Tanuki-Anime

Bracia Kirihara, Naoto i Naoya, od urodzenia są obdarzeni dziwnymi i niezrozumiałymi dla zwykłych śmiertelników mocami. Naoto jest w stanie siłą woli przesuwać i niszczyć przedmioty, zaś jego młodszy brat dotykając drugiego człowieka widzi najokrutniejsze sceny z jego przeszłości. Ich dramat rozpoczyna się, gdy jako małe dzieci zostają oddani przez rodziców do ośrodka badawczego, z którego uciekną dopiero po piętnastu latach. A to dopiero początek historii…

W tę dramatyczną, pełną cierpienia i okrucieństwa opowieść wprowadza nas godzinny film, będący połączeniem dwóch pierwszych odcinków. Oglądamy w nim trzy krótkie epizody z dzieciństwa bohaterów, pokazujące moce, jakimi dysponują, oraz moment, w którym rodzice oddają ich do wspomnianego wcześniej ośrodka. Właściwa akcja rozpoczyna się piętnaście lat później, kiedy Naoto i Naoya zdołają pokonać otaczającą ośrodek barierę i wydostają się na wolność.

Główna linia fabularna opiera się na poszukiwaniu odpowiedzi na pytania, jakie każdy z nas nie raz sobie zadawał: „Kim jestem?”, „Czemu jestem taki, a nie inny?”. Te właśnie pytania zadają sobie także bohaterowie, dla których sensem życia staje się poszukiwanie tego, co im odebrano, dając w zamian jedynie ból i rozczarowanie: swoich rodziców, swojego domu, swojego życia. Wątki poboczne stanowią zamykające się w dwóch­‑trzech odcinkach historie, będące odzwierciedleniem zła tego świata. Naoto i Naoya przeczuwają, że ich moce powinny służyć wyższym celom, dlatego też pomagają napotkanym po drodze ludziom – poznając przy tym każdy z ludzkich obłędów i stykając się z mordercami, szaleńcami i samobójcami, pchanymi do zbrodni przez zemstę, strach czy głupotę. Autorzy zadbali o to, by ich przedstawienie w wizjach Naoyi było jak najbardziej realistyczne i okrutne.

Mroczny klimat wzmacnia jeszcze utrzymana na bardzo przyzwoitym poziomie grafika. Znajdziemy tu wiele prostych zabiegów, takich jak rozmycie albo odwrócenie kolorów, które wykorzystane w odpowiednich miejscach dały wspaniały efekt, potęgujący nastrój niepewności i grozy. Podobną prostotą zadziwia muzyka, którą określiłbym jako tajemniczą i mistyczną. Nie ma w niej skomplikowanych motywów, ale jest delikatność, która w połączeniu z obrazem komponuje się idealnie.

Serii nie polecałbym osobom młodszym, gdyż miejscami jest naprawdę brutalna. Jednakże wszystkim starszym widzom bez wahania mogę powiedzieć, że warto jej się dokładniej przyjrzeć!