Tanuki-Anime

(ile ty masz lat, kobieto)

Ha, ha.. Też sobie czasami zadaję to pytanie.. xD

Nasze egzaltowane reakcje na Wild Adaptera w stylu Kubotaaa! albo Tokitooou! bardzo mnie ubawiły swego czasu..

Ale w ogóle to chciałam powiedzieć, że zachęciłaś mnie do oglądania tego anime.. :)

Z odpowiedzią przerzucę się na Twój profil, bo tu nam się robi już off­‑topic.. :) Ale to później trochę..

Żołnierska lakoniczność mnie dobija, wolę zawsze szersze wyłuszczenie sprawy, ale konkretne..

Tak, ta tendencja do pakowania wszystkiego i mieszania gatunków jest już zbyt widoczna, a powód tego jest oczywisty.. I nie mam pretensji jeśli jest to w jakiś sposób uzasadnione i wpisuje się w konwencję filmu, a historia broni się sama w sobie, gorzej jeśli nachalnie rzuca się to w oczy, a uczucie niesmaku przy oglądaniu anime jest coraz większe..

Ponieważ jednak czarnowidztwo nie jest moją domeną – widzę światełko w tunelu, bo wciąż można jeszcze napotkać na perełki, które ogląda się z przyjemnością.. ;)

A, to cieszę się, że ta wymiana myśli posłużyła Tobie jako wentyl „bezpieczeństwa”.. xD

Och, tak Sagara był uroczy w tej swojej nieporadności.. I tam było to zdecydowanie uzasadnione.. Nie miałam zastrzeżeń.. Ot, wypuścili chłopaka raptem do ludzi.. :D

I tak, jest to faktycznie pewna tendencja w anime.. Ale nawet jeśli to czasami przymykam oko, ale czasami nie daję rady.. xD

No i na koniec.. Masz dość dosadny sposób wyrażania myśli.. Ciekawe to.. :)

Ja wiem, że Japonia.. xD Ale z drugiej strony ta sama Japonia wydaje hentaje i ecchi no i w ogóle.. Pfff… Więc kurczę bladę, a oni tu nic..  kliknij: ukryte  tylko buzi i to właściwie z oporami. Po roku czasu platoniczna relacja? Na ekranie nie musi się nic dziać, nie o to mi chodzi, bo trzeba by było 18+, ale przynajmniej niech nie udają takich cnotliwych egzemplarzy, to nie czasy królowej Wiktorii :D No, ludu… xDDD

Słusznie, że zmieniłeś na 7, ja też jako punkt odniesienia wzięłam Gintamę movie… Gintama to była jednak nowa fabuła, coś odrębnego, a tu miałam wrażenie, że mówią o tym deja vu i sama oglądając miałam deja vu, czyli powtórkę z rozrywki, nawet niektóre sceny dosłownie copy­‑paste.. ;P

 kliknij: ukryte 

Na koniec mógłbym się przychrzanić do niektórych zachowań bohaterów – ale jako, że mają one swoje uzasadnienie, to pominę tą kwestię, byłaby ona tylko marudzeniem – (mówię tu chociazby o ciapowatym zachowaniu Rintarou wobec Kurisu – no błagam, dwójka dorosłych ludzi, kobieta na niego wyraźnie leci, a ten sobie w kulki – zabieg celowy?

 – no z ust mi to wyjąłeś, właśnie to mnie tak wkurzyło, że poleciało jedno oczko.. Oni się już przecież ponad rok znali.. I co..? No, właśnie.. W dzisiejszych czasach?? E, tam.. Mało wiarygodne to było..

Pozwolę sobie na podpięcie się pod Twój komentarz, jako, że odpowiada również i moim odczuciom.. Tyle, że ja dam dwa oczka niżej z racji tego, że jestem świeżo po serii TV, która była rewelacyjna, stąd też mój apetyt i oczekiwania wysokie.. A tu jednak za dużo było tego egzystencjalizmu jak i widocznego niezdecydowania się twórców na co w końcu postawić.. Niedosyt w postaci 7/10..

Ja… ja po prostu nie wiem co jest w tej serii.. Za każdym razem oglądając Natsume ogarnia mnie spokój, jestem wzruszona, uśmiech pojawia się na twarzy.. Dokładnie tak samo było z tym krótkim OVA…

Jako uzasadnienie dla mojej oceny skorzystam z Twojego komentarza, pod którym po prostu się podpisuję.. ;)

(pewnie i w tym miało być do Ginci podobne).

Właśnie chyba był taki zamysł, bo nawet w jednym odcinku Gintamy pojawili się bohaterowie Sketa.. Rozmawiano o rywalizacji i kto kogo zastąpi.. Jakby Gincię można było czymś zastąpić.. xD

A mnie się wydaję, że ona nie określiła co ich łączy właśnie dlatego, żeby każdy zrobił to za nią według własnego „widzi­‑mi­‑się” ;P Ale o to można by się kłócić.

