Tanuki-Anime

Ehs, bardzo chciałam się zachwycać tym anime, podobnie jak autor recenzji, ale nic z tego – takie abstrakcje, to nie na moją głowę ... albo za stara jestem, albo za głupia (albo jedno i drugie).
Jest w tym coś fascynującego, zastanawiającego, ale co z tego zastanawiania ma wyjść, to ... ja nie wiem. W czasach szkolnych interpretacja wierszy i wszelkiej maści utworów literackich była dla mnie katorgą, męczarnią i niepojętym zajęciem i jak widać, owoce to wydało – kompletnie nie kumam tej historii.
Choć nie ukrywam, postać pana z pistoletem w kształcie krzyża jest mocno intrygująca ...
Dziwne to to.

Czegoś tak pogmatwanego (w złym tego słowa znaczeniu), dziwacznego, niesmacznego i niestrawnego nie oglądałam od dawna. Jak dla mnie ta seria nie trzyma się kupy, jest mocno chaotyczna i momentami dziwacznie patetyczna. Postaci wyrwane z kosmosu (dosłownie i w przenośni), Armitage, jak na policjantkę jest wg mnie niezrównoważona – zbyt emocjonalna i w ogóle nieautentyczna. Wątek „miłosny” między dwójką głównych bohaterów jest po prostu marny i żałosny.
Grafika jest okropna (i nie pomoże tu tłumaczenie że to wczesne lata 90te), a projekty postaci odpychające – szczególnie kobiety (w zasadzie wszystkie) były bardziej męskie od facetów :/
Cholerka, a spodziewałam się ciekawego kina akcji.

Wspaniałe anime. Piękne, spokojne, tajemnicze historie ludzi, wspaniała natura, zapierające dech krajobrazy i przepiękna muzyka. Poezja.

ten film to „chodzący” koszmar, masakra, szkarada i wszelkie ohydztwa. Totalne spłycenie FMA, idiotyczna fabuła i zagrywki brrrrr
Aż mi słów brakuje, by opisać moje obrzydzenie tym filmem.
Porażka na całej linii.

Fantastyczna komedia :)
Uśmiałam się nie raz, obsmarkałam się ze śmiechu ;) i nieźle wzmocniłam mięśnie brzucha. Rechot rozlega się w zasadzie co chwilę. Mitsuishi Kotono nie bez kozery jest mistrzowską seiyuu. Ebichu to genialny poprawiacz humoru.

zaskakująco dobry film! Choć grafika koszmarna, to bardzo ciekawy pomysł na historię i wykonanie. Rozbrajająca banda staruszków­‑hakerów (i przy okazji zboczuchów ;) ). No i babcia Haru rządzi!

Całkiem przyjemna w odbiorze seria, choć rzeczywiście, ostatni odcinek mocno jest przesadzony. Przeładowany filozoficzną miłością, pojawiającym się ni z gruchy, ni z pietruchy facetem o wąskich podejrzliwych ślepiach, który musi przetestować bohaterów. Ocena byłaby nawet 8/10 – pomimo wszechobecnego fanserwisu, krwotoków z nosa itp., ale przedramatyzowany ostatni odcinek powoduje zjazd oceny o oczko w dół.

Po raz pierwszy tak na prawdę boleśnie się przekonałam jak fillery potrafią spie… zepsuć świetnie zapowiadające się anime. To co Gainax zmajstrował w środku serii woła o pomstę do nieba. A tak pięknie, interesująco, intrygująco zaczęła się ta seria. Pierwsze odcinki oglądałam z wypiekami na twarzy, ale po kolejnych było już nieco gorzej. Ciągnące się jak guma od majtek scenki z życia  kliknij: ukryte  „Jean na Nautilusie znowu czegoś się uczy i coś nowego kombinuje”, a już potem, szczególnie od momentu gdy Jean, Nadia i Marie wylądowali na bezludnej wyspie, zaczął się makabryczny zwrot w fabule. Ten pobyt na wyspie i ich perypetie to istna katorga dla oglądającego. Mogli serię bez problemu zamknąć w najwyżej 24 odcinkach, a tak – pewne wątki dłużyły się w nieskończoność, by potem jednym pstryknięciem i rozwiązaniem z kosmosu (dosłownie i w przenośni) zakończyć sprawę. Przy tym często z minimalnym, bądź też zerowym zaskoczeniem na twarzy bohaterów. Ehs ... a tak dobrze się zapowiadało. Jeśli przetrwacie fillery, to oglądajcie Nadię. W przeciwnym przypadku radzę sobie odpuścić.