Tanuki-Anime

Gdy w serii o klubie badmintona, gdzie główna obsada to dziewczyny, najnormalniejsi są dwaj trzecioplanowi chłopcy to „something is no yes”...

Ciężko nazwać to też serią czysto sportową, to raczej absurdalne namnożenie dram powiązanych ze sportem w realiach licealnego klubu badmintona. Pozytywnych emocji sportowych tutaj nie ma.

Kilka przykładów co zobaczymy w pierwszych 5 epkach:

Drama 1:  kliknij: ukryte  przegrałam na turnieju nie wiem z kim (bo po co sprawdzać, że w sumie nie miałam szans), a przecież ciężko pracuję chlip, chlip. Wincyj egoistycznego solo treningu, wincyj! Wtedy na pewno ogram wszystkich zawodowców!

Drama 2:  kliknij: ukryte  dalej uprawiam sport na poziomie w miarę poważnej rywalizacji (przeciwieństwo rekreacyjnego), który to sport jednoznacznie kojarzy mi się z traumatyczną sytuacją rodzinną.

Drama 3:  kliknij: ukryte  jestem zawodowcem, wygrywam w swojej klasie wszystko na całym świecie, lecę do Japonii pokonać biologiczną córkę mojej trenerki (która gra tyle co po szkole w szkolnym klubie) bo wtedy trenerka uzna mnie w pełni za swoją córkę.

Tyle fatalnej jakości dramatu zmieścić w 5 odcinkach to jest kurde wyczyn. Wszystko na ekranie jest śmiertelnie poważne, ciągła napinka, niezdrowe emocje. Wszystko oprócz fryzur i strojów zawodniczek, które kompletnie tutaj nie pasują. A rozmiary niektórych biustów to jak prosto z jakiegoś hentajca. Im dalej dalej w serie tym jeszcze więcej dramatów, ale nie chce mi się więcej wymieniać.

Na plus tylko grafika i zakończenie. Sam sport naprawdę pokazany świetne: mnogość zagrań, ujęć, szybkie wymiany, emocje. Ale co z tego jak losy wszystkich na ekranie były mi obojętne. Przynajmniej zakończenie wyszło porządnie:  kliknij: ukryte  logiczne zachowanie głównej bohaterki odnośnie matki, kilka dni czy tam tygodni później różowy wieloryb z lunaparku przy plecaku wskazujący, że „siostry” jakoś się dogadują, normalne relacje z drużyną/trenerem nie tylko u głównych postaci, ale też u innych bohaterek. Człowiek ostatecznie nie czuł, że zmarnował czas bo gdzieś to doprowadziło. Ale i tak nie polecam.

Jak zazwyczaj lubię jak w serii jest jakieś tło rodzinne, tak to co tu zostało dotychczas wymyślone z tą „matką” to jedno wielkie Ech.

Nawet jeżeli mi zaserwują jakieś nawet choć trochę sensowne wytłumaczenie na końcu, to i tak niesmak pozostaje.

To wygląda tak, jakby celem upchnięcia fabuły w dwanaście odcinków scenarzysta wyciął wszystkie pozytywne aspekty serii, chyba że ostatecznie kończą się dramatycznie, a pozostawił samą żółć.

Póki co w punkt.

Na szczęście na zakończenie postanowiono nam dać jakiś lepszy fragment, dzięki czemu nie musiałam obniżać noty. A spodziewałam się, że jednak dostaniemy szambo.

Generalnie serię dobija tania drama. Rozumiem dodanie dramatyzmu, nawet podkręcenie go, ale bardzo łatwo z tym przesadzić. Coś, co normalnie będzie może dla kogoś bolesne, trochę łzawe, po wyolbrzymieniu przestanie mieć sens. Pal licho to jednak – najgorsze, że cały wątek Ayano jest po prostu głupi.  kliknij: ukryte  Matka porzucająca swoją córkę, która w gorączce leży w łóżku, zaraz po przegranym meczu, kiedy sama wymagała od niej wcześniej dość dużego poświęcenia na treningach? I to po co? Żeby mała zaczęła grać nie dla niej, tylko dla siebie. Mało tego – kilka lat później ta sama matka postanawia adoptować inną dziewczynę, w sumie to głównie dlatego, że przejawia spory talent w tej samej dziedzinie, która sprawiła, że „zmuszona” była porzucić rodzone dziecko. O ludzie, większych bzdur to tu się nie dało wymyślić. To się nazywa patologia i to należy karać. Szczęściem w nieszczęściu,  kliknij: ukryte  Ayano nie zdecydowała się wyjechać z matką, ale powinna jej powiedzieć znacznie więcej gorzkich słów. Za to podobało mi się, jak potraktowała przyrodnią siostrzyczkę. Co prawda zrobiła to w swoim „rage mode”, ale ponieważ w dalszej części nie pokazali żadnego pojednania można sobie chociaż powyobrażać, że nadal by ją traktowała podobnie.

