Tanuki-Anime

Ichika Tachibana jest z pozoru normalną gimnazjalistką (rany, ja to mam ostatnio szczęście do animek z gimnazjalistkami). Właśnie kończy się rok szkolny, a bliskie przyjaciółki Ichiki: rezolutna Satsuki, milutka Keiko i powściągliwa Michiru, postanawiają bawić się na całego – za rok egzaminy do liceum i to mogą być ich ostatnie wspólne wakacje… Pozostało jeszcze tradycyjne sprzątanie szkoły i… Nie ma lekko. Dziewczętom do sprzątania przydzielony zostaje „stary” budynek szkoły, którego nikt już nie używa i o którym krążą mroczne legendy. Nic dziwnego, że Ichika mało nie wychodzi z siebie, gdy w starym lustrze dostrzega odbicie kogoś, kogo z nią w klasie nie ma! Z „opresji” wybawiają ją wprawdzie koleżanki, ale Ichika jest uważnie obserwowana przez przybyszy z drugiej strony lustra. Po południu okazuje się, że zostawiła w szkole telefon i musi po niego wrócić – sama! Gdy dociera na miejsce, odkrywa, że telefon jest po drugiej stronie lustra. Wydostać go może tylko Manatsu, tajemnicza dziewczynka, która w zamian za zwrot zguby prosi o możliwość spędzenia wraz z Ichiką wakacji i pomoc w odrobieniu pracy domowej, zadanej jej na lato. Ku osłupieniu Ichiki, jej rodzice bez jednego słowa czy pytania akceptują bajeczkę o „e­‑mailowej przyjaciółce” i przyjmują przybyszkę pod swój dach.

Ale dziewczynka z drugiej strony lustra to nie tylko niespodziewane towarzystwo. Ichika odkrywa, że amulet, który dostała od swoich dwóch korepetytorów, Kaia i Seia, jest kluczem oddającym w jej ręce niezwykły dar: potęgę dwunastu dżinnów, geniuszy natury: Słońca, Księżyca, Ziemi, wody, płomienia, niebios, wiatru, kwiatów, błyskawicy, ciemności, morza i lustra. Doświadczenie tych mocy i opisanie wrażeń jest właśnie pracą domową, w której odrobieniu Ichika ma wyręczyć Manatsu… Tak chłopcy, od których dostała amulet, jak i tajemniczy gość Ichiki, zdają się wiele o sprawie wiedzieć, choć żadne nie kwapi się do udzielania wyjaśnień. W czasie wakacji Ichikę czeka sporo wrażeń i będzie więcej niż dość okazji, by wywiązać się z zadania. Ale niezwykła moc i dawane przez nią możliwości postawią ją nie raz w obliczu trudnych wyborów. Jak młodziutka Ichika poradzi sobie z kłopotliwym prezentem? Jak rozwiąże konflikt przyjemności i obowiązku? Przyjaźni i sprawiedliwości? Odruchu serca i odpowiedzialności? Uczciwości i lojalności wobec przyjaciół? Co uczyni wobec niesprawiedliwości i krzywdy innych – zostanie współczującą pocieszycielką czy niszczycielską mścicielką? Wykorzysta swój dar odpowiedzialnie czy też go nadużyje?

Uta~Kata to zupełnie nietypowa produkcja spod znaku mahou shoujo. Nietypowa, ponieważ uwaga nie koncentruje się, jak w większości serii tego typu, na powierzonej bohaterce misji zbawiania świata (i nieuchronnych konfrontacjach z wrogami), ale raczej na niej samej, na jej uczuciach, na tym, jak sobie z nimi radzi, i na tym, na ile gotowa jest na przyjęcie odpowiedzialności. Odpowiedzialności za powierzone jej moce, a może szerzej, odpowiedzialności nierozerwalnie związanej z wchodzeniem w dorosłe życie.

Seria jest narysowana bardzo sprawnie, animacje ani nie są efekciarskie, ani nie rozczarowują, a scenerie, choć nie wyróżniają się niczym, są ładne i starannie narysowane. Postaci drugoplanowe są typowe, ale dopracowane. Przede wszystkim jednak trzeba powiedzieć że Ichika to prawdziwa gwiazda animkowej Houte Couture. Jej kreacje są inne w każdym odcinku, a każdą z nich stworzył inny sławny mangaka lub projektant postaci. W ich gronie znajdziemy takie nazwiska, jak Ken Akamatsu (Love Hina), Hajime Ueda (FLCL), Kaishaku (Kannaduki no Miko, Steel Angel Kurumi, UFO Princess Valkyrie), Hidefumi Kimura (Agent Aika), Hajime Watanabe (School Rumble, Kaleido Star), Koshi Rikudo (Excel Saga), Keiji Gotoh (Kiddy Grade, Hyper Police, Those Who Hunt Elves), a nawet słynna projektantka animkowych figurynek, Keiko. Notabene, figurynki Ichiki władającej mocą wiatru z limitowanej serii opartej o projekt Keiko, osiągnęły zawrotną cenę prawie 9000 jenów (też chcę taką!).

Z początku miałem pewne obawy, co do fanserwisu, ponieważ majtki i stanik głównej bohaterki widzimy wcześniej niż jej twarz. Ostatecznie jednak okazało się, że fanserwis nie był bynajmniej natrętny, nawet przy licznych przecież, a tradycyjnie nadużywanych scenach transformacji. Powyżej przeciętnej stoi też miła dla ucha, dobrze budująca nastrój muzyka; szczególnie spodobała mi się otwierająca serię piosenka Omoi wo Kanadete (Moje serce gra (melodię)), śpiewana przez Savage Genius.

Uta~Kata to z pewnością ciekawa propozycja, nie tylko dla fanów gatunku.