Tanuki-Anime

W pewien słoneczny, piękny i pogodny dzionek, chłopak w wieku gimnazjalnym, Shinku Izumi, zostaje nagle magicznie przeniesiony prosto w centrum wojny toczącej się w innym świecie. Brzmi mrocznie? A wygląda różowo. Chłopak zostaje tam sprowadzony za sprawą Millhiore, władczyni królestwa Biscotti, które aktualnie przegrywa wojnę z Galette, na czele którego stoi również królowa, Leonmitchelli. Władczyni Biscotti wybrała protagonistę na bohatera swojego państwa po tym, jak za sprawą magii obejrzała jego niesamowite osiągnięcia na polu rywalizacji lekkoatletycznej.

I tu pewnie wypada zrobić pauzę i zapytać: „zaraz, zaraz… Ale o co chodzi?”. Co ma sportowy talent wspólnego z wojną? Ano w tym przypadku ma dużo. We Flonyard, świecie, gdzie toczy się akcja, konflikty między państwami rozstrzygane są poprzez rywalizację ochotników z obu stron w wielkich zawodach sportowych, objętych szeregiem zasad fair play, uczynionych dzięki magii wyjątkowo bezpiecznymi. Mieszkańców Flonyard charakteryzują zwierzęce elementy ciała – uszy i ogony, mówiąc konkretniej. Fani kemonomimi znajdą na pewno wszystkie ulubione kombinacje. Starcia pomiędzy zwaśnionymi frakcjami odbywają się na terenach objętych specjalnym polem ochronnym – gdy ktoś z uczestników zostanie pokonany albo odniesie poważne obrażenia, zmienia się we włochatą kulę, przypominającą zwierzę, którego atrybuty posiada. W tej formie staje się nieszkodliwy i przestaje brać udział w rozgrywkach. Czyli w skrócie: możemy się dźgać, ciąć i co tylko dusza zapragnie, a wszystko jest w 100% bezpieczne.

Ideał pacyfistyczny pierwsza klasa, nie? Zamiast krwawej wojny na śmierć i życie wszyscy mogą się „wyszaleć” w ogromnych zawodach sportowych. Do tego dołączono całkiem sensowny system czerpania korzyści natury finansowej przez poszczególnych uczestników zawodów. Ta nutka pragmatyzmu pozwoliła lekko odsapnąć mojemu poczuciu zdrowego rozsądku, które z początku delikatnie wariowało wobec takiego charakteru „wojny”.

Jeżeli chodzi o samą rywalizację, to pomimo pozorów turnieju opartego na umiejętnościach atletycznych, wszystko sprowadza się tak naprawdę do standardowych bitew. Szkoda, bo daleki jestem od mniemania, że posiadanie wyjątkowych umiejętności atletycznych z miejsca czyni kogoś świetnym wojownikiem. Tutaj jednak zgodnie przyjęto, że im ktoś bardziej wysportowany, tym lepiej musi się sprawdzić na polu bitwy. Szybko też okazuje się, że choć w zawodach biorą udział tysiące uczestników, w praktyce liczy się kilka wyróżnionych przez twórców postaci, które mogą używać różnych supermocy, zmieniających ich w polowe bronie masowego rażenia, zdejmujące jednym atakiem dziesiątki przeciwników.

Gdy już jednak takowy stan rzeczy zaakceptowałem, przyszło mi dostrzec co nieco pozytywów w tej formie. Przede wszystkim, owa grupa bohaterów jest całkiem liczna, a konfrontacje pomiędzy nimi przebiegają w najróżniejszych kombinacjach, co czyni każdą kolejną walkę inną. Co jeszcze ważniejsze, starannie rozplanowano tutaj czas pomiędzy akcję a momenty spokojniejsze. Akcji jest dostatecznie dużo, aby nuda nam nie groziła, a starannie wplecione pomiędzy nią przerwy, wypełnione komediowymi gagami, są idealnymi chwilami na oddech. Dodając do tego fakt, że wszyscy wprowadzani na ekran bohaterowie mają swoją rolę do odegrania i każdy urozmaica fabułę w jakiś sposób, mogę spokojnie powiedzieć, że osiągnięto bardzo przyzwoity efekt i właśnie to stanowi główną siłę serii.

O ile na scenie aktorzy grają dobrze, o tyle jednak nic ciekawego o nich samych powiedzieć nie można. Każdy jest miły, uprzejmy, prawy, sprawiedliwy i do bólu nierealny. Relacje między postaciami toną w lukrze i duchu wzajemnego braterstwa – nie tylko pomiędzy bohaterami w obrębie jednej frakcji, ale i pomiędzy teoretycznymi wrogami. Są też wszyscy pod tym względem wyjątkowo konsekwentni – nie zdołałbym wyróżnić nikogo, bo i nikt nie odstaje od tego schematu w większym stopniu, łącznie z centralnymi postaciami historii. Zostawia to pewien irytujący posmak w trakcie seansu. Wiecznie wszyscy wzorcowi w swoich zachowaniach, wiecznie wszystko różowe jak włosy Millhiore. Brakuje urozmaiceń w postaci innych smaków – postaci bardziej dwuznacznych lub choćby wyraźnie złych.

Grafika wypada całkiem przyzwoicie. Dziewczyny są kolorowe niczym papugi, rozbłyski efektowne, walczący bohaterowie dołożyli animatorom masę roboty. Znaczy: jest solidnie tam, gdzie być powinno w kinie tego rodzaju. Bohaterowie są bardzo urozmaiceni, co warto podkreślić, ciut przeszkadza jednak fakt, że cały dwór, rody królewskie i generalnie każda przewijająca się przez ekran postać wygląda wyjątkowo młodo. Nie to, żebym oczekiwał jakiegoś specjalnego dbania w serii akcji o takie detale, ale żeby nie wkleić nawet jednej wyraźnie dorosłej postaci…? Muzykę potraktowano dość po macoszemu – ma być, jest. I tyle.

Podsumowując – o ile tylko ktoś nie oczekuje od tego tytułu anime wojennego, a chce zobaczyć trochę lekkiej i niezobowiązującej akcji, może śmiało po Dog Days sięgać. Niestety, jako nic więcej tytuł ten służyć nie może. Czy to za mało, czy też wystarczająco dużo, to już zależy od widza.