Tanuki-Anime

Nastoletni Makoto wraz ze swą młodszą siostrą Hinatą mieszka w spokojnym mieście Kazune. Muszą radzić sobie sami – ojciec zmarł wiele lat temu, matka odeszła rok wcześniej. Nie narzekają jednak, prowadząc wspólne gospodarstwo domowe i wspierając się nawzajem. Miasto, w którym mieszkają, jest niezwykłe: niektórzy jego mieszkańcy zdradzają niepospolite umiejętności, zakrawające na moce nadprzyrodzone…

Pewnego letniego dnia Makoto wraca do szkoły po zapomniany zeszyt. Jego uwagę przykuwa melodia, grana na harmonijce ustnej… Podążając za dźwiękiem spotyka dziewczynę, w której rozpoznaje towarzyszkę dziecięcych zabaw, Minamo. Choć niegdyś jej rodzina wyprowadziła się z miasta, teraz ona i jej ojciec postanowili powrócić.

Szkolne dni Makoto i jego przyjaciół upływają spokojnie. Jednak w pięknym mieście jest coś dziwnego… Jaka tajemnica kryje w przeszłości Kazune? I jak odmieni ona losy bohaterów?

Ze względu na długość odcinków anime ma wymiar czasowy raczej serii OAV niż telewizyjnej. Zapowiada się przyjemnie: typowy szkolny romans, ożywiony wątkami nadprzyrodzonymi, kontrast pomiędzy słonecznym miastem a zagęszczającą się niesamowitą atmosferą. Niestety, nie spełnia początkowych oczekiwań, co gorsza – paskudnie rozczarowuje. Oparta na fabule gry opowieść jest niespójna i niewciągająca, a przy tym (co wydaje się niemożliwe przy tak krótkiej serii) chwilami zwyczajnie nudna. Brak jest jakiegoś motywu spajającego całość: koncepcja „tajemnicy” miasta jest nawet ciekawa, ale w zasadzie dowiadujemy się o niej w ostatnich odcinkach, gdzie zostaje pokazana i rozwiązana jednym pociągnięciem. Szkolne przygody gromadki bohaterów nie są aż tak interesujące, a wątki romansowe prowadzą donikąd. Poważnie dziwi fakt, że ostatni odcinek jest zbudowany niemal wyłącznie ze scen pokazanych poprzednio – czyżby podejrzewano widzów o daleko posuniętą sklerozę?

Strona wizualna wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Postaci narysowane są ładnie, w klasycznym stylu, z wielkimi oczami i tęczowymi włosami. Kolory tła są stonowane, a za operowanie nasyceniem światła w poszczególnych scenach należą się brawa. Jednak już efekty trójwymiarowe wypadają fatalnie – sztuczne, klockowate bryły budynków zwyczajnie rażą. Muzyka jest przyjemna, z wpadającą w ucho (choć nie zapadającą w pamięć) piosenką w czołówce (swoją drogą, półtoraminutowa czołówka w trzynastominutowym odcinku wydaje się lekką przesadą).

Zawsze chętnie oglądam anime wkraczające w świat Tajemnicy, eksplorujące krawędź rzeczywistości i niepoznanego. Niestety, Wind ~a breath of heart~ nie jest pozycją, po którą warto sięgać. W zasadzie dla nikogo, chyba tylko po to, by popatrzeć na przyjemnie narysowanych bohaterów.