Można i tak do tego podejść, czemu nie.. :)

Natomiast parę komentarzy poniżej ktoś napisał, że to yaoi i że w recenzji powinno się to zaznaczyć. Odebrałam to tak jakby ktoś się poczuł oszukany, stąd też moje „oburzenie”, bo ja relacji Nezumi i Shiona nie interpretuję nawet jako shounen­‑ai. Przynajmniej na podstawie anime.

Chociaż przyznam, że serce mi mocniej zabiło, gdy  kliknij: ukryte  Shion pocałował Nezumi, a czytając mangę i nowelkę cały czas liczę na rozwinięcie ich przyjaźni ;p

Podpisuję się pod komentarzem wszystkimi palcami! Puszczałam kolejny odcinek z nadzieją, że w końcu ogarnie się i dźwignie, biedactwo.. Ale się nie dźwignęła.. Zarzuciłam serię totalnie zniesmaczona…

Mało słów będzie tym razem.. Bo brak mi słów.. Natsume Yuujinchou było bardzo dobre. Natomiast Zoku.. Nie pamiętam kiedy oglądałam serię, która wzruszała mnie każdym odcinkiem.. Po seansie niektórych miałam łzy w oczach..

A skoro o oczach – bursztynowe oczy Natsume.. Tęsknota będzie mi się już kojarzyć z tym kolorem.. :)

Raduje się moje serce, że jeszcze przede mną 2 serie w tym samym klimacie..

Oj, tam, oj, tam.. :)

Aż tak bardzo dna nie sięgnęło.. ;) Kreska była nawet ładna.. A ostatni motyw muzyczny – dla mnie miodzio..

A jeśli chodzi o inne walory.. No, cóż…

Wpadł mi w oko wpis na Tanuki (Avellana) – parafrazując: można być w uzasadnionych przypadkach amatorką kiepskiego anime.. Spodobało mi się..

Nie uważam, że No.6 jest kiepskim anime, ale do wybitnych też nie należy. Mam tego świadomość.. Ale jestem jego amatorką. Zresztą mangi i novelki też.

No cóż, braki są, dziury są, akcja za wolna, akcja za szybka, za krótko, etc. – to wszystko prawda, pozostaje nam mieć żal do producentów, że zmarnowali temat, ale chyba pozycji samej w sobie nie należy przekreślać.

I rzecz ważna - nie uważam za słuszne, aby podciągać No. 6 pod kategorię shounen­‑ai, mimo, że  kliknij: ukryte  pojawił się pocałunek. Przyjaźń, miłość, fascynacja drugą osobą (również tej samej płci) to są emocje, uczucia – a te potrafią być wielowymiarowe.. To, że jedynie poruszamy się w znanych nam granicach, nie oznacza, że tak jest w rzeczywistości. Zresztą sama autorka w swoich wypowiedziach nie chciała i nie określiła jaki rodzaj relacji wiąże tę dwójkę – więc proszę tego nie robić za nią!

Postaci mnie zaskoczyły, bo nastawiłam się na stereotyp ‘mocny­‑słabszy’.. Nezumi wydaje się być tym szorstkim, więcej wie o życiu, to on tu przewodzi. Sion pochodzi z innego środowiska, dopiero zapoznaje się z twardymi regułami gry, więc jest nieporadny, popełnia błędy.. Ale właśnie nie, oto niespodzianka, subtelnie przemycane sygnały ujawniają, że Nezumi potrafi być delikatny, a Sion wcale nie jest takim bezradnym nastolatkiem, rozwija się bardzo szybko i dokładnie wie czego chce.

Scena końcowa – mmm, to było bolesne.. :) Tak, wiem, zakończenie było idealne, idealne.. Nie chciałabym innego. Ale… I tak uparcie myśl wracała:  kliknij: ukryte  „Jak to? Jak to? To niemożliwe, oni muszą się kiedyś spotkać, oni muszą.. Tak subtelnie zarysowane relacje, tak delikatna więź.. To byłoby marnotrawstwo”

Cóż, po obejrzeniu anime sięgnęłam po mangę i novelkę. Dlatego jak już jestem przy głosie, pozwolę sobie na dedykację amatorom No. 6:

„Niewidzialna czerwona nić łączy tych,
których przeznaczeniem było się spotkać,
niezależnie od czasu, miejsca czy okoliczności.
Ta nić może się rozciągać lub splątać,
ale nigdy się nie przerwie.”
/przysłowie chińskie/

Historia płynie wolno, czasami ma się wrażenie, że nic szczególnego się nie dzieje.. Tu bardziej liczą się relacje i emocje. Karty tajemnicy odkrywane są powoli, w retrospekcjach, które budzą niepokój i konsekwentnie budują napięcie. Klimat zaczyna wkręcać, wolno płynące tempo przestaje być ważne, czuć jest obietnicę czegoś intrygującego. Świat Saraiya Goyou powoli i niezauważalnie wciąga..

