Tanuki-Anime

Takeshi i Takeru to sieroty. Wychowywali się razem, aż do czasu, gdy trafili do dwóch różnych rodzin. Wciąż jednak są przyjaciółmi, chodzą do tej samej szkoły, należą do tego samego klubu kendo. Takeru zawsze brał przykład z ambitnego i utalentowanego Takeshiego, mimo że to raczej wokół Takeru – a nie jego onieśmielającego przyjaciela – rósł wianuszek dziewcząt. Jednak niespodziewana porażka w pojedynku i łańcuch dziwnych wydarzeń wkrótce postawi ambitnego Takeshiego i otwartego Takeru po dwóch stronach barykady. Himiko, kapłanka z Ne, już niebawem otworzy przejście do Ashihary – naszego świata. Kogo tu szuka? Jak potoczą się losy bohaterów w dziwnym, dzikim świecie, pełnym duchów, potworów, magii i innych niebezpieczeństw?

Recepta, według której ewidentnie powstawała ta seria, przypomina przepis na (odgrzewany) kotlet mielony: odkrój kawałek Fushigi Yuugi, zmień płeć głównym postaciom, dorzuć haremem kawaii ślicznotek. Serwuj w sosie miodowym albo lukrze – świetnie maskuje niedoskonałości, efekty przypalenia i tak dalej…

Wprawdzie motywem przewodnim w serii nie są płomienne uczucia bohaterek, a raczej konflikt postaw bohaterów, jednak podobieństwo do rzeczonego Fushigi Yuugi jest uderzające – łącznie z wyprawą, stawaniem po różnych stronach toczącego się w obcym świecie konfliktu, ratowaniem obu światów oraz „występem gościnnym” czterech niebiańskich bestii z mitologii chińskiej. Genbu, Seiryuu, Byakko i Suzaku tym razem wystąpią – uwaga – jako kolejne cztery słodkie panienki. Na lewej dolnej zrzutce znajdziecie na przykład Suzaku…

Seria powstała w oparciu o grę na PS2 pod tym samym tytułem, wyprodukowaną przez GN Software. W odróżnieniu od gry, która właśnie doczekała się kontynuacji, nie zdobyła jednak większej popularności, do tego stopnia, że wielkie serwisy, takie jak Anime News Network, czy AnimeNfo, używają w jej opisie streszczenia gry (w anime nie ma żadnego trzęsienia ziemi). Niezbyt oryginalna fabuła, pozbawiona charakteru oprawa muzyczna, rażąco sztampowe piosenki, spora doza „leniwej animacji”... Całkiem przyjemne projekty postaci tego nie zrównoważą, zwłaszcza, że jest ich całe mrowie i mamy nikłe szanse lepszego poznania kogokolwiek – w krótkiej, liczącej trzynaście odcinków serii jest to szaleństwo.

Podsumowując, Izumo może być propozycją co najwyżej dla zajadłych fanów gatunku.