to, jak do całego aspektu życia osób zamkniętych w sobie dołączono również po części problemy codzienne, czy sukcesywne podążanie wyznaczoną ścieżką w społeczności i nawet pomimo negatywnych założeń wcale nie musi kończyć się źle, bohaterów nie było zbyt wielu jednak przy podsumowaniu widać, że mimo nawarstwiających się przeciwności losu zawsze jest jakieś wyjście – przedstawienie było dość powierzchowne(mimo wszystko całość była utrzymana w „krzywym zwierciadle”, a nie w poważnym tonie), jednak można przyznać, że w większości trafne.

Można by również próbować przeanalizować sytuacje bohaterów i zachowania osób dotkniętych chorobą(powiedzmy…) Hikikomori ale wolałbym raczej przyjąć, że każdy może to odebrać na swój sposób.

Humor właściwie nie do końca w moim stylu, nie jest to nic co próbuje się wciskać widzowi na siłę, a bardziej tło satyry dla osób dostrzegających niekoniecznie istotne szczegóły – pomniejsze sytuacje, czy nawiązania, które powodowały lekki uśmiech, było również kilka sytuacji w których faktycznie się trochę pośmiałem, jednak nie traktuję tego jako schematu komediowego, a raczej po prostu humorystyczny smaczek gdzieś po boku, który można docenić.

Postacie były naprawdę interesujące i wyróżniające się, nie było tutaj słodkich dziewczynek ociekających lukrem, tylko ludzie z prawdziwymi problemami.

Misaki była naprawdę przyjemną dziewczyną, z pozoru trochę narzucającą się, jednak jej zachowania miały uzasadnienie i nie jakieś wymyślone na poczekaniu, tylko przemyślane i mocno związane z fabułą. Właściwie to chyba stała się jedną z moich ulubionych postaci żeńskich, jeżeli chodzi o anime i na pewno jest jak dla mnie warta zapamiętania.

Satou jest typem postaci, które raczej rzadko się spotyka w seriach, o ile w ogóle. Facet trochę chamski, egoistyczny i do tego z masą problemów natury osobistej, podatny na zdanie innych i do tego wszystkiego dochodzi jego problem Hikikomori. W kilku niewielkich aspektach mógłbym sam się odnieść do jego postaci w różnych momentach w życiu i być może dlatego czasami mnie drażnił, choć jego sposób na rozwiązywanie problemów był dość często mało przemyślany, czy nawet nielogiczny – tylko tutaj znowu nie jestem pewien, czy był on taki po prostu jako postać, czy wychodziło to z jego natury pustelnika

Co do samej grafiki ciężko mi się odnieść… postacie czasami były leniwo odrysowanymi kształtami – i wiem, że bywały sytuacje, że było to celowe ale w niektórych momentach odniosłem wrażenie, jakby ktoś się nie przyłożył… choć raczej miejsca i tła były dość wyraźne i cieszyły oko. Choć tutaj raczej nie dałbym 9/10, ponieważ nadal mi czegoś brakowało.

Przy muzyce było ok – w odpowiednich sytuacjach ballady(choć powtarzające się…) na gitarze, czy przy innych sytuacjach oprawa muzyczna tworząca odpowiednią atmosferę, w tym przypadku nie ma się do czego przyczepić, bo było naprawdę dobrze.

Generalnie jedna z tych serii, która wyróżnia się z tłumu, pojawiło się kilka pomniejszych schematów, które widziałem już gdzieś indziej, jednak jestem przekonany, iż nie chciano również robić z tego jednej wielkiej przygnębiającej historii, ponieważ nie byłoby miejsca na satyrę. Momentami nawet podświadomie zachęca do refleksji(osób, które mogą się choćby częściowo odnieść) i nie robi to w sposób narzucający się i raczej rzadko się spotykam z tym w anime. Powierzchowne ocenianie tej serii byłoby tutaj nie na miejscu i raczej niesprawiedliwe, sam wziąłem całość trochę do siebie i naprawdę cieszę się z czasu spędzonego przy NHK ni Youkoso! Ocena końcowa ode mnie to 9/10.

Nie wydaje mi się, żeby większość z was na prawdę mogła utożsamiać się z hikkikomori, przydługie siedzenie przed kompem, problemy z kolegami w szkole czy brak pracy to motyw przewijający się choćby epizodycznie przez życie każdego. Ewentualnie wielu z nas mogło by powiedzieć o sobie „no­‑life” kiedy któryś dzień z rzędu nie opuszcza pada przy GTA V, ja tak miałem przy premierze wiedźmina 2 i skyrima. Mi osobiście spodobała się postać Misaki, chyba tylko dla niej oglądałem tą serie z zapałem. Główny bohater został mistrzowsko wykreowany tak, aby nie był kolejnym smutnym ale szlachetnym człowiekiem którego los źle potraktował ale w głębi duszy jest rycerzem na białym koniu, jak to było w przypadku całej masy innych serialu jakie zdarzyło mi się oglądać. Twórcy zrobili go tak autentycznym i żywym charakterem, że niekiedy z niesmakiem z jakimś dziwnym wyrzutem zmuszałem się do patrzenia na ekran, niekiedy złapałem się na tym, że na głos mówiłem do ekranu co ten baran ma zrobić, a jeszcze przenigdy mi się to nie zdarzyło, kiedy oglądałem jakiś program samemu, nigdy. Postać Misaki to chyba moja ulubiona kobieca postać ze wszystkich filmów, seriali, anime i gier wideo jakie zdarzyło mi się oglądać czy grać. Twórcy poważnie wstrzelili się w mój gust nie tylko jej zachowaniem czy charakterem, ale nawet wyglądem. Niemal do samego końca nie bardzo wiedziałem dlaczego młoda urocza Misaki chce związać się z takim typem który na dodatek kompletnie jej nie zauważa. Mimo, że jestem raczej prostakiem, rochę gburem i co tu nie powiedzieć, chamem, nigdy nie odczuwałem żadnych wyższych emocji podczas siedzenia przed ekranem. Jedynymi wyjątkami są dokumentalne filmy o wojnach światowych i właśnie to anime. Żaden film nigdy mnie tak nie poruszył.

