Tanuki-Anime

Ależ to było dobre :3

Mało popularne, z kilku powodów; od dostępności po tematykę dla dojrzalszych widzów.
Chociaż przyznam się, że sama podchodziłam do tego tytułu z kijem w dłoni, bo zobaczyłam na miniaturze to przebrzydłe „N”, a Netlixowe anime zdecydowanie nie są produkcjami, które chcę oglądać, tak ogółem.

Obawiałam się z tego powodu kilku rzeczy, np. „produkcji dla zachodniego odbiorcy”, czy pseudofilozofii lub wciskania widzowi na siłę tej nowej odmiany feminizmu.
Dzięki bogom, tam nie było żadnej z tych rzeczy.

Ja generalnie, pomimo wielu ciekawych komentarzy czy samej recenzji i zawartych tam pomysłów, odmawiam oglądania tego anime przez „pryzmat” czegoś. Nie doszukuję się symboli i nie zamierzam tej produkcji traktować jako komentarza do jakiejś sytuacji, próby odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, czy szeroko rozumianego postulatu.
Mam wrażenie, że zabiłabym w sobie przyjemność z seansu.
Dla mnie to po prostu ciekawa opowieść osadzona w bardzo interesujących mnie realiach i czasach.
Nie oglądałam też tego nawet jako romansu, bo to z kolei straszliwe spłycenie. Odwrócenie ról, i to w niebanalny sposób, już samo w sobie narzuca wystarczająco dużo tematów do przemyśleń i porównań.
W zasadzie jedyny element który mnie nurtuje, a może po prostu męczy, to fakt tej granicy wieku dla facetów.  kliknij: ukryte  Z tego co pamiętam, jakoś tak do 35 lat mogli być oblubieńcami. I o ile tu rozumiem jeszcze preferencje estetyczne, to tak samo tylko młodzi mężczyźni byli w cenie, jeśli chodzi o płodzenie dzieci w miastach i wioskach. Ale właściwie dlaczego? Mężczyźni 35+ nadal radziliby sobie świetnie.
Więc jeżeli miałabym wskazać najbardziej rzucający się w oczy komentarz co do roli płci, to właśnie ten, bo nie mogę sobie ułożyć w głowie, czemu ten element tam jest. Całą resztę można wyjaśnić prostą logiką lub realiami opowieści mniej lub bardziej, ale ten jest zdecydowanie trudniej wytłumaczyć.

Polubiłam postacie, zwłaszcza Arikoto. Było w nim coś niesamowitego, w sposobie w jaki przyjmował to wszystko, co mu się zdarzało. Scena, w której  kliknij: ukryte  po spędzeniu – wbrew swojej woli – nocy z kurtyzaną, wchodzi do pokoju i z pękniętym uśmiechem mówi Gyokueowi, że muszą zapuścić włosy, była jak dla mnie najbardziej poruszająca. Taki niewymuszony, cichy dramatyzm uderza mnie najmocniej.
Swoją drogą, po raz kolejny jestem pod wrażeniem umiejętności aktorów głosowych, wszystkich którzy się tu znaleźli. To chyba będzie od teraz moja ulubiona rola Mamoru Miyano.

Animacja nie była najlepsza, ale zła też nie. Tutaj i tak nie były potrzebne żadne fajerwerki. Jedyny mój zarzut jest taki, że twarze postaci niezbyt się różniły, i jeśli kilku facetów miało te same fryzury, to czasem nie wiedziałam na kogo patrzę.

Uważam też, że to anime w głównej mierze powinno się właśnie polecać osobom lubiącym historię. To tacy widzowie najbardziej docenią chyba tę nienachalną zamianę ról i jej konsekwencje. Ponadto, jeśli ktoś ma chociaż mgliste pojęcie o tym co działo się w erze sengoku, łatwiej będzie mu chyba zrozumieć dążenia i działania Kasugi. A przynajmniej ja nieco cieplej na nią spojrzałam.

Z chęcią oglądałabym dalej, żeby zobaczyć w akcji więcej Yoshimune, bo chociaż wszystkie kobiece bohaterki uważam za udane, to jednak ta pierwsza wzbudziła we mnie więcej sympatii niż Iemitsu.

Cieszę się bardzo, że jednak to obejrzałam. Jest w tym anime coś, co faktycznie nie pozwala szybko o nim zapomnieć. No i przede wszystkim na pewno będę tę produkcję miło wspominać. Życzę sobie więcej takich w nowym roku.

