Tanuki-Anime

Po długim oczekiwaniu w końcu nadeszła chwila, w której fani Blacha mają okazję obejrzeć nową pełnometrażówkę. Gwoli przypomnienia: bohaterem jest piętnastoletni Ichigo Kurosaki, który w wyniku różnych niefortunnych zdarzeń zostaje shinigami, czyli bogiem śmierci, niosącym wieczny odpoczynek zbłąkanym duszom.

Bleach: The DiamondDust Rebellion doskonale ukazuje postaci dobrze znane z serialu telewizyjnego. Toushirou Hitsugaya (tym razem główny bohater) jak zwykle trzyma fason, Zaraki Kenpachi nadal pozostaje nieobliczalny, a Ichigo po raz kolejny ratuje wszystkim zadki. Kapitalnie ukazano głębię charakterów czołowych bohaterów (w tym wypadku: Hitsugayi, Matsumoto i Ichigo).

Nie jest to po prostu zwykłe mordobicie, ale mordobicie ludzi, którzy czują, mają swoje problemy i przeszłość, która nie daje im spać po nocach (czyli to, za co wszyscy kochamy Bleacha). Fabuła obraca się wokół mistycznej „Królewskiej Pieczęci”, imponująco silnego artefaktu, który dzięki swej mocy potrafi przemieszczać materię, czas i przestrzeń w dowolne miejsce. Podczas transportu, nadzorowanego przez 10. Drużynę, ten niebezpieczny przedmiot zostaje wykradziony. Przez kogo? Dlaczego? Po co? Tego musicie się sami dowiedzieć.

Film oferuje niesamowitą dawkę akcji, a do tego trzyma w napięciu. Fabuła nie jest tak zagmatwana, jak w poprzednim filmie, czyli Bleach: Memories of Nobody, gdzie trzeba było po kolei tłumaczyć wszystkie „nowości”, wymyślone i uskutecznione przez autorów (przy czym większość z nich była co najmniej absurdalna). Tym razem skorzystano z faktów zawartych w mandze i efekt jest oszałamiający. Zauważyłam tylko jedną nieścisłość, a raczej niedomówienie, choć z drugiej strony, lepiej pozostawić niedomówienie, niż dać wyjaśnienie, po którym można tylko zastanawiać się, kto i po jakich używkach miewa takie „genialne pomysły”.

Całość okraszona jest bezbłędnym humorem, raczej sytuacyjnym niż słownym (mina Ichigo, gdy Hitsugaya oznajmia mu, że jest tylko zastępczym shinigami jest bezcenna!). Akcja toczy się późną jesienią (a może wczesną zimą?), co tworzy atmosferę powagi i melancholii, a bohaterowie zdają się poddawać tej aurze. Grafika stoi na wysokim poziomie i jest dopracowana; no, może czasami zdarzyły się jakieś „wpadki”, ale ledwo widoczne. Imponująco prezentują się sceny walki. Przejścia kamer i widoki z różnej perspektywy nadają dynamizmu całemu obrazowi. Eksplozje i wszelkie wyładowania energii szaleją na ekranie, istne fajerwerki (tyle, że o wiele silniejsze).

Lecz nie tylko to zwróciło moją uwagę – wszelkie pejzaże i widoki miast są zniewalająco piękne. Trochę gorzej rzecz się ma z wnętrzami, które wydają się zwyczajnie puste i nijakie, chociaż do tego powinien nas już przyzwyczaić serial. Także niektóre hollowy nie grzeszą szczegółowością i dopracowaniem. W sferze akustycznej pozytywnie zaskoczyć mogą nowe utwory w ścieżce dźwiękowej. Moje niewprawne ucho wychwyciło dwie nowe melodie (choć jedna to raczej symfonia). Chór pojawiający się pod koniec finałowej walki jest porażający, wbija w fotel i oszałamia.

Na koniec tych moich „ochów” i „achów”, wynikających z kompletnego i niczym niezmąconego zachwytu tym filmem, całość postanowiłam podsumować słowami Zarakiego, bardzo krótko, ale treściwie: „Ale jazda!”. Czy oglądać? Dla fanów Bleacha wszelkiej maści jest to pozycja obowiązkowa, a osoby, które jeszcze nie znają tego anime, niech odpalają serial, a potem zabierają się za tę niezwykłą produkcję, bo to trzeba zobaczyć!