Znacznie lepiej rozwiązano wątek Nagisy. Tu wszakże jej przemiana była zbyt nagła, a osobowość po przeobrażeniu zbyt różna, co znowuż psuło trochę naturalność takiej sytuacji. Potem wszakże Nagisa zeszła trochę na drugi plan i szkoda, bo w dalszej części była to jedna z fajniejszych bohaterek (na początku strasznie mnie wkurzało jej zachowanie – w sumie też dlatego, że również było przesadzone).

Skupienie się na historii postaci drugoplanowych stanowiło zarówno wielką zaletę, jak i wadę tej serii. Ogólnie wprowadzenie klubu, w którym trenują zawodnicy obojga płci jest ciekawym pomysłem. Szkoda, że tak rzadko wykorzystywanym w anime. Tutaj panów jest tylko dwóch i stoją całkowicie na drugim planie, ale jednak są i nawet poświęca się im trochę czasu. Sęk w tym, że przez takie rozdrobnienie brakuje czasu na rozbudowanie tych wątków pobocznych i cierpią one na pewną bezbarwność. Jak niby przedstawić dramat zawodnika, jeśli o nim samym nam się do tej pory prawie w ogóle nie mówiło? Dałoby się to przedstawić nawet pozostawiając postać w tle (patrze chociażby Uchuu Kyoudai), ale na to znowuż trzeba czasu i jednak trochę pomysłowości.

Poza tym wszakże sam badminton wyszedł tutaj wyjątkowo dobrze. Nie znam się na tym sporcie ni w ząb, ale podejrzewam, że realizmu w tym nie było. Jednak przez dość specyficzny poziom prezencji samych meczy, jak i ogólny wydźwięk tej serii, wyjątkowo mi to nie przeszkadzało. Za oprawę graficzną należą się zresztą specjalne brawa. Co prawda skaczące cycki były brzydkie i mogli to sobie darować, ale poza tym – cud, miód, orzeszki. Było dynamicznie i ciekawie a przy tym oryginalnie. Zresztą muzycznie również była to seria znacznie powyżej przeciętnego poziomu. Opening z pewnością jest jednym z lepszych z letniego sezonu (tak wizualnie, jak i muzycznie), ale oprawa meczy także zasługuje na wyróżnienie, mimo iż poszczególne kawałki same w sobie nie były szczególnie interesujące.

Ogólnie to seria jest na pewno warta uwagi, prezentuje kilka nietypowych rozwiązań, które jednak mogą umknąć pod toną niepotrzebnie wyolbrzymionego dramatu. Nawet jednak mogłabym dać to 7/10, gdyby nie motyw Ayano i jej matki, który mnie irytował swoim debilizmem. Zostaje więc 6/10 z maleńkim plusikiem. Chociaż w porównaniu do takiego Harukana Receive, które wychodziło w tym samym sezonie, Hanebado z pewnością prezentuje się ciekawiej, trochę szkoda mi więc je zostawiać z taką samą notą…

Bardzo ciekawe anime. Nie spodziewałem się, że będzie to coś takiego.

Zacznijmy od tego, że celowo podniesiono tu dramatyzm do do poziomów niebezpiecznie bzdurnych (w mandze to nie odczuwam). Tym samym badminton stał się emocjonalnie krwawym sportem o przetrwanie. Czy to dobrze, czy to źle? Trudno orzec. Na pewno wyróżnia to tą serię na tle innych.
Bohaterowie są troszkę sztampowi i nieszczególnie ciekawi. Z drugiej strony nie są jacyś nielogiczni i są konsekwentni w swoim zachowaniu. Więcej nie dało się z nich raczej wycisnąć w serii tej długości.
Fabularnie zadowalające, aczkolwiek nic szokującego.
Wykonanie jest bardzo dobre. Co więcej, opening jest rewelacyjny (10/10, OP SEZONU).
Jest to zdecydowanie dobre anime. Pytanie brzmi jak dobre? Na chwilę obecną zdaje mi się, że dobre na mocne 7/10. Jedna z lepszych sportówek.

