Tanuki-Anime

To było piękne. Te Japonki, które walczyły tak… japońsko. I świetnie zrobione starcia grupowe. Nawet właściwie powtórka w postaci  kliknij: ukryte  zamykania szkoły mi nie przeszkadzała.

...i Karl. Obstawiam, że w drugiej kinówce, jeśli powstanie, będzie Dora.

Ciekawe, czy będzie drugi sezon. Może by wprowadzili nowe szkoły i obecną w mangach ligę czołgów lekkich?

Anime, z którym mam podobny problem jak z Kantai Collection. Bardzo spodobała mi się idea, świat ma spory potencjał, natomiast wykonanie pozostawia bardzo wiele do życzenia. Osobliwa moda bohaterek zakładająca brak dolnej części garderoby (ale zauważcie, tylko u niektórych, taka Perrine nie lata już w samych majtkach – czyżby paryska moda nakazywała jednak więcej godności i skromności?). Zaletą jest natomiast różnorodność strojów, zamiast pakowania wszystkich dziewczyn w identyczne szkolne mundurki. W innych historiach tej franszyzy wyjaśniono trochę lepiej kwestie tego, czemu inne kobiety na świecie też noszą się w tak nieskromny sposób. Nadal jednak uważam, że można było to rozwiązać lepiej niż majtkami. O szortach tam nie słyszeli? No ale fanserwis…

Budowa świata – tu się wręcz prosi o ciekawsze opowiedzenie tej historii, stopniowego podboju świata przez Neuori, walki ludzi z nimi, przegrywanych bitew i wreszcie kontrataku ludzi zepchniętych do… no właśnie, gdzie? Może kolejny sezon da lepszy obraz świata przedstawionego, nie wiem. W pierwszym tego brakowało. Podobnie jak i samo Neuroi – ot, mobki do odstrzału, o których niewiele wiadomo. Przy okazji, walki z nimi najciekawsze były chyba wtedy, kiedy za jednym Neuroi nie latała cała chmara „wiedźm”, ale np. jedna czy dwie wspierane przez lotnictwo, tak jak podczas bitwy o konwój, którym Mio i Yoshika płynęły do Anglii. I te głupie nazwy krajów, nie wiadomo, po co tak poprzekręcane.

Najmocniejszą stroną są bohaterki, które stanowią całkiem sympatyczne i barwne grono. Co prawda kłócę się z kanonem w kilku miejscach (bo Perrine polubiłam od pierwszego wejrzenia, a w anime jest niestety zwyczajną stalkerką­‑idiotką), ale większość do mnie przemawia i prosi się wręcz o rozwinięcie. SW wygląda pod tym względem na bardzo udaną kopalnię dla fanfikowych inspiracji. Moim zdaniem trochę bardziej dopracowane mogłyby być Strikery, które wyglądają dość nijako, a można by dać im więcej z wyglądu maszyn, na których latali ludzcy odpowiednicy bohaterek. No i żeby Francuzka używała angielskiego Brena zamiast np. Hotchkissa? Nieprawdopodobne. Natomiast ich wzajemne relacje, codzienne życie, zachowania po misjach – tutaj Strike Witches było niezłe.

Czyli znowu, chciałoby się więcej niż postanowili dać reżyser i scenarzysta. A może po prostu obawiali się dać więcej? Być może kolejne serie okażą się tutaj ciekawsze.

Szkoda. Trudno, pozostaje w takim razie Fanfiction.net, tam tego problemu na szczęście nie ma i ludzie tworzą swoje wersje wszystkich możliwych okrętów, jakie tylko przyjdą im do głów.