Muzyka jest kompletnie nie w moim guście, nie przepadam za balladami, harmonijką, gitarą, ale w tym anime bardzo pasuje, nie wiem jak to wyjaśnić, tłumacze to sobie tak, że mimo iż nienawidzę buraczków uwielbiam barszcz, salami z kanapek zawsze wyrzucałem, a na pizzy to obowiązkowy składnik. jestem dziwny i tyle.

Kreska jest tym co od początku mnie urzekło, postacie są proste ich włosy nie przebajerowione, kolory nasycone i wyraźne. No i słodka Misaki ;)

Serial jest na prawdę bardzo autentyczny, bez przerysowań, bez jakichś epickich przygód czy barwnego scenariusza. Nigdy nie uwierzę, że autor w swoim życiu nie miał choćby styczności z problemami, z jakimi borykali się bohaterowie tej serii. Scenariusz jest tak bardzo ... przyziemny, że staje się zbyt wiarygodny, ma się wrażenie, że gdzieś na ziemi jakaś osoba przeżyła wszystkie te przygody i jestem w stanie w to uwierzyć.

Nie jestem fanem filmów obyczajowych w ogóle, zawsze na nich usypiałem, lubię kino akcji i fantastykę. W anime przede wszystkim szukam rozrywki jakiej kino nie jest w stanie mi zapewnić przez oklepane w ten czy inny sposób scenariusze. NHK polecił mi kumpel, podchodząc do serialu miałem nadzieję na kolejną dobrą komedię i chciałem się pośmiać. Kiedy zorientowałem się, że na ekranie dzieją się same smuty, zadawałem pytanie, czemu do diabła dalej to oglądam, przecież nienawidzę tego typu filmów. Dalej nie mam jasnej odpowiedzi, dzięki bogu w tym anime mamy happy end, bo nie wiedzieć czemu, o ile w filmach mi zakończenie wisi, w grach ma być konkretne, to tutaj od kilku ostatnich odcinków na prawdę cały czas ściskałem dłonie i „oby było dobre zakończenie”. To był jedyny taki film.

NHK jest dla mnie sztandarowym przykładem na to, że anime to nie tylko stereotypowe „chińskie bajki dla dzieci”. Według mnie ta branża w pierwszej kolejności rozwija się dzięki świeżym pomysłom, dopiero potem ich przedstawieniu. Ale NHK to przykład odwrotny, piekielnie nudny i oklepany scenariusz który wyłączył bym po pierwszych minutach wciągnął mnie i zachęcił do napisania tej masy pierdół, tutaj to przedstawienie świata i malutkie gesty i szlif fabuły sprawił, że ta seria tak bardzo mi się spodobała. Nie polecam serialu ludziom z takimi gustami jak moje, nie spodoba się wam, ja chyba jestem jakimś wynaturzeniem ;)

Szacun dla tego co przeczytał te pierdoły, pozdrawiam
Jachu

Świetne anime i dobry humor. Jednak w przeciwieństwie do większości tu osób, uważam że temat hikkikomori został potraktowany zbyt po macoszemu tudzież humorystycznie. I taka z tego nauka płynie, że jeśli chcesz się wyleczyć z bycia hikkikomori,  kliknij: ukryte  doprowadź się do stanu prawie śmierci głodowej, a z rozpaczy wyjdziesz i zaczniesz szukać pracy. ;)

Cześć, rozważam obejrzenie anime, ale wcześniej chciałam zadać Wam pytanie… Czy anime oddaje realną prawdę o hikikomori i czegoś rzeczywiście można się nauczyć, czy choroba ta jest tylko tłem, jedną z cech bohatera?
Piszę pracę o hikikomori, także szukam źródeł. Czy to anime, może za takowe posłużyć, nawet jedynie jako wprowadzenie mnie głębiej i bardziej subiektywnie w temat?

Cóż, anime godnie miana 'arcydzieła'. Świetna fabułą, kreska mi nie przeszkadzała, smętne­‑bluesowe kawałki. Genialne.
Bardzo rzadko człowiek jest zdolny czuć smutek i rozbawienie w tym samym czasie. To anime dostarcza własnie takich uczuć!

Tak smutne że aż śmieszne i jednocześnie tak śmieszne że aż smutne. I cholernie realne. Mocna seria, która skłania do refleksji nad życiem.  kliknij: ukryte  Ciesze się z Happy Endu, poważniejsze zakończenie wpędziło by mnie w depresje. Ode mnie 9/10.

Fabuła świetna, choć momentami za wolna, główny bohater od razu zjednał sobie moją sympatię. Jestem też wielbicielką mangi o tym samym tytule, głównie z powodu lepszej kreski. Jest tylko jedno ALE – grafika. Strasznie mnie irytowały momentami zniekształcone postaci i jaskrawe kolorki.

