Tanuki-Anime

Wilczych dzieci chyba nie trzeba przedstawiać – sądzę, że wystarczą dwie recenzje na Tanuki oraz komentarze naszych użytkowników i innych internautów. Ze swej strony mogę krótko potwierdzić: to naprawdę wspaniały film, wizualnie przepiękny, a opowiedziana w nim historia jest mądra i wzruszająca. Dwa kolejne seanse na potrzeby tej recenzji tylko mnie w tej opinii utwierdziły. Zatem czy warto zakupić polskie wydanie? Po kolei.

Muszę przyznać, że niezmiernie rozbawiła mnie notka na okładce, w której pierwszym zdaniu Hosoda jest nazwany „schedą po Miyazakim”, a dalej następują odwołania do mitu o Likaonie, „monetowskiej kreski” w produkcjach Ghibli i sagi Zmierzch. Doprawdy, mieszanka piorunująca. Zachęcam do poczytania całości na stronie dystrybutora… Nie mam pojęcia, jakie i czyje procesy myślowe doprowadziły do powstania tego opisu, ale żywię pewne wątpliwości, czy dla osoby nieznającej wcześniej filmu będzie on zachęcający. A z całą pewnością nie będzie wiedziała, czego się po nim spodziewać. Ponadto na okładce znajdują się podstawowe informacje o wydaniu i twórcach oraz nazwiska dwojga seiyuu, ale bez podania ich ról (Hana i wilkołak), wreszcie długa lista patronów medialnych, z tanuki.pl włącznie. Plastikowy box z prześliczną ilustracją na pierwszej stronie i wątpliwą zachętą­‑cytatem z „Gazety Wyborczej” nie zawiera żadnych dodatkowych materiałów promocyjnych.

Menu płyty jest proste i działa bez problemów; w scenach mamy dostęp do sześciu części, na jakie został podzielony film, a w ustawieniach do wyboru lektora lub napisy (oczywiście można to również zmienić już w trakcie odtwarzania, aczkolwiek tu napotkałam pewien problem, o którym później) i możliwość przestawienia dźwięku na system DTS­‑ES (6.1). Oprócz filmu płyta zawiera kilkuminutowy wywiad z reżyserem na temat powstawania Wilczych dzieci (ewidentnie fragment większej całości) oraz blisko godzinną relację z konferencji prasowej z okazji premiery – obie tłumaczone, choć chyba nieco mniej starannie; wreszcie dwa zwiastuny: samych Wilczych dzieci i Grobowca świetlików. W zależności od używanego odtwarzacza możemy też na samym początku trafić na kilka reklam, głównie patronów medialnych, ale da się je przewinąć.

Film domyślnie startuje z lektorem, natomiast przy próbie wyłączenia go, jeśli ktoś woli napisy, może się pojawić wspomniany wyżej problem – mianowicie ścieżka audio ginie całkowicie. Nie wiem jednak, czy błąd leży po stronie płyty, czy mojego komputera, bo przy użyciu innego programu do odtwarzania wszystko było w porządku.

Sam lektor jest całkiem przyjemny do słuchania i ładnie moduluje głos, wczuwając się w emocje bohaterów; niestety, czyta ze skryptu praktycznie pokrywającego się z napisami i w związku z tym przy dłuższych kwestiach traci synchronizację z wypowiedziami i akcją. Ma on natomiast tę przewagę nad wersją pisaną, że unika kilku literówek i błędów, których nie wyłapała korekta. Inne wpadki tłumaczeniowe, a trochę ich jest, być może pozostaną niezauważone przez odbiorców niebędących purystami językowymi. Z bardziej rzucających się w oczy przykładów: „Co tu takiego śmiesznego?” zamiast „Co w tym…”.

Jednak samo tłumaczenie jest, pomijając te i kilka innych wyjątków, zaskakująco dobre, dość płynne i naturalne; pasuje zarówno do postaci, jak i sytuacji, łącznie z użyciem trzeciej osoby w zdaniach typu „Mama jest przy tobie” czy „Yuki chce jeść”. Ale była też scena, w której Hana mówi w ten sposób do dzieci („To, że Ame i Yuki są wilczymi dziećmi, to nasz sekret”), po czym przechodzi na „wy” – wyglądało to już na kalkę językową. W dwóch przypadkach miałam też wątpliwości, czy przekład nie zmienia trochę sensu wypowiedzi, ale nie przeszkadzało mi to jakoś specjalnie. Zabawnym potknięciem jest użycie słowa „kołnierzyk” zamiast „dekolt”. Irytującym błędem – przy oglądaniu z napisami – zapis „Juki” zamiast „Yuki”. Jeśli je wybierzemy, musimy także liczyć się z tym, że czasami przelatują przez ekran zbyt szybko, by je do końca przeczytać, a w jednym miejscu zginęła nawet cała linia dialogowa. Wydają mi się też nieco nieostre. Za to są nieźle złamane i bardzo dokładne, oddając (wielokrotnie) każdy wymagający tego element: treść szyldów, tytuły książek, różne oznaczenia itp. W sumie lektor też to robi, ale raz – i tyle moim zdaniem wystarczy. Prawdę mówiąc, chociaż zasadniczo zdecydowanie preferuję napisy, w tym przypadku skłaniałabym się do polecenia raczej lektora, nawet z miejscowymi opóźnieniami – mniej rzucają się w oczy wpadki tłumaczenia i odpadają błędy w pisowni, które choć stosunkowo drobne (żadnego błędu ortograficznego nie uświadczyłam i nawet interpunkcja nie szwankuje), przy niekwestionowanej urodzie filmu stanowią na nim denerwującą skazę. Wywołują wręcz żal, iż wydawcy nie udało się ustrzec tych niedoróbek. A byłoby tak pięknie!

Z innych kwestii technicznych – do samej jakości obrazu nie mam żadnych zastrzeżeń, takoż do płynności odtwarzania, z jednym tylko wyjątkiem. Około połowy filmu (podejrzewam, że przy przejściu na drugą warstwę płyty) powtarza się króciutka sekwencja scen – i znów: nie wiem, czy to jednostkowy problem, czy pojawi się na wszystkich egzemplarzach. Mam nadzieję, że to tylko mój pech. Ponadto wygląda na to, że nieco się pospieszono z zakończeniem nagrywania, bo napisy końcowe i piosenka są ucięte. Jednak, gwoli podsumowania: nawet biorąc pod uwagę te wyliczone może zbyt szczegółowo – z uwagi na wspomniany wyżej żal – niedopatrzenia, ponieważ pierwszy autorski film Mamoru Hosody jest więcej niż godny polecenia, posiadania na własnej półce i propagowania w szerokich kręgach, uważam, że warto sięgnąć po polskie wydanie, tym bardziej że ma bardzo przystępną cenę.