Rzeczywiście, jest tu dramatyzm, jest nerw, jest świetnie zbudowane napięcie. Ech, gdyby całe anime tak wyglądało to byłaby to jedna z najlepszych serii jakie widziałam. A tak pozostanie dla mnie wyłącznie źródłem inspiracji do pisania, niczym więcej. Chyba że stanie się cud i film okaże się o wiele bardziej udany niż seria telewizyjna. Co jest możliwe, ale mało niestety prawdopodobne, jak sądzę. Bo jeżeli seria się podobała ludziom w takiej postaci to pewniej od tej konwencji nie odejdą.
Byłoby natomiast pięknie, gdyby poszerzyli obsadę o okręty spoza Japonii. Zobaczyć takie Prince of Wales, Dunkerque, Graff Spee czy Rodney było wspaniale, a może nawet stałby się cud i pojawiłaby się jakaś reprezentantka naszej „małej floty”, na przykład tsundere „Burza”?

No właśnie, dla mnie ten trailer był pierwszym kontaktem z Kancolle i tak sobie właśnie wyobrażałam ten serial. A potem dostałam w głowę słodkimi dziewczynkami robiącymi słodkie rzeczy, z okazjonalnymi przerwami na jakąś tam wojenkę między herbatką i ćwiczeniami. Dlatego zresztą wzięłam się za pisanie fanfików do tej serii, żeby pokazać, jak to mogło wyglądać bardziej na poważnie.
Na pewno lepiej, bo piosenka już o wiele bardziej dynamiczna i dobrze pasująca nastrojem do takich klimatów. Jako podkład do scen na morzu pasowałaby naprawdę nieźle. Trochę przypomina mi „Oath Sign” Lisy z Fate/zero.

Mnie opening z kolei zupełnie nie pasował do tematyki, za to darzę wielką miłością pierwszy trailer i moim zdaniem byłby on najlepszym możliwym openingiem dla tej serii. Choć pewnie trochę przekłamywałby zawartość, bo obiecywałby serię o wojnie, a nie szkolne życie wojną jedynie przetykane.

Do slangu? Przyznaję, spotkałam się z tym określeniem po raz pierwszy i brzmi dla mnie dość dziwnie. No ale w porządku, nie każdy, kogo kręcą słodkie dziewczynki, musi od razu znać się na tych kwestiach.

Dziwczynookrętów jeśli już, bohaterki to okręty wojenne, nie statki :) Statek to określenie zarezerwowane do jednostek cywilnych, wszystko co należy do marynarki wojennej jest już okrętem. Dlatego np. okręty wojenne polskiej marynarki mają skrót ORP (Okręt Rzeczypospolitej Polskiej). A w Kancolle chyba nie ma nic cywilnego, o ile pamiętam.

Choć co idei to się zgodzę (właśnie odnośnie Fubuki), dlatego pisząc swoje fiki do Kancolle zwykle tworzę własne bohaterki, aby nie pogubić się w kanonie (i z tego co widzę, wiele piszących tak robi). Z gry niestety niewiele można zrozumieć, a siedzenie z grą w jednym oknie i wikią w drugim jest niezbyt wygodne, niestety. Szkoda, że na wersję angielską nie ma szans.

Tone i Chikuma, ze względu na słabość do takich dziwadeł jak lotniskowco­‑krążowniki, poza tym Tone ze swoim „nee­‑sanowaniem” jest urocza.
Yamato za projekt i za byciem chodzącą (tfu, pływającą) twierdzą.
No i Akagi, chyba najładniej zaprojektowana ze wszystkich lotniskowców.
Kongo, ale na początku, bo potem w anime zrobili z niej niestety idiotkę. A miała zadatki na o wiele ciekawszą postać.

No love for Yamato i jej wielkich… dział ;) Jak mówił amerykański pilot, kiedy ją zobaczył: „Widzę maszty w kształcie pagód! Widzę największą flagę ze wschodzącym słońcem na największym okręcie, jaki kiedykolwiek widziałem!” :) I jak tu jej nie lubić?

Zachwycający pomysł na anime, natomiast trochę szkoda, że przesadzono z tymi szkolnymi perypetiami bohaterek kosztem działań na morzu. Ale i tak dla samej koncepcji warto obejrzeć.