Jak najbardziej dynamiczny, emocjonujący mecz, w który można było się wczuć – sporo fajnych ujęć, choć mam wrażenie, że poprzedni odcinek był pod tym względem lepszy. Po meczu też było kilka słabszych kadrów, okazjonalnych nawet bohomazów ale jestem w stanie im to wybaczyć.

Nadal nie lubię matki Ayano niezależnie od tego, w jaki sposób bajka próbuje zmienić jej wizerunek.  kliknij: ukryte  Własnego dziecka się nie porzuca – zwłaszcza wtedy, gdy najbardziej jej potrzebowała.

Ostatni odcinek był bardzo dobry – jestem zdecydowany podnieść po nim ocenę.

No i to nadal całościowo jedna z najlepiej wyglądających serii sezonu(nie, żeby miała duża konkurencję, no ale…) – zresztą strzelam, że w kategorii sportówek to też jedna z „ładniejszych” pozycji ogółem.

Ogółem to dobra bajka, pomimo tej całej dramy i innych, okazjonalnych problemów. Ile sportówek obejrzałem, to mogę policzyć na palcach jednej ręki ale ta zdecydowanie była jedną z najlepszych. Ode mnie mocne 7/10.

Ech, wszystko chyba zmierza do pogodzenia się z rodzicem. W serii Kotoura­‑san było coś trochę podobnego. Tylko, że tam mnie to pojednanie się nawet podobało, a tutaj coś czuje, że takie rozwiązanie mnie raczej rozczaruje. No, ale na razie trwa wielki finał.

Ayano!! Musisz!!

W tym momencie daję temu 6/10.

Co musi się stać, żebym zwiększyła do 7/10:
- Ayano musi przegrać. Nie kupuję żadnej wygranej, ale „po odrodzeniu” a tym bardziej wycofania się z gry Nagisy z powodu kontuzji/bólu kolana (pod co chyba bardzo usilnie przygotowują tu grunt).
- matka Ayano musi dostać solidnego kopa w dupę od kogokolwiek, najlepiej włącznie z córką. Najlepiej niech się Ayano na nią faktycznie wypnie za to, co zrobiła.

Co sprawi, że obniżę notę do 5/10:
- radosne połączenie matki z córką na koniec – najgłupsza rzecz, jaką tu mogą wymyślić
- jakakolwiek forma siły przyjaźni na koniec
- wygrana Ayano

Wkurza mnie to jak psują sportówkę z tak dobrym potencjałem. Ta drama wciskana wszędzie sprawia, że to jest niestrawne. Jeszcze ta obłąkana Ayano by przeszła, gdyby ten wątek nie był głównym w serii. W sensie no – to by było fajnie mieć bohaterkę z takim podejściem, przynajmniej coś innego od reszty. Aczkolwiek z większością tych jej tekstów (zwł. tych nie w meczach) to przesadzają. Ale tu każda postać musi mieć za sobą tonę dramy a to jest akurat męczące. Jej poziom powinien być co najwyżej taki, jak w przypadku wątku chłopaków – ot, żeby dodać dramaturgi i tyle.

Szczerze powiedziawszy obawiam się, że po ostatnim epku jednak obniżę tę notę, bo mnie on strasznie wkurzy. Twórcy anime nie będą pewnie mieli tyle odwagi by to porządnie zakończyć.

Cudowna matka, oglądam tą serie z trzech powodów.

1. Żeby zobaczyć jak okropną osobą jest Matka Ayano. Jej córka jest autystyczna, ale ona sama to przechodzi wszelkie granice jeżeli chodzi o brak człowieczeństwa.
2. Żeby pooglądać jak pasywnie agresywna jest Ayano w czasie jej nastoletniego buntu. Naprawdę miejscami to po prostu powinna lecieć glośno muzyka Linkin Park „Crawling in my skin”. Cudowna była przez całą serię.
3. Żeby nacieszyć się całkiem wyróżniającą się animacją w czasie meczy.

Seria pełna problemów, szczególnie fabularnych… lecz jednak fajnie się to oglądało właśnie przez te trzy powody wyżej.

1. Ten odcinek wyglądał świetnie.
2. Matka wiedziała co robiła. Niestety zanosi się, że nie uświadczymy już yandere Ayano. Szkoda, bo była w tym naprawdę dobra. Na dobitek złego wszyscy zaczęli ją dopingować, gdy jej nie szło. Jest coś pociągającego w sytuacji, gdy cały świat jest przeciwko tobie, a tobie i tak udaje się wygrać. Tu była świetna okazja ku temu, ale jak zaczęli na końcu skandować jej imię, to wygląda, że będziemy mieli typową końcówkę – nieważne kto wygra wszyscy będą happy… chyba, że Ayano pokaże wszystkim środkowy palec (najlepiej dosłownie), włączy „yandere mode” i na dodatek wygra. Wtedy na pewno nie ocenię tej serii na mniej niż 9, ale jeśli się skończy tak jak się zanosi to raczej 8. Chyba, że np. Ayano zacznie grać w taki sposób żeby Nagisa odniosła kontuzję kolana lub zgłębią wątek wyjazdu matki to pewnie 9.

