Tanuki-Anime

Futurystyczny świat, w którym Tokio zostało zniszczone, nowoczesne technologie pozwalające na mechanizację ludzi, tajna operacja Imperium Amerykańskiego i duża dawka niepoważnego ecchi – oto, co oferuje widzowi Koukaku no Pandora.

Nene Nanakorobi, będąca w pełni zmechanizowanym cyborgiem, przeprowadza się do swojej ciotki, mieszkającej w mieście Vulcan na wyspie Cenancle. Po drodze, na promie, poznaje pracującą naukowo Uzal oraz Clarion, która okazuje się, podobnie jak Nene, człowiekiem w „ciele” robota. Na wyspę docierają w momencie wybuchu zamieszek, zaś splot wydarzeń sprawia, że Nene musi rozpocząć współpracę z Uzal i Clarion – tak można streścić zawiązanie fabuły. Kolejne odcinki pokazują zacieśnianie znajomości między dziewczętami, nawiasem mówiąc, niezbyt ciekawej, oraz działania Amerykańskiej Armii Imperialnej. Poznajemy także kolejnych bohaterów, których wątki zwykle są tłem dla relacji Nene i Clarion lub dla przemyśleń tej pierwszej.

Duet głównych bohaterek stanowią naiwna i prostoduszna Nene, która marzy o rzeczy bardzo ambitnej, mianowicie pokoju na świecie, oraz Clarion, która jest postacią o tyle ciekawą, że łączy w sobie liczne fetysze znane z mangi i anime. Jest jednocześnie loli, meido i kemonomimi – dziewczynką z kocimi uszkami i w stroju pokojówki, co niewątpliwie może wprawić w zachwyt część widzów. Ważnymi postaciami dla fabuły są także wspomniana Uzal, poważnie zamieszana w całą intrygę, BUER, a właściwie jego jednostka centralna, mająca pięć nóg (tę piątą nogę polecam zobaczyć, jeśli zaś ktoś nie ma ochoty, łatwo zgadnąć, jak ona się zachowuje, skoro mamy do czynienia z tytułem ecchi) i Takumi, ciocię Nene, obawiającą się kontaktów z ludźmi. Główny antagonista, Kurtz, jest członkiem tajnej organizacji, której cele nie zostały jednak w żaden jasny sposób określone, co spłyca całą rozgrywkę o władzę nad światem do kontrolowania go za pomocą siły. Seria bardzo traci na tym, że praktycznie nie wiemy, o co chodzi, zostajemy tylko poinformowani, kto jest dobry, a kto zły. Pozostałe postaci pojawiają się tylko w tle lub służą jako elementy fanserwisu i niczego sobą nie reprezentują. Na szczęście ważniejsi bohaterowie, przede wszystkim Nene i Clarion, mimo że niezbyt ciekawi, w swojej schematyczności nie popadają w skrajności i budzą sympatię.

Grafika jest mocną stroną serii. Szczególnie projekty postaci kobiecych, jak na ecchi przystało, są ładnie rysowane, zaś wygląd Clarion i BAUER­‑a, oscylujący pomiędzy oryginalnością a parodią schematów, jest nawet przyjemną odmianą po dziesiątkach seansów z podobnymi postaciami. Tłom także nie można niczego poważniejszego zarzucić, choć są nieco mniej dopracowane, ale w tym tytule nie tam mamy patrzeć – to, co miało być zrobione dobrze, zdecydowanie się udało. Również muzycznie seria wypada zadowalająco. Zarówno opening, Hopeness, wykonany przez ZAQ, jak i ending LoSe±CoNtRoL, śpiewany przez seiyuu głównych bohaterek – Sanae Fuku (Nene) i Manami Numakurę (Clarion) są poprawne i bez zarzutu. Nie zapadają jednak w pamięć w żaden szczególny sposób, podobnie jak całość muzyki towarzyszącej akcji.

Serial może zainteresować fanów twórczości Masamune Shirowa (do jego najbardziej znanych mang należą Ghost in the Shell i Appleseed) – świat przedstawiony w tym anime mieści się w kategorii cyberpunku i mimo braku powagi i tak może się podobać, dlatego fani takich właśnie klimatów śmiało mogą spróbować seansu. Efektowny pomysł na konstrukcję świata nie może jednak ukryć tego, iż największą słabością Koukaku no Pandora jest płytkość fabularna, wynikająca przede wszystkim z braku jasnego celu działań antagonistów. Właśnie dlatego niezły przebieg akcji zostaje przekreślony przez słabe zakończenie, sprowadzające całość do historyjki o relacji między dwiema dziewczynami w ciałach cyborgów.

Koukaku no Pandora jako ecchi można oceniać dwojako. Z jednej strony, jak już napisałem, postaci Clarion i BUER­‑a stanowią jak najbardziej udaną parodię tego gatunku. Jednak scen z fanserwisem nie ma aż tak dużo i często musimy się zadowolić tym, że przy uruchamianiu Systemu Pandory – umiejętności Nene, dzięki której bohaterka przechodzi transformację niczym mahou shoujo, dziewczyny muszą wykonać małe zberezeństwo. Poza tym mamy panie o obfitych biustach i dużych dekoltach, jednak pojawiają się one stosunkowo rzadko. Fani ecchi mogą z całą pewnością sięgnąć po ten tytuł, jeśli szukają czegoś nowego, nie licząc jednocześnie na rewolucję w tym zakresie. Komediowo zaś dzieło Studia Gokumi nie zachwyca, gagi są odgrzewane, a naprawdę dobrze wypada jedynie komizm postaci, który niestety dość szybko zaczyna się robić powtarzalny.

Ta seria może się spodobać fanom ecchi, zwłaszcza jeśli jednocześnie interesują ich motywy cyberpunkowe. Jeśli jednak ktoś ceni sobie te drugie znacznie bardziej niż to pierwsze, prawdopodobieństwo, że Koukaku no Pandora przypadnie mu do gustu, drastycznie maleje. Myślę jednak, że nawet w takiej sytuacji warto dać temu anime szansę, gdyż ma kilka naprawdę mocnych elementów, zagubionych gdzieś w nawale przeciętności. Sporo nadrabia tu oprawa techniczna, górująca nad wartością fabularną i w większości nudnymi postaciami.