Świetne ;) Sam jestem troche takim hikikomori więc utożsamiłem się z bohaterem. Można było się pośmiać ale i zastanowić choćby nad tym czy to wszystko co nas otacza to nie przypakiem jeden wielki spisek…

10/10 dużo śmiechu, nie tylko z biednego hikikomori, ale też z typowo ludzkiego słomianego zapału, który gaśnie rozproszony czymkolwiek tymczasowo interesującym…

Bardzo by mi się spodobało gdyby nie sąsiad nudziaz. dopoki dane bylo nam ogladac jak nasz slawny hikikomori spiewa purupurupuru purin, to było naprawdę fajne.Tylko trochę motyw z  kliknij: ukryte  robieniem pornosiastej gry byl po prostu nudny. Jak to po raz enty Sato cieszy się z iluś ta giga baitów zdjęc.

Pierwsza od dosyć dawna seria, która otrzymała ode mnie dyszkę na MAL­‑u. Mógłbym co prawda wskazać w niej kilka niedociągnięć, jak zbytnio zdeformowana grafika w niektórych scenach, czy to fioletowe coś w finałowym epizodzie, jednakże wymowa całości się przez to nie zmienia. NHK ni Youkoso bardzo ciekawie oddaje problem społeczny jakim stało się hikikomori. Wbrew pozorom nie jest to wyłącznie seria satyryczna. Świetnie określił to autor recenzji, iż nadaje się ona bardziej do refleksji niż do śmiechu. Mnie osobiście uderzyła dobitność z jaką ukazane zostały przywary bohaterów, co nasuwa jednocześnie myśl – jak na tę pozycję zareagują osoby, których ona dotyczy? Ponadto – na całe szczęście – anime to uniknęło plagi, która ostatnio zalewa japońskie animacje, a mianowicie głupoty w najczystszej postaci. Nie ma tu kilkunastoletniego bohatera „jakitojajestemnajnieszczęśliwszy” który rozwiązuje swoje wszystkie problemy żałosnymi monologami o tym jak to naprawi świat.

Zdecydowanie polecam do obejrzenia.

Na NHK trafiłam przypadkiem szukając czegokolwiek o tematyce przynajmniej częściowo podobnej do Kuragehime (przy którym – swoją drogą – świetnie się bawiłam). Założyłam, że NHK będzie błyskotliwą komedią z bohaterem w typie sympatycznego dziwaka. Cóż, pomyliłam się i to bardzo, na szczęście na plus. Nie pamiętam, by historia któregokolwiek bohatera anime tak mocno mnie dotknęła. Autentyczność przeżyć Satou jest dla mnie ewidentna. Przypuszczam zresztą, że twórca tej postaci sprawdził większość ukazanych doświadczeń na własnej skórze. Jest tu jakaś szczerość – dotkliwa i bardzo prawdziwa. Tatsuhiro może być przez wielu odbierany jako bohater żałosny, groteskowy czy zbyt mocno przerysowany. Z drugiej strony to ciekawe jak wielu widzów utożsamia się z tą postacią. Wydaje mi się, że (jak na ironię) Satou to taki współczesny everyman – mocno pogubiony w rzeczywistości, otoczony masą technologicznych zabawek i rozpaczliwie poszukujący jakiegoś znaczącego celu. A że pechowiec to już inna sprawa :)))( kliknij: ukryte  warto zobaczyć anime chociażby dla momentu, w którym Tatsuhiro poznaje prawdziwe motywacje uczestników ''spotkania offline''). Z czystym sumieniem daję 10/10.

najbardziej zyciowe anime jakie w życiu widziałem.Genialna koncepcja czyli 10/10

seria trochę zbyt smętna jak dla mnie ale jednocześnie genialna.Polecam cut i dopiero obejrzeć ,wtedy robi naprawde niesamowite wrażenie(wszystko idealnie zlewa się w całość:muzyka,grafika i dialogi).A przynajmniej zrobiło na mnie – 10/10.

Zmoderowano.
IKa

Świetne postaci, ciekawa fabuła, dobra muzyka oraz ładna animacja, czyli same pozytywne przymiotniki. :) Jedno z tych „odcinkowych” anime, które oglądnąłem w zaledwie kilka dni. 9/10. Polecam.

wiem o co chodzi z hikikomori. z racji studiów mam też przewałkowane depresje, myśli samobójcze, zachowania antyspołeczne etc. jestem w połowie tej serii i mówiąc szczerze jest irytująca. przeczytałam kilka recenzji i zachęcona nimi zaczęłam oglądać. z odpowiednią dla siebie rezerwą. lubię absurdalny humor, ironię i przerysowanie, ale taki rozwój fabuły nijak mnie nie przekonuje. seria ma wiele plusów, ale przerysowanie postaci odbiera jej niemal cały tak wychwalany realizm. nawet biorąc pod uwagę specyfikę postaci, ich zachowania są dla mnie niezrozumiałe i irytujące. może po prostu męczy mnie tok myślenia ludzi z zaburzeniami psychicznymi, bo na takich mi wszyscy wyglądają. a może to zwyczajna bariera kulturowa, której nie mogę w sobie przemóc, trudno powiedzieć. dla własnego spokoju i uczciwości jako odbiorcy, zmęczę serię do końca. ale chwilowo nie przyłączam się do chóru pochwalnego.