Ta seria jest zbyt dobra i po prostu nie zasługuje na to żeby ją zepsuć „standardowym” happy­‑endem.

Bardzo ładny odcinek, to była istna uczta dla oka. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko wyrzucenie jednej ze sceny zrobionej w cgi(była „gładka” i wpasowała się we flow, żeby nie było) i podmianę na klasyczną, dynamiczną animację(którą zresztą potrafią zrobić naprawdę dobrze).

Poprzednie odcinki były trochę słabsze pod względem wizualnym i się zastanawiałem, czy tak będzie do końca ale dzisiejszy epizod wynagrodził mi ten chwilowy spadek jakości. Jestem naprawdę usatysfakcjonowany.

Emisja 11 odcinka została przesunięta, niestety jeszcze bez konkretnej daty: [link]

To jakiś emocjonalny rollercoaster. Zaczepki Fubuki to najpiękniejszy wyraz pasywno­‑agresywnego zachowania, jaki widziałem w anime. Matka też doskonała. Tu wszyscy mają problemy z głową i to poważne. Doprawdy najszybszy sport na świecie, przetrwają tylko najsilniejsi, ale za cenę zdrowia psychicznego.

Nie no to był czysty  kliknij: ukryte  dick move. Pokazuje się najważniejsza postać dla najmocniejszej z zawodniczek, zostawiają taki cliffhanger i w następnym odcinku kompletnie temat olewają. Nieładnie, naprawdę. Jestem poniekąd usatysfakcjonowany ostatnim meczem ale nie na to liczyłem.

Nowe stroje zawodniczek są zajebiaszcze, fajnie eksponują „zalety” dziewczyn :3

Swoją drogą nie spodziewałem się, że tak szybko zaczną wątek z  kliknij: ukryte  matką. Chciałbym sobie życzyć, żeby tego nie przedramatyzowali ale na to już chyba o wiele za późno.

Fabularnie to się kupy nie trzyma (szczególnie ten wątek z matką), ale cała reszta już na solidnym poziomie.

Mały minus za brak fanserwisu. W takich seriach przydałoby się trochę wyeksponować te panie. Jakieś zbliżonko na nóżki menadżerki, jakiś cycek w kadrze. Widzę tu wielki potencjał na subtelny fanserwis.

Dobre to. Naprawdę dobre. W ogóle to łapanie za ręce jest takie lolowate.

Meh, nuda straszna. Mega irytująca główna bohaterka, poboczne nudne, w ogóle cała ta otoczka „MUSZĘ JĄ POKONAĆ, MUSZE WYGRAĆ BO MOJE ŻYCIE NIE MA SENSU!!!!” Ojej, smuteczek <chlip chip>

Zbyt ciekawy jest sezon letni, żeby marnować czas na te animu.

To szybko poszło. Wystarczyło  kliknij: ukryte  kilka słów zrozumienia, jedna pochwała od koleżanki i zaraz wrócił uśmiech na twarzy chłopczycy – byłem przekonany, że będzie się dąsać przynajmniej przez pół sezonu. Fajnie się prezentowała w poważnym tonie ale z uśmiechem jej również do twarzy.

Co również podoba mi się, to wewnętrzne przemyślenia podczas gry – nie jest to rozłożony proces myślowy(jak to często bywa), tylko szybkie ustalanie faktów i kontra, bez nadmiernego przedłużania z wyobrazowaniem technik i Bóg wie czym jeszcze. Tak to powinno wyglądać(a przynajmniej tak mi się wydaje).

Coraz bardziej podoba mi się ta seria.

Czytał ktoś może mangę? Może mi ktoś mniej więcej określić czy klimat z pierwszego odcinka utrzyma się do końca serii?

Chodzi mi tu głównie o powagę i nutkę dramatu, które ukazał pierwszy odcinek.