Po przeczytaniu książki „Ways of Forgetting, Ways of Remembering” (J.W. Dower) nasuwa mi się też myśl, że – być może – anime chce komentować dysproporcję między populacją kobiet i mężczyzn w czasie II WŚ, kiedy większość mężczyzn wyruszała na front, a kobiety wówczas przejmowały męskie role. To taki kontekst historyczny, który się tutaj nakłada fabularnie.

Po przeczytaniu recenzji (a przed seansem) rodzi się wiele pytań do serii, na które wolę znać odpowiedź przed seansem

 kliknij: ukryte 

Zacznijmy zatem od tego, że choroba, na którą zapadają mieszkańcy Japonii, atakuje tylko i wyłącznie mężczyzn, i to w zasadzie tylko młodych (z nielicznymi wyjątkami, co staje się istotne w pewnym momencie rozwoju akcji), czyli takich, którzy zdolni są do prokreacji, a więc istotnych szczególnie w kontekście japońskiej elity dworskiej, w kręgach której posiadanie męskiego potomka gwarantuje przetrwanie rodu. W tym też kontekście należy umieścić głównego bohatera opowieści, Arikoto, którego sytuacja, w jakiej się znalazł, zmusza do wyrzeczenia się ślubów czystości, a zatem świętej obietnicy nieobcowania z kobietami. Jego historia jest w zasadzie tragiczna podwójnie: powołanie, któremu sam dobrowolnie poświęcił swoje życie, zostaje mu siłą odebrane, a kiedy w końcu akceptuje nową rolę, dzieją się rzeczy, które dogłębnie nim wstrząsają. Tutaj też należy zwrócić uwagę na to, w jaki sposób traktuje się indywidualne dążenia do szczęścia: są to prawie zawsze próby udaremnione, a ich udaremnienie motywowane jest dobrostanem większości, rozumianej tak naprawdę jako dość wąski krąg otaczający szogunat.

No motyw niczym z zeszłorocznego prawie hentaja w którym bohater budził sie po latach w świecie kobiet, jak w „Seksmisji” .

Moje pytanie brzmi, czy wykorzystano ten motyw tylko w celu przedstawienia kolejnej wersji multi haremu (jeden bohater i mnóstwo kobiet, z którymi ma spółkować), bo z recenzji wynika, że temat traktowany jest na poważnie, a do tego (niestety) osadzony w realiach historycznych.

Tzn nie mam nic do tego
aby wykorzystano takie motywy w produkcjach fantasy, bądź postapo.

Albo nawet w produkcjach osadzanych w realiach przypominających epokę.

Ale już „gwałt na historii” średnio by mi pasował.


Natomiast temat „indywidualnego dążenia do szczęścia, którego próby prawie zawsze są udaremnione, " jest użyty już w tak wielu anime, że zaczyna przypominać kolejny cichy krzyk rozpaczy jednostki wychowanej w kraju, gdzie społeczeństwo narzuca jednostce podporządkowanie jej osobistego szczęścia – interesom „wyższej rangi”.
Tylko ze manga pisana lata temu – w obecnych realiach – przestaje mieć pomału rację bytu.

Z tego wszystkiego, jedyne, co miałoby charakter wyróżniający serię, to motyw odwrócenia ról, dotyczący pełnienia władzy i funkcji przypisanych tradycyjnie.
Ale też w kontekście tego, że już były epoki kobiet – inżynierów i "[link]" nawet to nie byłoby oryginalnym wyróżnikiem ;)

No chyba, że w kraju pochodzenia tego anime :)

Nie zgodzę się, że „Można też równie dobrze powiedzieć, że Oooku to próba przepracowania postpandemicznej traumy”. Publikacja mangi pierwowzoru zaczęła się blisko 20 lat temu, więc jeśli ktoś faktycznie zechce w ten sposób interpretować tę historię, pójdzie zdecydowanie w złą stronę. No chyba, że chodzi o sars cov 2. Tak czy inaczej będzie to spłycenie, bo choroba, chociaż stanowi istotne tło, jest… no cóż, tłem.
Żaden też z tego, moim skromnym zdaniem, manifest feministyczny.
Co do przemocy symbolicznej. Oj, przemoc tutaj jest bardzo realna i spada na wszystkich, niezależnie od ich płci i roli społecznej.
Natomiast to, że mężczyźni w ooku przyjmują żeńskie imiona. To jest chyba bardziej skomplikowane, niż piszesz. A może wręcz przeciwnie, o wiele prostsze?
No i szkoda, że nawet nie wspominasz o tak genialnych postaciach jak Kasuga i Iemitsu. Można by je analizować i analizować, bohaterki innych szojców mogą się schować.