Dla mnie te anime jest po prostu super. Wszystko mi się w nim podobało.
Opowiedziana historia jest niesamowicie wciągająca, dająca czasami do myślenia, a do tego w całość został wpleciony genialny humor.
Trzeba jeszcze wspomnieć o bardzo realnych bohaterach, których nie da się nie lubić. Całość uzupełnia doskonałe bardzo dobra grafika i idealnie pasująca muzyka.
Jakby tego jeszcze było mało, to trzeba pamiętać o genialnym zakończeniu.
Polecam wszystkim.

Właśnie obejrzałem 13 odcinek, był genialny ! Początek NHK wydawał mi się głupi do potęgi, ale z każdą następną chwilą zostałem oczarowany. Jak na razie poziom jest bardzo dobry, zakończenia jeszcze nie znam, ale czuje, że się nie zawiodę.

Anime po prostu fantastyczne. W interesujący sposób przedstawiona „przypadłość głównego bohatera. A i drugoplanowe postaci mają się czym popisać. Z chęcią obejrzę je jeszcze raz.

Oglądałam to anime już dość dawno, ale oprócz Fruit Basket i FMA nie znalazłam nic co mimo dużej ilości humoru porusza poważne tematy. To anime jest wspaniałe! Na pierwszy rzut oka komedia, ale gdy się sporzy głębiej można znaleźć pewną głębie i psychologie. Polecam.

Zanim trafiłem na tę serię, spotkałem się oczywiście z terminem hikikomori. Wiedziałem doskonale co on znaczy, ale jednak nie do końca rozumiałem wtedy problem tego zjawiska.
Historia osoby, która zamyka się w swoim mieszkaniu na kilka lat była dla mnie tak dziwna i absurdalna, że dosłownie turlałem się pod biurkiem oglądając to anime.
Podczas ponownego seansu, zaśmiałem się może dwa razy…

Anime poruszające wiele trudnych sfer życia społecznego oraz wpływ cywilizacji na jednostkę, która nie potrafi sobie poradzić z przygniatającą presją.
Naprawdę bardzo dobre anime obyczajowe­‑komediowe.
Moja ocena: 9/10

Po prostu majstersztyk ! Seria świetna pod każdym względem, przede wszystkim bardzo realna. Zakończenie trzyma w napięciu i do końca nie wiadomo jak losy się potoczą.

Zakończenie genialne a w sumie to ostatnie 2 odcinki

Temat usunięto. Żywy moderator nie da się złapać na próby wstawienia wulgaryzmu z użyciem spacji i cyfr…

Genialna seria, pod powierzchnią komedii kryje sie analiza problemów współczesnego społeczeństwa. Pierwsze anime po którego obejrzeniu walczyłem cały dzieńze sobą żeby nie obejrzeć drugi raz pod rząd. Polecam także soundtrack, jeden z lepszych jakich słuchałem.

fajna seria. Faktycznie podobny styl jest w filmach Koterskiego. Przypomina to moje życie, jeszcze chwila i sam zamknę się w domu… Problem wykluczenia ze społeczeństwa mamy i na naszym podwórku.

Trafiłam na to anime zupełnie przypadkiem, przeczytawszy krótki opis obejżałam całą serie i muszę powiedzieć…
no właśnie…
pomysł bardzo ciekawy ale co do fabuły i samego zakończenia…. zakończenie mnie akurat rozczarowało,  kliknij: ukryte  nie jestem wielką fanką opowiastek miłosnych ani romansów ale miałam nadzieje, że do cholery ta dwójka w końcu będzie razem a nie tylko jako przyjaciele xD. Anime dosyć zabawne, ale… miałam nadzieję na większy rozwój wydarzeń.
Polecam jednak osobom którym znudziły się historie o zagładzie świata, kolejnych sailor moonach i tym podobne, warto czasem obejżeć coś co się naparawdę dzieje, o prawdziwych ludziach.

Zamaskowano spoiler.

Seria swietna, realistyczna, dajaca do myslenia.
Podobalo mi sie, jak dobrze uchwycila mentalnosc otaku, mistrzowsko ukazali fanatykow eroge, figurek i MMORPGow ;D
Glowny bohater­‑strasznie antypatyczny,nie dosc  kliknij: ukryte  ze lolicon, to jeszcze strasznie pomiatal Mitsuki. I nie chodzi mi o to, ze nie zgodzil sie od razu na jej umowe „oddania siebie”-mogl to zrobic kulturalniej, a nie pokazac dziewczynie, ze mu zwisa. Tak bylo caly czas…Mitsuki byla przemila,urocza,a jej smutek dobrze pasowal do niej.Zadnej dziewczynie jednak nie polecam jej metody podrywu, bo tak dobrze, jak w przypadku Mitsuki tak dobrze sie to nie skonczy. Na poczatku nie rozumialam, jak ona moze dawac tak soba pomiatac…ech,to ona bardziej potrzebowala bohatera, niz on jej. Dobrze, ze podpisali ta umowe i skonczyli jako przyjaciele ze wskazaniem na bycie para ;) inaczej bym utlukla goscia.
Nie rozumiem dlaczego rodzice przybrani Mitsuki niczego nie zrobili, mimo ze wiedzieli DLACZEGO dziewczyna pomaga im. Byli strasznie daleko od niej….A przeciez moglo byc inaczej. Do jej proby samobojstwa moglo nie dojsc…gdyby oni byli inni.
Strasznie to podkresla samotnosc- dziewczyna mieszka w wielkim domu, niby nie jest sama…a jednak..
Najnormalniejszy z calej paki przypalowych bohaterow wydal mi sie Yamazaki­‑tak, mimo ze tez mial slabosc do lolitek, to nie ograniczal sie do bycia hardcorowym otaku, widzial prawdziwe kobiety, MIAL UMIAR. Ogromne wrazenie na mnie zrobilo jego desperackie pozegnanie z seiyu zakochana w nim… Bo tak, on tego nie zrobil, bo uznal ze to bedzie smieszne. Zrobil, bo chcial odciac sie od niej, nie pozostawic sobie zadnych szans…Bo wiedzial, ze i tak odejdzie stamtad.
Smutny byl jego odjazd. Ale NHK jest zyciowe, Yamazaki nie wrocil, podobnie jak sempai… Glowny bohater mial OGROMNE szczescie, ze Misaki sie nim zaopiekowala, prawdziwi hikkikomori nie maja tego szczescia…
Ech, podobal mi sie tez watek samobojstwa na wyspie- fajnie, ze glowny bohater choc rozbawil towarzystwo LEKKO, to nie zmienil ich podejscia- nie zabili sie z innego powodu zupelnie­‑bo nie starczylo odwagi, bo przypomnieli sobie o innych…
Zakonczenie bylo jakies strasznie schizolskie, ale podobalo mi sie ;D Chlopak uratowal Misaki sposobem, tylko po co chcial sie zabic? Zeby ona mogla zyc wiedzac, ze ktos o nia dbal i zginal dla niej? Czy tez naprawde uwierzyl w bajeczke o NHK? XD
Dziwne mi sie zdalo, ze najpierw byl zakochany w Misaki(jak uswiadomil go kumpel), potem o niej zapomnial, a kiedy ona miala sie zabic­‑znowu sobie przypomnial..co sie dzialo z jego miloscia, kiedy krzyczal na nia i byl podly? Ech, nie lubie goscia.