Pierwszy odcinek był nawet zacny. Ogólnie nie spodziewałem się po serii nic bo sport o którym ów seria mówi, mnie po prostu nie obchodzi. I wątpię by to anime to zmieniło, jednak wizualnie było bardzo ładnie (ciekawe czy się utrzyma), dramat wydawał się całkiem ok. Show mnie sprzedało w scenie gdzie leciała piłka tenisowa na jedną z bohaterek, reakcja i emocja (a raczej automatyczność) która towarzyszyła scenie. Uh, aż elektryzuje bo po prostu czuć było jak bardzo to był odruch.
Ma szansę być fajną serią, bohaterki były całkiem fajne, wyglądało ładnie, reżyseria była dobra. Zobaczymy jak się rozwinie dramat, bo serie sportowe to są na nim mocno zbudowane. Motyw braku talentu i nadmiaru talentu, może pójść dwojako w realizacji.

Pierwszy odcinek ogólnie mi się podobał (poza jedną kwestią, o której niżej), ale obawiam się, że:
- graficznie poziom będzie spadał (jeśli nie będzie jakiegoś dramatycznego pogorszenia jakości to w porządku)
- może się to przerodzić w shounen­‑sport­‑crap w stylu Haikyuu (oby nie – pierwszy odcinek miał melancholijno­‑poważną atmosferę i dość osobisty wydźwięk, i niech tak pozostanie).
Opis na myanimelist lekko sugeruje, że będziemy mieli do czynienia z bardziej shounenową serią niż wskazywałby na to pierwszy odcinek, ale przynajmniej badminton jest zasadniczo sportem indywidualnym więc tak irytującego „nakama power”, kretyńskiego darcia mord przez całą drużynę jak w Haikyuu przy każdym odbiciu, przeciągania jednej akcji do pół odcinka być nie powinno.

Zaniepokoił (żeby nie powiedzieć dobitniej) mnie początek, a konkretnie wynik na tablicy 20 (1) – (0) 0. Jak widzę coś takiego to mam wrażenie, że seria nie ma nic lepszego do zaoferowania niż karmienie widza „shounenowatym” kitem. Co sobie widz pomyśli? Nie to, że gra tam mistrzyni świata z kontuzjowaną juniorką; nie to, że profesjonalistka z niedowidzącą ciamajdą; a już na pewno nie to, że dwie nastolatki (i to na dodatek starsza, bardziej wysportowana i zmotywowana przegrywa); a raczej to, że seria starająca się wyglądać na dość realistyczną nie traktuje siebie i widza poważnie. Potrafię zrozumieć lub przymknąć oko na tego typu rzeczy, gdy seria nie przykłada do jakiejś kwestii wagi, gdy jest to jakaś wpadka w tle, pomyłka przez nieuwagę, ale nie gdy jest to wyeksponowane w taki sposób. Nie można było tam dopisać tej jedynki z przodu? 20 (1) – (0) 10 wyglądałoby dużo poważniej, dalej byłoby to wysokie prowadzenie, ale nie obnażające ignorancji twórców lub urągające inteligencji widza.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to ilość dramy jak na pierwszy odcinek, oby w kolejnych dziewczyny trochą zluzowały:)

heh, pierwszy epizod minął pod znakiem powtarzanego dość często stwierdzenia „po co gram w badmintona?” Cóż, wygląda na to, że pierwszą przeszkodą, z którą będą musiały się zmierzyć bohaterki to ich własna niechęć do gry i dhramtyczna przeszłość. Całkiem oryginalne rozpoczęcie akcji jak na sportówkę. Na plus jeszcze fajny opening z dynamiczną, dobrze wykonaną animacją i całkiem chwytliwą piosenką. Cóż, trudno na razie stwierdzić co z tego będzie. Następne odcinki powinny już bardziej określić jakość tej serii.

Uwaga – Jeszcze nigdy badminton nie był tak dramatyczny! Ale tak serio, to w sumie nieźle się zapowiada. Uwielbiam ten sport, więc pewnie będę oglądać, ale nie uważam, żeby się zanosiło na coś super wybitnego. Ciekawi mnie tylko, czy animacja meczów będzie przez całą serię tak samo dobra, jak w pierwszym odcinku. Pewnie nie, ale zobaczymy.

Sportówki to zupełnie nie moja para kaloszy ale muszę przyznać, że ze wszystkiego(co dotychczas) widziałem w tej kategorii to jest naprawdę wysoki poziom jakości – marzy mi się, żeby wiele innych serii wyglądało podobnie…

Od strony fabularnej nie zapowiada się jakoś zachwycająco, czy niecodziennie ale wydaje mi się, że jest na tyle dobrze, aby utrzymać nie tylko fana sportów przy ekranie.

Jak najbardziej jestem na tak.