Anime mnie urzekło – magicznym klimatem i tym, że oglądając, cały czas miałam wrażenie, że za tymi wolnym, spokojnymi obrazami, rozmowami, coś się czai, kryje i jest kwestią czasu, gdy się objawi.. Czekałam..

Anime mnie urzekło – postaciami. Osobowością Yaichiego – intrygujący, tajemniczy, cyniczny. Masa – uważny obserwator, ma obawy czy ufać swojemu pracodawcy, ale zaintrygowany, coraz bardziej ulega magnetycznemu urokowi Yaichiego. Ludzie z grupy Pięciu Liści też dają radę.. Tu urzekło mnie ich niesamowite przywiązanie do szefa, pomimo, że chyba znają jego tajemnicę. A może właśnie dlatego..

Anime mnie urzekło – kreską. Kreska oczywiście charakterystyczna dla Basso, unikalna i piękna, dokładnie taka jak w jej mangach. Trzeba chwili, żeby ją zaakceptować, ale ośmielę się stwierdzić, że w Saraiya Goyou również i ona bierze udział w kreowaniu osobowości występujących postaci. Nie wyobrażam sobie już innej kreski.

Szkoda mi, że jest to chyba mało znana pozycja.. Liczę się z tym, że nie do każdego może trafić. Ale mam nadzieję, że nawet jeśli niszowa, znajdzie nowych odbiorców i zdobędzie wiernych rzeczników. Mnie zdobyła…

Prosta animacja, prosta kreska, dwójka zakochanych pokazana w prostych historiach, taka sobie nie rzucająca się w oko OAV'ka. Ale zaskakująco sympatyczna.. Taka.. No.. Rozbrajająca..

Obejrzałam sobie przed zaśnięciem uśmiechając się w trakcie.. I z uśmiechem też zasnęłam później.

Ach, tak.. Junjou Romantica.. Moje pierwsze yaoi.. Szukałam jakiegoś dobrego romansu.. Nie wiem dlaczego, w tym przypadku nie zapoznałam się standardowo z recenzją jak to zwykle robię, ale wpadło mi w oko, że – dobre oceny ma, trzy różne pary, trzy historie, że anime ciepłe, radosne, humor i wzruszenia. Słowo 'yaoi' nic mi nie mówiło.. Nieznajomość rzeczy spowodowała, że w pierwszym odcinku nawet nie odczytałam znaczenia sceny w sypialni Usagi­‑san, która przecież już wtedy powinna była mi dać do myślenia, że oni chyba jakoś.. się nie lubią.. :) Nie rozumiałam za bardzo na co patrzę, ot szarpią się i drażnią (ach, ta cenzura i zaciemnienia).. Do dzisiaj mi wstyd, że można być tak mało kojarzącym.. Tłumaczę się nieświadomością istnienia tego gatunku. Stąd moje zdumienie na widok  kliknij: ukryte  pocałunku Misakiego i Usami pod koniec pierwszego odcinka – ogromne. Ale i moja reakcja, gdy doszłam do siebie również mnie zszokowała.. Emocjonujące… intrygujące.. nastrojowe… I nawet serce mocniej zabiło.. I ta muzyka w tle… Ach..

JR dostarcza po prostu dobrej zabawy, ujmujących bohaterów, sympatycznie podane problemy sercowe, a nawet jeśli rozterki i wątpliwości wszystkich po kolei uke czasami wywoływały uśmiech politowania – jakie to ma znaczenie, gdy jest przy tym ciepło i odprężająco. Nieznany do tej pory rodzaj emocji.. Polubiłam i tak mi zostało.. Jasne, można się czepiać kreski, poziomu problemów, niepozbieranych uke, braku realizmu, etc. Tyle, że… po co…? JR to JR, jedyna w swoim rodzaju. Dobra rozrywka z emocjami..

Para Misaki i Usagi ujęła mnie najbardziej – chyba dlatego, że lubię ten rodzaj relacji – jedna strona dojrzała, władcza, pewna siebie, opiekuńcza, druga strona pozornie oporna, rozbrajająco nieporadna, niepewna uczuć, czy raczej nie mająca świadomości własnych uczuć, ale z chwili na chwilę coraz bardziej ulegająca. Ale jak sobie zrobiłam powtórkę z rozrywki to w Junjou Egoist też odkryłam fajne elementy. Najmniej utożsamiłam się z Junjou Terrorist.

Minusik dla mnie mały – trochę nużyły momenty permanentnego wypierania się uczuć przez Misakiego i jego wahania typu: kocham? / nie kocham? / czy to znaczy, że kocham..? Ale z tego co pamiętam, chyba bardziej było to eksploatowane i bardziej dokuczało w JR 2 niż w JR.

Polecam? Tak, tak, tak… Hmm, chyba sobie sprawię przyjemność i jeszcze raz zafunduję seansik.. No co, przecież oglądałam to dawno temu…