Ech, seria naprawde mnie wciagnela, szybko skonczylam wszystkie odcinki…I chcialoby sie jeszcze.Grafika byla cienka miejscami, malo szczegolowa, ale ogolnie ok.Sciezka dzwiekowa…pierwszy ending mial swoj klimat, Youkoso Hitori no Bocchi tez(zwlaszcza w wersji instrumentalnej). „Tajemnicza Pururin”(Tak, tajemniczA, a nie tajemniczY jak gdzies w komentarzach bylo- „Pururin” jako imie bohaterki,a nie dzwiek)byla dokladnie taka, jaka miala byc i jaka jest 3/4 utworow z anime- ABSOLUTNIE KOSZMARNA. Fajnie, ze wiekszosc utworow byla w kompletnie innym stylu ;D
Seria (IMHO)zasluguje na 9/10 w swojej kategorii. Kazdy interesujacy sie Japonia i jej problemami powinien ja obejrzec, o osobach lubiacych anime troche bardziej psychologiczne i o LUDZIACH, a nie diclonusach czy superwojownikach nawalajacych sie nie wspominajac.

Ukryto ;)
Moderacja

Ze względu na humor i treść. Przy tym anime smialem się najczęściej poza tym troche romansu, troche dramatu i zyciowej nuty. Bardzo fajnie sie ogląda. Polecam bardzo

'taki „Dzien swira” w japonskich realiach' -swietnie powiedziane.
Nie widzialem serii, ktora tak swietnie operowalaby ironia:)
Najlepszym tego przykladem sa przewrotnie smieszne 'dramatyczne momenty ':)
Ludki od tego anime chyba brali lekcje od Koterskiego(seniora oczywiscie;)

Kocham NHK i jego wszystkich porąbanych bohaterów, przy których Satou jest chyba ... najbardziej normalnym. Seria bez precedensu (no chyba tylko Genshiken), totalna – kiedy jest śmiesznie – jest bardzo śmiesznie, kiedy depresyjnie – bardzo depresyjnie. Aż dziw bierze, że serię wyprodukowało Gonzo! Minął dopiero jeden dzień od momentu, kiedy skończyłem ostatni odcinek, a już tęsknię za Satou, Yamazakim, Misaki i Senpai. Muzycznie, graficznie, fabularnie i psychologicznie – Rewelacja!!!

Strasznie podoba mi się to anime, ma w zasadzie wszystko czego oczekuje od genialnego anime – świetna psychologia, drugie dno z którego człowiek może coś wynieść. Kolejna sprawa to sam byłem kiedyś pół­‑hikikomori, często również mam zakręcone wizje jak główny bohater, więc b.się z nim utożsamiam :)
Moja ocena – 10/10. B.polecam.

Jest to taki „Dzien swira” w japonskich realiach (no i w formie serialu). Naprawde polecam jako cos oryginalnego i innego od tych wszystkich cukierkowych dziewczynek, mechow i kosmitow.

Anime jest po prostu świetne, porusza bardzo wiele problemów, a co najważniejsze nie jest to jakiś ciężki, psychologiczny kawałek kina, bo wszystko podali w bardzo przystępnej, często komediowej formie. 9/10 bym dał : D

anime naprawde warte uwagi,polecam

Piękne anime. Minutę temu skończyłam ostatni odcinek. 'Welcome to the N.H.T.' bardzo na mnie wpłynęło (możliwe, że dlatego, bo sama mam podobny problem, co główny bohater), śmiałam się, płakałam i przede wszystkim głęboko zastanawiałam się nad swoim życiem. Zgodzę się z Avellaną, że to anime różni się od innych realizmem postaci (szczególnie Satou); czasem wydawało mi się, że widzę siebie i moich bliskich. POLECAM!!!

