Tanuki-Anime

100/10, najlepszy romans i najlepszy sezon drugi, lepszy od pierwszego, słodkie, smaczne i zabawne.
Niesamowicie się cieszę że nie skopali tego, tylko jeszcze lepiej im to wyszło, na trzeci sezon nie ma co liczyć raczej, szkoda.

Popłakałem się ze śmiechu, z zazdrośći Yamady na sytuację z czekoladkami za szkołą i komentarzem Ichikawy, „nie możesz mieć wszystkich czekoladek” :D
Prezent od siostry kompletnie mnie rozbroił :D

Poedejścia i badanie gruntu bohaterów jest fascynujące i takie lekkie De Ja Vu w niektórych momentach.

100% ponowny seans niedługo

10. Najlepszy romans szkolny jaki w życiu oglądałem.

Piękne i bardzo satysfakcjonujące zakończenie. I w sumie nawet nie wiem co tu więcej pisać xd. Całe te anime, zarówno pierwszy jak i ten sezon to tak prosta rzecz, a tak dobrze wykonana i po prostu przyjemna do oglądania, że aż ręce same układają się do oklasków.
I w sumie duża w tym zasługa dobrze napisanych i interesujących postaci. Szczególnie mi zaimponował Kyotaro, który pięknie się rozwinął i dojrzał do swoich uczuć na przestrzeni tych wszystkich odcinków.
Po prawdzie nawet bym się szczególnie nie obraził, gdyby to był definitywny koniec, bo naprawdę udało im się to bardzo dobrze zamknąć. Tak czy owak podobno zostało za mało materiału na pełen sezon, więc na ewentualną kontynuację będzie trzeba poczekać parę lat…

No cóż, nie podpisuję się pod zachwytami innych. I mówię tu ogólnie o serii, nie drugim sezonie, którego wyszły zresztą ledwo dwa odcinki (może już trzy – tak czy siak jak widziałam dwa). Anime złe nie jest, z pewnością się pozytywnie wyróżnia na tle romantycznych średniaków, ale nie nazwałabym je też czymś wybitnym. Osobiście nie umiem się do całej historii, jak i głównej pary przekonać, rozkoszować się jej rozwojem relacji itp. Odcinki oglądam z kamienną twarzą, żarty są na ogół nieśmieszne, wzruszające momenty… no, nie wzruszają. Dwa konkretne problemy serii:

- postać Anny: momentami wybitnie irytującą w swoim byciu i postawie wobec protaga; jeszcze bardziej razi mnie, jak jest przedstawiana – oczywiście jako ta najładniejsza, wyróżniająca się wśród innych dziewczyn, z ciągłym podkreślaniem jej wdzięków (ten opening…). Jak pojawi się anime romantyczne, w którym potencjalna partnerka głównego bohatera będzie normalną dziewczyną, nie wykreowaną na kolejną waifu sezonu, dajcie mi znać. Z drugiej strony są sceny, kiedy robi się z Anny  kliknij: ukryte  wielką bidulkę, jak w drugim odcinku, i tego też nie jestem w stanie kupić.

- za dużo „wielkich, przełomowych momentów” między bohaterami. To już było wyczuwalne w pierwszym sezonie, w drugim niestety wygląda na to, że twórcy będą dalej iść tą drogą. Przez fakt, że co chwila dostajemy jakiś przełom, miłą scenę, zbliżenie (oczywiście okraszone wszystko odpowiednią muzyką i oprawą graficzną), po pierwsze, widz może czuć się znudzony, po drugie te naprawdę istotne punkty milowe w rozwoju uczuciowym bohaterów nie mają aż takiej siły, jaką mogłyby mieć, gdyby zostały należycie wyeksponowane. Przydałyby się z dwa odcinki oddechu, może skupienie się na innych postaciach (w sumie ubogość drugiego i trzeciego planu to kolejna słaba strona anime – niby są ci koledzy i koleżanki, ale robią głównie za dodatek do głównej pary), bo inaczej jak dojdzie do np. wyznania miłości czy pocałunku (nie znam mangi, nie wiem, czy któreś już nastąpiło), to będzie to wyglądało tylko jak kolejny odhaczony punkt w romantycznym programie.

Z plusów, poza ładną oprawą audiowizualną, widzę jeden – gra seiyuu protagonisty. Dobrze się go słucha.

Obejrzałem serię od początku i powiem tak – idealny przykład, jak można z początkowo nieciekawej mangi zrobić ciekawe anime, oraz idealny przykład dla twórców Suki na Ko ga Megane o Wasureta, jak powinno się robić adaptacje i jak ważny w mandze jest rysunek.

Do samego pierwowzoru podchodziłem kilkukrotnie i nigdy nie mogłem przebić się przez pierwszy tom – główną kwestią było właśnie to, jak surowo był on narysowany i jak chaotyczny przez to się wydawał. Natomiast z czasem autor uporządkował swój styl oraz historię i późniejsze chaptery czyta się przyjemniej, natomiast czuje się pewną pustkę przez brak znajomości wcześniejszego materiału.
Twórcy anime zdecydowali się już od samego początku wzorować na stylu z późniejszych historii, kiedy to wszystko było bardziej wyrafinowane. Ten jeden zabieg sprawił, że coś, co było dla mnie zbyt odrzucające, nagle okazało się mieć sympatyczną historię, z ciekawymi bohaterami i nawet śmiesznymi żartami. Dawno nie zaśmiałem się z jakiegoś żartu w anime, a ta seria sprawia, że śmieję się niejednokrotnie w trakcie odcinka.
Widać, że reżyserzy przeczytali cały materiał, zdecydowali się odrobić zadanie domowe i ogarnęli, w którym momencie manga nabrała rozpędu.

I myślę, że gdyby tylko to samo zrobili reżyserzy dziewczyny w okularach, tamta seria zamiast być dosłownym i bardzo nieuporządkowanym zlepkiem irytujących i brzydkich (według mnie oczywiście) scenek, mogłaby być dzisiaj w tej samej pozycji co Boku no Kokoro no Yabai Yatsu. Starczyło tylko przeczytać więcej niż materiał, który mieli zanimować, znaleźć punkt, w którym seria nabrała rozpędu i popularności i zrozumieć, co spowodowało, że ludzie pokochali tamtą mangę. Tylko tyle i aż tyle.

Ja nie wiem kiedy te minuty mijają. Kupuję każde ich spojrzenie, każdy dotyk, każdy rumieniec i najmniejszą niezręczność. Buja ta seria jak dawno nic mnie tak nie bujało.

To jest zbyt idealne by mogło wiecznie trwać. Opening cudo. Odcinek cudo. Całość to cudo. ^^

W życiu bym się nie spodziewał, że akurat do tej serii Tetsurou Araki będzie robił opening – no i prócz aspektu wizualnego piosenka jest bardzo dobra.
A sam odcinek to w zasadzie to samo, co w poprzednim sezonie. I bardzo dobrze, bo oglądało się świetnie i poziom nie powinien spaść