Tanuki-Anime

Historia Iori i Seto (I''S), którzy próbują poradzić sobie z młodzieńczymi uczuciami i problemami, wydaje się z pozoru banalna i straszliwie oklepana. W rzeczy samej, seria jest typowym krótkim romansem szkolnym, z jakim mieliśmy już do czynienia wiele razy. Ponoć wersja mangowa tej historii jest arcydziełem gatunku. Myślę, że wersja animowana mogłaby się takową stać, gdyby nie to, że jest tylko streszczeniem mangi. Mimo że samo skrócenie wydarzeń zostało zrobione pomysłowo i wyszło naprawdę dobrze, moje wnętrze podczas seansu wręcz żebrało o tę nieznaną resztę. Z tego powodu trudno jest jednoznacznie ocenić fabułę. Z jednej strony mamy tu dobrze rozplanowaną serię OAV, a z drugiej – pozostaje wielki niedosyt. Najprościej byłoby zwalić winę na twórców za to, że nie zrobili serii telewizyjnej i fabule wartej 10 odebrali 3 oczka. Z powodu tej skrótowości poszczególne wątki opowieści wypadły mało oryginalnie – w moim odczuciu przyczyną było nadmierne skompresowanie wydarzeń. Muszę jednak podkreślić, że seria jest mimo wszystko dobra – myślę, że chyba każdy miłośnik gatunku będzie miał podobne zdanie.

Skrócenie opowieści działa też wyraźnie na niekorzyść bohaterów. Miałem wrażenie, że przedstawiono mi co najwyżej połowę ich osobowości. Ichitaka jest nieśmiałym cierpiętnikiem, a Iori spokojną, skromną (mimo popularności w szkole) i utalentowaną uczennicą – ale goniący czas szybko ucina pojawiające się błyski wiarygodności psychologicznej. Podobnie jest z postaciami drugoplanowymi, których i tak zresztą jest niewiele. Moja ocena, choć wysoka, jest czymś w rodzaju „sądzenia po pozorach” – czego nie lubię, ale w tym przypadku nie mam innej możliwości. Ponieważ jednak oceniam efekt, a nie zmarnowany potencjał, punktacja nie jest najwyższa.

Oprawa graficzna i muzyczna nie zachwyca szczególnie. Kreska i animacje są ładne i wyraźne, ale brakowało mi nutki fantazji i polotu. Trudno serii pod tym względem coś zarzucić, ale ciężko też się czymś zachwycić. Nie podobał mi się wygląd przyjaciela Seto – Terataniego. W kwestii dźwięku jest podobnie – żaden z utworów nie został w mojej pamięci po seansie. Warto też dodać, że grafika i muzyka przypominały mi tę z Ichigo 100%.

Czasami zastanawiam się, dlaczego tak bardzo lubię romanse szkolne. W przypadku I''s Pure odpowiedź jest prosta. Lubię tę kombinację gatunków dlatego, że pozwala powspominać szalone i cudowne czasy liceum, a w szczególności ostatniej klasy. Ta OAV pod tym względem jest naprawdę bardzo wiarygodna. Często przypominałem sobie z uśmiechem, jak ja zachowywałem się w takich samych lub podobnych sytuacjach. Właśnie dlatego oglądanie tego typu dobrych tytułów to dla mnie wielka przyjemność. Pomimo opisanych wcześniej wad seria jest godna polecenia, chyba, że zdecydujecie się sięgnąć raczej po mangę. Mój kolega powiedział, że ślęczał nad mangą z rozdziawioną paszczą, a zanim ja skończyłem I''s Pure dodał, że on na pewno nie będzie tego oglądał – może więc i ja powinienem był tak zrobić.