W sumie to wszystkie anime lubie ale to mnie niesamowicie wciągnęło pare razy się połakałem i śmiałem do łez.Trzeba to zobaczyć nie ma sensu opowiadać.

Seria naprawde warta obejrzenia, sklaniajaca do przemyslen, mimo podejmowanych tematow nie ma w mniej przesadnego dramatyzmu, przynajmniej jak dla mnie. Do tego ten humor, swietny choc prawie zawsze kryjacy cos za soba, i oczywsicie muzyka!! Jak dla mnie bardzo dobra, budujaca nastroj:)

Szczerze zaskoczyl mnie final, spodziewalem sie raczej jakiejs tragedi albo cos w tym stylu, a tu w zasadzie happy ending, ale to dla mnie duuuzy plus bo lubie takie zakonczemia :)

Coś niesamowitego. Seria która zbija z panteonu anime wszystkie jakie kiedykolwiek dotąd wyprodukowano. Humor czasem refleksyjny, czasem sytuacyjny ale zawsze pierwszorzędny. Piękna muzyka, śliczna grafika no i co najważniejsze, doskonała treść. Nie spotkałem sie jaszcze z anime tak głębokim a jednocześnie zrozumiałym. Nie przesadzę chyba jeśli powiem, że NHK ni Youkoso! otwiera oczy na świat w najróżniejszych aspektach. Człowiek zaczyna patrzeć inaczej na pewne rzeczy, dojrzalej i bardziej odpowiedzialnie. Niezależnie od wieku. Polecam każdemu kto chce zobaczyć jak dokonać animacyjnego cudu na miarę tysiąclecia.

10/10 z czystym sumieniem, po raz pierwszy w życiu bez najmniejszych wątpliwości.

Seria idealnie trafila w moje gusta. Ogladnelem juz ja 2 razy i jeszcze napewno do niej kiedys wroce, a soundtrack zalicza sie do moich ulubionych. Serdecznie polecam ^^

fabula: 7/10
dzwiek: 9,5/10
grafika: 8/10
postacie: 9/10

Jak dla mnie genialne, prawdopodobnie też dla wszystkich których dotyczy choć troche tematyka NHK.
Muzyka jest nie do opisania, świetnie podkreśla klimat całej seri a nawet czasami go tworzy.
Grafika nie błyszczy ale nie wyobrazam sobie innego rozwiązania niz to zastosowane.

huehue przepowiadam wam grzesznikom i niedowiarkom, plaga Hikikomori spadnie za pare lat także na Polske >_<

Jak z początku podchodziłem do serii bardzo sceptycznie. Tak jak zwykle okazało się to całkowicie nie adekwatne. Z odcinka na odcinek seria wciąga coraz bardziej. Przedstawione losy jednostki w znacznym tempie rozszerzają się na problemy innych osób. Seria uczy, że trudno być 100 % egoistą. Zawsze znajdą się osoby, którym należy pomóc, albo te które pomogą nam. Soundtrack to majstersztyk. Nie mogę oderwać się od słuchania. Seria wyjątkowa pod każdym względem. Ponadto w 100 % zasłużona pochwała dla studia GONZO za NHK ni Youkoso!. Moja ocena 10.

Wiem tyle ze po 3 czy 4 odcinkach wywalilem serie z dysku… nic nie znalazlem w niej zadnego punktu zaczepienia na ktorym moglbym kontynuowac ogladanie tej oto seri… moze i ci co obejzeli ja do konca wiedza jakie beda losy „czubka” co z domu wyjsc nie moze…tak czy siak nic szczegolnego…

Tytuł do, którego z początku podchodziłem z dystansem, bo czy historia o obłąkanym człowieku mającym poważneproblemy z wyjściem z pokoju za dnia może być ciekawa? Może i to bardzo. Pisząc o NHK ni Youkoso nie wiem tak naprawdę z której strony zacząć pisać, więc mój komentarz jest trochę „poszarpany”. Podobała mi się atmosfera panująca w całej serii, która się udzieła także i mnie. Gdy słyszałem na początku piosenkę w stylu Puru rin, puru puru rin zaczeło mi się robić, żal Satou, a po pewnym czasie mnie to denerwowało..lecz po pewnym czasie polubiłem ją. To co mi najbardziej odpowiadało w Welcome to NHK to oryginalność, racjonalne zachowanie się postaci i co chybanajważniejsze pozostawiało refleksję. Powiem więcej z racji tego, że NHK wciągło mnie i oglądałem przez 2 dni niczym maniak muszę powiedzieć, że to pozwoliło mi się wczuć w rolę głównego bohatera, bowiem podownie jak on byłem odcięty od reszty świata w swoim pokoju na czas oglądania. Równie bardzo jak Satou podobała mi postać Misaki dziewczyny(, chciała pomuc kliknij: ukryte  szukając tak naprawde pomocy. Spodobało mi się również przemyślane zakończenie, a głównie słowa wypowiedziane przez Misaki co prawda niemoge ich zacytować bo jestm w szkole, ale mogę przywołać ich sens „Miałam doła i szukałam kogoś gorszego odemnie by poczuć się lepiej” i przy okazji z tego co pisało na umowie idei coś za coś (ja oferuje ci pomoc, ty oferujeszmi siebie,ja..). Te słowa powodują, że pod koniec nie mamy doła emocjonalnego bowiem „jestem lepszy”, cóż może jestem okrutny . Elementy komediowe bywające w serii stanowią pewna równowagę dla poważności (osobiście oglądając śmiałem się, lecz zaraz potem czułem się zarazem przynębiony  kliknij: ukryte  nieco jak Sempai i jej wybuchy płaczu (chyba kupię sobie piguły :) ). Swoją drogą zastanawiam się co będzie później .. co mnie nakręca. Osobiściedaję ocenę 9/10

Bardzo dobra seria, o której można powiedzieć, że jest przemyślaną i inteligentną rozrywką. W pewien sposób próbuje zarysować nam kilka problemów współczesnego społeczeństwa, i całkiem dobrze jej to wychodzi.

