Tanuki-Anime

Dwa lata temu Bell była w naszych kinach, ale w tamtym czasie to ja nie mogłam zasmakować tego anime. Może i dobrze, bo przydaje się tu wyciszenie wewnętrzne, aby odbyć tę „podróż” wszystkimi zmysłami.

Dzwoneczek to „zwyczajna nastolatka” – z niezbyt zwyczajną traumą. Kiedy była dzieckiem widziała jak na jej oczach ginie jej własna matka – w sposób bohaterski ratując obcą tonącą dziewczynkę.
Obecnie siedemnastoletnia dziewczyna żyje z ojcem, a raczej tylko obok ojca, pod jednym dachem, i ma jedną zaufaną przyjaciółkę, oraz czuwającego z dala nad jej bezpieczenstwem przyjaciela z dzieciństwa. Ukochanym hobby jest śpiew dla samej siebie, jej własnych kompozycji.

Nie radząc sobie z otaczającym ją światem, odgrodzona murem cierpienia przyjmuje od przyjaciółki zaproszenie do aplikacji wirtualnej, w której tworzony jest indywidualny awatar na podstawie danych biometrycznych.
Tam powstaje BELL, piękna piosenkarka. Tam też spotka niebezpiecznego, walczącego ze wszystkimi Bestię.

Przez większość czasu fabuła w sposób prosty i znany, w Hollywoodzkim stylu prowadzi nas do rozwiązania i ujawnienia kim jest tajemniczy Bestia. Przyznam, że spodziewałam się  kliknij: ukryte  klasycznego rozwiązania w stylu Piękna i Bestia. A film pozytywnie mnie zaskoczył.
Obok tych bajkowych, lukrowanych warstw pokazano dramat. Na koniec doskonale widać podobieństwo  kliknij: ukryte  córki do matki.

Ocena ogólna, nienumeryczna:

Grafika ładna, cukierkowa, dla mnie w wydaniu wirtualnym zbyt Disneyowska. Natomiast w tym realnym świecie jak najbardziej na plus.

Muzyka – piosenki wg mnie świetnie przekazały uczucia dziewczyny. Rodzima wersja na plus. Podobnie jak nasi seiyuu dziewczyn i chłopaków.

Emocje i odbiór ogólny – przez większość seansu miałam wrażenie przesłodzenia i to pomimo dramatu wewnętrznego głównej bohaterki. Natomiast finalnie film kilka razy wywołał u mnie wzruszenie, czy też raczej poruszył mnie. Cieszę się, że  kliknij: ukryte  całe rozwiązanie nie było sztampowe jak się zapowiadało.

Najlepiej obejrzeć nie spojlerując sobie, oraz nie wiedzieć co się zdarzy. Jeśli ktoś jeszcze nie widział – polecam polską wersję, można po kilkunastu minutach przywyknąć i skupić się na obrazie, dźwięku a potem być może na emocjach.

Film można obejrzeć (za darmo, bez rejestracji) na TVP VOD: Belle.

Jak przystało na film pełnometrażowy bardzo ładna, momentami zapierająca dech w piersiach oprawa wizualna. Muzyka już „tylko” ładna, oczywiście wiele tutaj zależy od gustu. Fabularnie średnio… zakończenie jak dla mnie mało konkretne.

Zawsze mnie ciekawiło skąd w japońskich „bajkach” temat cyfrowego/technologicznego eskapizmu jest tak często wałkowany, od Lain przez fenomenu SAO, po wysyp Isekajów z fabułą w wirtualnym świecie.

[link]


Daria! <3

Na początku byłam sceptyczna, znowu jakieś wirtualne światy ale świetnie skontrastowano szarą rzeczywistość bohaterki z jej wirtualnym ja. Motyw z baśni trochę przewidywalny ale ładnie to potem rozwinęli. Brakowało mi tylko jakiejś prezentacji tamtego wirtualnego świata, jakiegoś nie wiem, czegoś co wyjaśni jego fenomen bo bez obrazy ale to nawet nie jest świat tylko pikseloza ;p nie spędziłabym tam ani minuty, to było gorsze od paskudnego symulatora rzeczywistości, w który grałam. W „naszych” wirtualnych światach można chociaż usiąść w krześle lub wpaść do jeziorka bez wyjścia a tu… nie ma nawet krzesła (pomijając zamek). Podsumowując, świetna fabuła, rozwinięta osobowośc bohaterki i kulejący swiat wirtualny, niby zachwyca formą i strojami ale… tam nic nie ma. Dziwi mnie też tak zwyczajna,nawet staroświecka technologia przy tak rozwiniętej technice umożliwiającej życie w wirtualnym świecie. Ale może tak miało być. Troszkę mi się kojarzy z Wirtualną Lain a Bella z dziewczyną z Artwitch.