Tanuki-Anime

Od razu nasunęło mi się porównanie z Initial D, które również oglądało mi się znakomicie: oto serial zrobiony przez ludzi rozumiejących i kochających temat, który podjęli się przenieść na ekran. Tam samochody i wyścigi, tu samoloty i walki powietrzne. Niby jest jakaś fabułą, niby są jakieś relacje miedzy bohaterami, ale tak naprawdę pełnią one wyłącznie rolę spoiwa luźno łączącego ze sobą poszczególne odcinki. W Area 88 najważniejsze są samoloty, dopiero na drugim miejscu znajdują się bohaterowie. I żeby nie było wątpliwości: to zaleta, bo fabuła – zwłaszcza watek wiążący się z Kazamą i jego przeszłością, tudzież planami na przyszłość – jest mizerna, momentami rozkosznie wręcz naiwna. Ale są w niej element odwołujące się do młodzieńczego romantyzmu, idealizmu i jakiejś straceńczej melancholii, które w swoim czasie chyba każdy chłopak przerabiał jak swoje własne. Może między innymi dlatego ogląda się to naprawdę świetnie.

Walki powietrzne są bardzo dynamiczne, animowane z rozmachem, pięknie ulokowane w przestrzeni, znakomicie zilustrowane muzycznie (znowu, podobnie jak w Initial D). Emocjonujące. Jak nic momentami przypominały mi m.in. „Top Gun”. Autor scenopisu musiał obejrzeć godziny materiału przestawiającego prawdziwe pojedynki powietrzne i z tego zadania wywiązał się znakomicie. Zaraz po „The Cockpit” to drugi serial, który najlepiej pokazuje pilotów i ich maszyny, tak na ziemi, jak i walce. I nie przeszkadza nawet to, że maszyny tak rzadko korzystają tu z aktywnych systemów obronnych jak flary, a w ataku działka są używane równie chętnie co broń rakietowa, przez co walka jest głównie walką manewrową, jak w drugiej wojnie światowej czy w Korei. Dałby animowany Bóg, żeby wszystkie starcia w powietrzu, we wszystkich filmach i serialach wyglądały w ten sposób.

Przy okazji, mam wrażenie, że podobna formuła znakomicie sprawdziłaby się w konwencji space opera. Wysunięta baza kosmiczna gdzieś na rubieżach i załoga złożona z najemników, latających psów wojny.

Area 88 nie jest serią mającą nieść jakieś przesłania, czy wywoływać zachwyt fabułą, albo bohaterami. Anime jest naiwne i głupie, ale nowsza wersja jest dodatkowo lipna od strony oprawy wizualnej i niepotrzebnie przedłużona.

Stara seria OVA może się przynajmniej poszczycić niezłą animacją walk myśliwców, które nie są żenującym CGI i fajnymi kawałkami muzycznymi. Wersja z 1985 roku została kompletnie zjechana przez innego recenzenta i teraz wygląda to jakby seria TV była lepsza od OVA, kiedy ta niby jest gniotem, normalnie brak mi słów…