Bohaterowie realistyczni i interesujący, zwłaszcza Satou – jego wewnętrzne przemyślenia jak i czasami niezwykle zmienne zachowania przedstawiają się niezwykle interesująco. I rzeczywiście czasami wydaje się być bardzo niesympatyczną postacią, aczkolwiek moim zdaniem dzięki temu zdaje się być prawdziwy jako człowiek.

Na szczególną uwagę zasługuje muzyka, która w moim przekonaniu wręcz idealnie pasowała do tego co się dzieje na ekranie, a sporo utworów towarzyszących bohaterom to bardzo łatwo wpadające w ucho i bardzo przyjemne w odbiorze kompozycje

Seria pomimo moim zdaniem ogólnie smutnej wymowy jako całość, ma sporo elementów humorystycznych, aczkolwiek czasami śmiech ten prowadzi do pewnej głębszej refleksji, lub też przedstawienia nam pewnego problemu którego staramy sie nie zauważać, a który może również nas dotyczyć.

Podsumowując seria, którą warto zabaczyć, aczkolwiej jak wspomniała recenzentka, przeznaczona dla starszych i bardziej zaawansowanych widzów.

Długie, że nie chciało mi się czytać całego, ale dobrze ujęte. NHK to rzecz o życiu.

Enyłej nie bardzo zgadzam się, że bohaterowie przerysowani, nazbyt nierealni, choć taki może być ich odbiór. Nie zgadzam się, bo widziałem w życiu jeszcze bardziej nierealne jednostki, jak te przedstawione w NHK.

Ocena na chwilę obecną dla NHK! ni youkoso 8+/10.

Bardzo, ale to BARDZO podobało mi się to anime. Rewelacyjne postaci, fajna kreska, muzyka (ending po prostu wymiata!), i historyjka. BRAĆ I OGLĄDAĆ!!!

grafika­‑8
dźwięk­‑9
postaci­‑9
fabuła­‑7

To anime naprawde zapadlo mi w pamiecie, baaardzo mi sie podobalo choc zakonczenie pozosawilo pewien niedosyt. Napewno jest ono warte polecenia. osoby sporym doswiadczeniem o anime napewno sie niezawioda, dla laikow moze byc miejscami nudne.

daje 9/10

Wyjątkowa seria… ostatnie pół godziny siedziałem i pisałem komentarz porządkując moje wrażenia… nasmarowałem tyle że po dodaniu paru linijek wyszła mi recenzja alternatywna. Właściwie nie aż tak bardzo alternatywna, ale…

No chyba że Ave nie przyjmie do publikacji, wtedy będzie długi komentarz :)

9/10 za grafikę?

poważnie? „płynna animacja”? miejscami jest naprawdę strasznie. zdecydowanie zawyżona ocena!

Czy można nie lubić Monty Pythona? Można, nie lubię go, chociaż wielu moich kolegów dziwi się, jakże to możliwe. Wszystko to zaś ze względu na specyfikę Monty'ego, która zupełnie mi do smaku nie przypada. Podobnie jest z NHK. Rzeczywiście, seria ma ręce i nogi, jest ładnie zrobiony etc. Redaktor naprawdę doskonale wypunktowała jego silne strony, tyle, że jakoś nie udało mi się polubić bohaterów. Niby spełniam warunki wiekowe oraz doświadczenia, ba, jestem pewnie od głównych bohaterów ze dwa razy starszy. Doskonale wiem, co to znaczy mieszkać z dala od świata, w którym się wyrosło oraz od rodziny, gdyż od chwili pójścia na studia 19,5 roku temu mieszkam daleko od swojej miejscowości oraz swoich bliskich. Problemy więc ze znalezieniem miejsca dla siebie, pracy, mieszkania, koegzystencji z innymi, miłości na całe życie nie są mi obce. Zdaję sobie sprawę, że NHK, która porusza te zagadnienia jest, jak zaznaczyła Redaktor, krzywym zwierciadłem rzeczywistości. Tyle, że trzeba jeszcze lubić krzywe zwierciadła. Lubię bohaterów, którzy jakoś działają rozsądnie. Lubię bohaterów, z którymi mogę się utożsamiać, albo przynajmniej, których działania mogę odnieść do siebie, zastanawiając się, jak to ma się do moich doświadczeń, jak ja postąpiłbym w takiej sytuacji? Przy tego typu produkcji jest to praktycznie niemożliwe, gdyż samym założeniem krzywego zwierciadła jest przejaskrawienie niektórych elementów rzeczywistości. Dlatego, według mnie, jest to anime przede wszystkim dla osób umiejących zaakceptować absurd stosowany dla uwypuklenia jakichś zjawisk. Ja nie potrafię i dlatego nie jest to seria dla mnie, chociaż obejrzałem niemal wszystkie odcinki, a to dlatego, że odnalazłem w nim masę odniesień do japońskiej rzeczywistości. Czytując Kyodo News czy Japan Times regularnie od razu odniosłem wrażenie, że serial ten porusza tematykę wprost ściąganą z kolumn gazet. Dlatego starałem się obejrzeć NHK traktując go raczej jako studium przypadku, niżeli coś, co ma zapewnić widzowi przyjemność oglądania. Tyle, że mnie, przypuszczam odwrotnie niż zdecydowaną większość polskich miłośników anime, interesuje Japonia, przy okazji zaś anime, a nie – anime, przy okazji zaś Japonia.

