Tanuki-Anime

Zgadzam się. W dodatku wygląda tak, jakby reżyser zrobił całość a potem pociął jak popadło biorąc pod uwagę tylko zakładaną długość odcinka. Może będzie się to lepiej oglądało jednym ciągiem, ale pewnie nie zdacyduję się na re­‑run żeby sprawdzić ;-)

Mnie raczej zastanawia przekora twórców gry, którzy najwyraźniej stworzyli ścieżkę rozwoju skilli na którą dotąd nikt nie wpadł.  kliknij: ukryte  Maple pięknie to podsumowała: „jedzenie rozwiązuje wszystkie moje problemy” – LOL.

ale wczoraj z nudów włączyłam pierwszy odcinek i uśmiałam się setnie. Chyba dam tej serii szansę w kategorii „lekki przerywnik”. No i ładna jest. Mam tylko nadzieję, że twórcy mają więcej pomysłów na poziomie, bo metoda na rozwój głównej bohaterki raczej szybko sie znudzi.

W ep 5 fanswerwisu było już dość żeby nadrobić zaległości. Z nawiązką ;-) Choć subtelności zabrakło. Komuś się przypomniało, że bez tego ani rusz więc wysłano drużynę na macanki do łaźni…

To anime trzyma się tylko na Zero i Najemniku. Oni też mają potknięcia, ale ogólnie sa tak sympatyczni, że przez te 12 odcinków miło się z nimi podróżuje. Reszta obsady to głównie tło, fabuła jest prosta jak drut i do bólu przewidywalna, a zachowanie postaci nie poraża logiką.
Tylko jedna sprawa zepsuła mi przyjemność z oglądania. SPOILER!  kliknij: ukryte  Nie potrafię przejść do porządku dziennego nad łatwością, z jaką drużyna „dobrych” wzbogaciła się o zdegenerowanego paniczyka (jakoś nikt mu nie wypominał więzienia tzw. czarownic) oraz masowego mordercę. Niby Trzynastemu nic nie wybaczono… ale Zero chyba nie miała mu za złe wymordowania całej społeczności, w której się wychowała, a reszta drużyny zaakceptowała to, że na uboczu ale jednak sobie będzie spokojnie żył i wzdychał do „siostrzyczki”.

Shirobako mnie zachwyciło. Nie grafiką (świetną), nie szczegółowym obrazem tworzenia anime (interesującym), ale realizmem dylematów związanych z schorzeniem w dorosłość i rozpoczynaniem pracy. Co właściwie chcę robić? Do czego się nadaję? Brać bezpieczną posadę z dobrym socjalem czy szukać czegoś bardziej pasującego do marzeń? Szukać pracy czy spokojnie studiować korzystając z wsparcia rodziców? I czy to ważne, w jakiej firmie się pracuje, dobrze że jest za rogiem… Świat w serii jest nieco lukrowany, ale dylematy znane… Rola znajomości, wsparcia przyjaciòł i czystego przypadku też jest ładnie pokazana. A całkiem przekonała mnie funkcja pełniona przez Aoi. Mój pracodawca z pewnością nie robi anime, ale jeśli zamiast animatorów podstawie programistów i testerów, widzę świat moich projektów, ze wszystkimi smaczkami i problemami.

Do fanów ecchi nie należę, ale postanowiłam dać serii szansę ze względu na ciekawą koncepcję. Po wyedytowaniu fanserwisu (momentami naprawdę mocnego) bawiłam się doskonale. Poza całą serią gagów twórcy „naruszyli” parę poważnych problemów (wątpliwe uroki wielkich korporacji, cena za tanie produkty w sklepach i powód, dla którego zawsze będą jakieś wojny).

Seria nieźle się rozwija, choć momentami mam niedosyt, szczególnie w obszarze pogłębiania postaci. Za to w kwestiach związanych ze światem przedstawionym – miód i orzeszki :-) Nigdy nie sądziłam, że zobaczę ilustrację „kradzenia agro” przez dd (damage dealer) w anime. I to z tak ładnym pokazaniem konsekwencji… ;-)

Nie wykluczam, po prostu SZS nie znam ;)

Pojawiające się porównania z Lucky Star rzeczywiście nie mają większego sensu, nie bardziej niż porównywanie PPD z jakąkolwiek inną komedią szkolną. Po obejrzeniu zostało mi dziwnie znajome uczucie… i w końcu sobie przypomniałam. Pani Poni to Gintama skierowany do tej części widowni, którą w dzieciństwie zawijano w różowe kocyki i która słabo akceptuje bohaterów nałogowo dłubiących w nosie. Absurd jest bardziej skoncentrowany, a świat mniej rozbudowany – ale to wszystko da się wytłumaczyć różnicami w przyjętej konwencji (szkolne okruchy życia vs niekończący się shonen). Widz po seansie zostaje z podobnym uczuciem oszołomienia ;-)