Tanuki-Anime

Ciemną nocą w pewnym mieście rozbrzmiewa śpiew dzieci idących za dźwiękiem magicznej fujarki… Co to ma znaczyć, o tej porze każde grzeczne dziecko powinno przecież spać! Ale oto za chwilę grający na fujarce duszek wywiezie maluchy latającym statkiem, a nazajutrz świat obiegnie wieść o kolejnej serii zaginięć.

Spokojny, słoneczny dzień. Jedną z wielu ulic Tokio idzie Chibi­‑Usa z torebką pełną własnoręcznie upieczonych ciasteczek. Oczywiście zamierza poczęstować nimi Mamoru, jednak nie dociera do miejsca przeznaczenia, ponieważ przy wystawie ciastkarni zauważa chłopca ze… Skrzydełkami?! Nie, chyba jej się tylko zdawało, ale ciasteczka tańczące do muzyki jego fujarki to już nie przywidzenie! Po krótkiej rozmowie chłopiec o imieniu Peruru zostaje obdarowany ciasteczkami Chibi­‑Usy, które jakoby są obdarzone specjalną mocą. Dobrze, że chociaż tyle, bo zbyt apetycznie nie wyglądają…

Kolejna noc – i znów ta sama melodia każe śpiącym dzieciom opuścić łóżka. Tym razem do nocnego pochodu dołącza również Chibi­‑Usa, która na szczęście zostaje w porę powstrzymana przez Usagi i jej przyjaciółki. Zaniepokojone dziewczęta znajdują powietrzny statek. Spotykają tam duszka, który atakuje je przy pomocy cukierków (zmieniających się w okrąglutkie bobaski) i hipnotyzującej fujarki… Walka kończy się interwencją szefowej duszka i odlotem statku… Z Chibi­‑Usą i resztą dzieci na pokładzie. Wojowniczki w mundurkach nie zamierzają tego tak zostawić. W odnalezieniu zamku złej Vadiane, czerpiącej energię z dziecięcych snów, pomoże im nie kto inny, tylko Peruru (który jednak ma skrzydełka!), braciszek ich niedawnego oponenta. Nie zabraknie również outer senshi, czyli Sailor Uranus, Neptune i Pluto (a to, skąd i po co się tam wzięły, pozostanie bez odpowiedzi).

Pierwsze, co rzuca się w oczy przy oglądaniu tego filmu, to słodycz. Jej stężenie jest nawet wyższe niż w serii telewizyjnej, bo w końcu tam została równo rozłożona na 39 odcinków, tu natomiast jest upchnięta w zaledwie jednej godzince. Słodkie jest tu niemal wszystko – przeciwnicy Sailorek to kolorowe cukierkowe ludziki, latające statki duszków są kolorowe i przeraźliwie wyszczerzone, a od piosenki śpiewanej przez zahipnotyzowane dzieci aż się robi mdło. Peruru jest po prostu uroczym chłopczykiem i – do tych, którzy widzieli serię – czy aby nie jest za bardzo do kogoś podobny? Można to jednak wytrzymać, bo anime ma również swoje plusy. Na przykład opening, w którym pokazywane są momenty z dzieciństwa wojowniczek (choć z drugiej strony można to dopisać do nadmiaru słodyczy). Albo bardzo ładna scenka kiedy dziewczęta pieką ciasteczka i rozmawiają o szczęściu. I oczywiście przesłanie – nie uciekajcie od rzeczywistości, nie zamykajcie się w świecie ułudy! Vadiane pragnie, by wszyscy mieszkańcy Ziemi zapadli w niekończący się sen i święcie wierzy, że będzie to dla nich lepsze niż pełne problemów życie. Ale czy Sailor Moon da się zamknąć w kryształowej trumience, nawet jeśli w jej sennej wizji Mamoru nie będzie zajmował się niczym i nikim innym (nawet Chibi­‑Usą!) oprócz niej?

Film ma bardzo ładną kreskę, do której przyzwyczaiła już widzów seria Super S. Animacja jest chyba najlepsza ze wszystkich projektów spod znaku Sailor Moon – bądź co bądź to kinówka, do tego najmłodsza z trzech! Za to muzyka wypada tym razem raczej blado. Ta w tle po prostu przewija się, nie przyciągając uwagi, natomiast piosenki… O śpiewanej przez dzieci Sanji no Yousei była już mowa, ending zaś jest nieco lepszy – i to wszystko. I przyznam, że nie wiem komu ten film polecić. Chyba miłośnikom serii SuperS, kolejna dawka słodyczy nie będzie dla nich zaskoczeniem.