Dlatego każdemu potencjalnemu widzowi radziłbym, żeby najpierw przeczytał recenzję, która jest świetnie napisana oraz naprawdę wnikliwa, pozwalająca wyrobić sobie opinię Czytelnikowi na temat serialu. Jeżeli taka osoba uzna, że spodobałaby się jej ten serial, to faktycznie, otrzyma dokładnie to, co opisała Redaktor.

jak dla mnie rewelacja seri nie mam niczego do zazucenia . dosc oryginalna niekonwencjonalna opowiesc , casłkowicie wybijajaca sie z natłoku tych " słodkich upiekszanych histori”
cos zupełanie innego , do samego konca nie wiemy coi stanie sie z satou­‑kunem a ogulnie potrafi sie sprzeciwic naszym oczekiwaniom .


polecam bardzo bo to doslownie rewelka!!

A ja już zabierałam się za pisanie recenzji… ;)

Oglądając NHK ni Youkoso! wiele razy miałam ochotę śmiać się lub płakać razem z bohaterami. I właśnie to mnie urzekło – niesamowity, momentami wręcz okrutny realizm.
Moim zdaniem najsłabszym punktem serii, poza wspomnianym natłokiem wydarzeń, był miejscami projekt postaci. O wiele lepsza jest ich animacja – „papierowi bohaterowie poruszający się na wietrze” zasługują na uznanie.
Muzyka jest niesamowita. Od „Mysterious Purupuru Pururin” i endingu można się uzależnić ;) Za najlepsze uważam dwa utwory – „Youkoso! Hitori Bocchi” towarzyszący  kliknij: ukryte  „szczęśliwemu” rozejściu się niedoszłych samobójców i „Kagerou Ressha”, który pojawił się przy  kliknij: ukryte  wyjeździe Yamazakiego.

Podsumowując – interesujące, wartościowe anime, ale nie dla każdego. Przede wszystkim do refleksji.

Naprawdę anime warte obejrzenia, choćby dla ujrzenia właśnie pięknej grafiki, dzięki której oglądając morze w zmroku i pod gęstymi chmurami (brakuje tylko żeby Chthulhu się wynurzył:), będące tylko w anime, doznać odczucia jak gdyby widziało się taki imponujący widok „in real”.

Oprócz smakowania barw i estetyki NHK! ni youkouso, to samo zagadnienie jest poruszające i pełne wielu pomniejszych, które w rezultacie dają to pierwsze:), czyli hikikomori (sroga nazwa przy okazji:P). Tak jak już Avellana napisała (optymalna recenzja dla niezwykłej serii przy okazji, a tę serię to wydaje się że rzeczywiście ciężko do niej podejść, by ją opisać na obiekt) mocny punkt to bohaterowie, którzy mimo swoich wad, są dobrym odzwierciedleniem nas samych. Są właśnie „ludźmi z krwi i kości”, może czasem z większymi problemami (zwłaszcza Satou i… dalej już nie napisze:) niż nasze, ale potencjał do nich ma każdy (hehe żeby nie było tak pesymistycznie, to przede wszystkim mamy potencjał by było całkowicie w porządku). Do tego co jeszcze lepsze to, to że widzimy jak te problemy są przede wszystkim w głowach samych bohaterów, bo ich można darzyć w istocie wielką sympatią, a sami próbują przekonać się o czymś innym, jakby był na to czas:) W ten sposób, przynajmniej jak dla mnie seria daje mocnego kopa, że zamiast oglądając serię pełnych niezwykłych superbohaterów (lub przynajmniej zwykłych superbohaterów;), tym razem możemy wczuć się w tych, którzy mają raczej anty­‑moce i dalej czerpać rozrywkę, doznając nieraz ciekawego katarhsis (z tym jednak bez przesady, seria nie jest aż tak niezwykła), zauważając że problemy czy ich brak nie są czymś szczególnym.

Mimo ciekawie, prowadzonej epizodami, fabuły seria ma parę zwolnień, przy których można się nudzić, czy nawet zniechęcić, warto być jednak wytrwałym i przebrnąc dalej (a niektórzy w ogóle tego może nie zauważą).

Muzyka jest bardzo dobra, pururin naprawdę nieźle wchodzi w głowę, a wszelkie modyfikacje tego kawałka świetnie podkreślają odpowiednie momenty w życiu bohaterów.

Mimo wielu zalet, daleko tej serii do bycia szczególnie wybitną, ze względu na opisywane już przez Avę, nieporozumienie fabularne, które czyni ją nie do końca wiarygodną (choć w dobrej zabawie w oglądaniu mi nie przeszkadza, jedynie za to po prostu 10, ani 9 dać nie mogę) no i czasem anime zmienia swój charakter, że staje się nie bardzo wiadomo o czym. Tak czy owak czerpałem porządną dawkę rozrywki i to jedno z oryginalniejszych anime ostatnio, że zachęcam do obejrzenia Welcome to the NHK! a przy okazji jeszcze dorzucę ocene ode mnie, czyli 8/10 za całokształt (8+/10 jeśli skrajnie subiektywnie, nie wiem za co:).