Tanuki-Anime

Ej, ale ja nie napisałem tego, by komuś dokuczyć :P

Ależ ja tego tak nie odebrałem. Po prostu ubawiła mnie moja sytuacja. Sam rzuciłem te grabie na które mnie wprowadzono. Naprawdę bardzo mnie to ubawiło. Ale zdaje się śmieszą mnie dziwne rzeczy. Być może wspominałem.

Nie wiem, czy wystawiłbym pani Hachiouji

Cóż, tych oczu tu nie mają ludzie którzy jakoś zagrażają lub znęcają się nad Naoto. Tak mi się przynajmniej zdaje. Poza tym . . . naprawdę jest sporo drobiazgów nad którymi trzeba by tu się zastanowić.
No i ten sen z kobietą której się ufa a ona staje się demonem. Chyba może być jakąś wskazówką.

Temat brata! Nie no w to nikt nam nie uwierzy? Pozostaje mieć nadzieję, że nikt poza nami tego nie czyta. Bo uznają, że się umówiliśmy. Nawet mi przychodzi teraz do głowy to, że znasz dalsze losy a mnie po prostu wkręcasz! Intuicja na progu jasnowidzenia. Chyba właśnie podrzuciłeś bardzo ważny element. Ale wymaga spojlera w kwestii brata.

Ale to chyba tak czas na nowy wątek.

Wieczór poświęcony na wizytę u dentysty i długie zajęcia z japońskiego, i człowiek może przegapić długą dysputę pod jego własną recenzją :P Sporo tego tutaj się nadziało, może skupię się na najbardziej zbliżonych do serialu kwestiach :)

Przede wszystkim, motyw kobiety przebranej za mężczyznę (i mężczyzny za kobietę) nie jest niczym nowym (ktoś pamięta taką postać z chińskich legend jak Mulan? :) ), także w naszej kulturze jak najbardziej miał miejsce. Najbardziej rozchwytywanym głosem wczesnej nowożytności byli kastraci, dzisiaj często zastępowani przez kobiety. Niestety, tylko jeden z nich dokonał nagrań i to na jesieni swojej kariery (choć technika wybitna: [link].

Choć kastraci stracili na znaczeniu pod koniec XVIII wieku i przestano dla nich komponować muzykę, temat pozostał i z tęsknoty/nostalgii za tym głosem często tworzono role dla pań, które śpiewały mężczyzn i to często „męskich” (generałów, starożytnych królów) – te panie mogłyby śmiało podkładać głos pod męskie postacie w anime :D (przykładzik [link].

Wracając do tematu – nie sądzę, by clue Nagatoro była kwestia zamiany per se, bo to, że mamy w anime „męskie kobiety” i „kobiecych mężczyzn” jest oczywiste od wielu lat. Ważniejsze jest moim zdaniem to, że nie brylujemy w świecie fantazji (z ujęciem proporcji rzecz jasna), ile w rzeczywistości, gdzie obie strony muszą się postarać. Tu trzeba nakreślić granice, zrozumieć drugą stronę i, co jest ciekawe, pogodzić się z tym, że w najbardziej zasadniczych kwestiach po prostu będzie inaczej niż w standardowym związku. Jak wspomniano – pytania koleżanek są jak najbardziej zasadne. Tu nikt nie pyta, czy bohaterka jest wyemancypowana, bo jest i nie zanosi się na to, by ktoś miał jej to odebrać. Pytanie brzmi jak zbudować związek, pozostawszy samicą alfa (z zachowaniem obydwu elementów), ale tak by przy okazji nie pożreć partnera :) Z kolei główny bohater wie doskonale, że jego ukochana jest kobietą, ale właśnie obawia się, czy wedle przyjętych wzorców nie będzie przez traktowany jak truteń przy królowej ula.

Gdzieś zresztą czytałem, że sytuacja w której to kobieta prowadzi relację nie jest dla Japończyków czymś nowym. Po prostu samuraj miał skupiać się na służbie swojemu daimio a nie na takich sprawach jak kobiety. I te musiały często same wykazywać inicjatywę, żeby bidak nie zszedł bezpotomnie. Znowu chyba coś jak widać jakby już było.

Brzmi to historycznie prawdopodobnie, dodajmy do tego pokolenie tzw. roślinożerców i poczucie presji oraz rywalizację zażynające pewność siebie i oto mamy powód dla którego tak często w anime serwuje się zdecydowane, okazujące inicjatywę panie.

Zresztą nie jest to tylko kwestia Japonii – trafiłem kiedyś na podobną opinię o naszym kraju, tylko u nas mężczyźni nie byli zainteresowani kobietami, bo powstania i walka o ojczyznę, skutkiem czego polscy mężczyźni bywają chorobliwie nieśmiali (nie skomentuję tego, czy mówię też o sobie :D ). Znalazłem zresztą piękną wypowiedź Jean­‑Paula Couchouda o polskich mężczyznach: Trudny do zdefiniowania czar, w skład którego wchodzą pogoda ducha, rozmarzenie, swobodne maniery, szczodrość serca, ciekawość wobec drugiego człowieka, całkowity brak wulgarności i spora dawka niepewności siebie. Fragment ten załączono w opowieści o Januszu Marchwińskim, pianiście, który oddał inicjatywę w związku swojej małżonce, wielkiej śpiewaczce Ewie Podleś (która na co dzień chętnie grała mężnych wojowników, więc koło się zamyka :D [link].

Piszę już za długo, więc przyspieszam – jeśli wyjdzie „Zapach miłości” to dam szansę, ale nie obiecam, że zrobię recenzję. Zawsze stosuję jedną zasadę – muszę mieć jakiś pomysł na recenzję, czy to dobrą, czy złą :D

Do „Toradory” chętnie bym wrócił, bo mam z serią cudowne wspomnienia, natomiast boję się, czy po latach ten tytuł mnie nie rozczaruję…

Jak temat ciekawi, to polecam „Tomo­‑chan jest (przecież) dziewczyną!” (nie wiem, czy wypada, bo też napisałem recenzję – [link]. Tu z kolei mamy bardzo „męską” dziewczynę, której dobrze z łatką napakowanego karateki, ale obiekt jej westchnień (notabene „męski mężczyzna”, więc to nie para zrobiona na zasadzie kontrastu) uważa ją za swojego najlepszego kumpla… Co zrobić by w końcu dostrzegł w niej nie tylko towarzysza życia, ale też kogoś z kim da się zbudować romantyczne relacje? A może to facet się boi tego związku, bo jednak utrata przyjaciela/(łki?) to zbyt duże ryzyko? Kolejne ciekawe podejście do sprawy budowania związku „po dziewczęcemu”, gdy nie wiadomo na czym to właściwie polega. W każdym razie ja polecam :)

Dobra, czas spać. Dobrej nocy wszystkim :D