Tanuki-Anime

Powiedziałbym raczej „dobra robota, Hidehiko Sawada”. Podpinanie pod nazwę studia roboty projektanta postaci odbiera jego pracy nieco wartości, nieprawdaż?

Ej, ale „Someday I'll Find My Way Home” z piątego odcinka to akurat świetny utwór, pełny emocji i z przekazem. Jak na razie mój faworyt, nie licząc piosenek z openingu i endingu oczywiście.

Jak wyżej, też nie nazwałbym Bones małym studiem.

Bones jest podzielone na sześć mniejszych oddziałów, każdy prowadzony przez innego producenta. Studio A zajmuje się produkcją oryginalnych serii (chociażby Carole & Tuesday, ostatnio Hisone to Masotan); Studio B, w którym powstał m.in. Mob Psycho czy Kekkai Sensen; Studio C, dedykowane tylko i wyłącznie produkcji Boku no Hero Academia; Studio D funkcjonuje podobnie jak C, z tym że skupia się na Bungou Stray Dogs i Studio E, które zostało założone na potrzeby filmowej trylogii Eureka Seven.

Twitter. Polecam śledzić przede wszystkim tych użytkowników: [link] [link] [link] [link]

Generalnie z Twittera regularnie korzysta wielu reżyserów czy animatorów. Do każdego tak naprawdę można napisać. Część porozumiewa się normalnie po angielsku, przykładowo taki Naotoshi Shida.

To „jojczenie” wszystkich niestety poparte jest faktami. Ponoć na chwilę przed emisją studio gotowe ma jedynie dwa odcinki. Dla porównania – taki Dragon Ball Super gotowe miał trzy i wszyscy chyba pamiętają jak się wszystko posypało przy piątym. Taki drugi sezon Moba na przykład gotowych miał dwanaście (!) odcinków z trzynastu. I żeby nie było – wina w tym przypadku nie leży po stronie J.C.Staff, a producentów. Jakby studio dostało odpowiednio dużo czasu, to jestem pewien, że byliby w stanie przygotować znośny produkt.

Zdecydowanie najlepsza seria Triggera od czasów Kill la Kill oraz fantastyczny hołd dla Gainaxu i Hideakiego Anno. Nie spodziewałem się niczego wielkiego po zapowiedziach, ale Amemiya autentycznie mnie zaskoczył i udowodnił, że jest jedną z najważniejszych postaci w studiu, budując serię na zupełnie innych fundamentach niż robi to Imaishi. Trudno napisać coś więcej bez wchodzenia w szczegóły, więc zakończę najprostszym „polecam”, nawet tym, z którymi bajki Triggera nie rezonują, bo choć czuć tutaj ich ducha, to jest to jednak produkcja w wielu aspektach idąca w zupełnie inną stronę, której bliżej do Evangeliona niż Gurren Laganna.

Czyli dobrze, że dropnąłem. Coś czułem już po trzecim epku, że nic z tego nie będzie. A szkoda, bo pierwsze dwa odcinki były fantastyczne.

Myślę, że akurat w tym wypadku ten kicz i tandeta to zamierzony efekt. Całość jest oparta o Gridmana z lat 90., a więc coś w podobie do Super Sentai, czyli pierwowzoru Power Rangers, które, jak zapewne sam wiesz, od kiczu i tandety nie uciekało, a wręcz budowało na tym swoją markę.

Proszę bardzo, jest i news: [link]

Nie chcę siebie ani nikogo innego w żaden sposób usprawiedliwiać, ale osobiście newsy przeglądam raczej tylko na ANN, a tam jakiekolwiek info o nowej serii pojawiło się dopiero dzisiaj gdzieś w godzinach porannych, ale bez żadnych konkretów, jedynie z jakimś króciutkim filmikiem promocyjnym. Parę godzin później dodali newsa, w którym informacji było już dużo więcej i można było faktycznie coś z tego sklecić.

Może się mylę, ale jeśli nowy sezon faktycznie oficjalnie został zapowiedziany dopiero dziś, to pisanie newsa wcześniej nie miałoby sensu. Komentowanie przecieków z magazynów czy jakichś innych źródeł chyba trochę mija się z celem.

Wyzywanie kogoś od kretynów raczej nie sprzyja dobrej dyskusji, nie uważasz? To po pierwsze.

Po drugie, nigdzie nie napisałem, że 17 miałby sprawić jakikolwiek problem Goku, a to wynika z twojego komentarza. Wspomniałem jedynie, że nic dziwnego nie ma w tym, że w ciągu tych kilku lat wzmocnił się na tyle, by być wartościowym członkiem drużyny siódmego wszechświata.

Dlaczego nie powinni mieć szans w turnieju? Nigdzie nie było powiedziane, że wszyscy wojownicy, którzy biorą w nim udział, są na poziomie Goku czy Vegety. Logiczne, że w każdej drużynie byli słabsi i silniejsi. Absolutnie to nie wyklucza z udziału takich postaci jak Kuririn chociażby. Przy osiemdziesięciu luda oczywistym jest, że znalazłby się ktoś na jego lub nawet niższym poziomie.

Argumentu o androidy za to kompletnie nie czaję. W sadze Cella solidnie od nich dostawał każdy, łącznie z Vegetą w SSJ, a od tamtej pory minęło dużo czasu, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby się wzmocnili. Mowa o tym zresztą przy pierwszym pojawieniu się Siedemnastki, który przez te wszystkie lata bronił wyspy (fakt faktem, że przed cieniasami), więc ewidentnie mogło mieć to na nim jakiś efekt.

Mam wrażenie, że dopóki coś nie zostanie czarno na białym rzucone gdzieś w dialogach, to wielu widzów po prostu tego nie widzi lub z automatu uznaje za nieścisłość. Power­‑upy to zupełnie normalna rzecz w shounenach, a te, którymi posłużyłeś się jako przykładami, wcale nie jest jakoś bardzo nielogiczna.

Jeśli o Trunksa chodzi, to nie, nie osiągnął boskiej formy. Ta przemiana, o której zapewne myślisz, to SSJ Ikari. I tak jak tutaj nie jestem w stanie w żaden sposób obronić sensowności tej transformacji, tak faktem jest, że z boską mocą nie ma ona nic wspólnego, poza może obecnym niebieskim kolorem w aurze.

Castlevania to amerykańska produkcja, którą Netflix z jakiegoś powodu reklamuje jako anime.

Zależy w sumie jak na to spojrzeć. Jeśli weźmiemy pod uwagę daty premier, to faktycznie jako pierwszy na Netfliksie debiutował Devilman. Jeśli jednak za kryterium obierzemy daty zapowiedzi, to B: The Beginning było pierwsze, pierwotnie ogłoszone jako Perfect Bones. Pisałem o tym newsa ponad 2 lata temu. Devilmana zapowiedzieli rok później.

Ja osobiście nieco się zawiodłem. Jestem wielkim fanem Yuasy, ale w tej serii jakoś tak mało było tych charakterystycznych dla niego elementów. Nie wiem, być może zbyt wiele oczekiwałem.

1, 2 i 9 odcinek to klasa, reszta natomiast co najwyżej dobra. Mocno zaskakujące zakończenie rekompensuje przeciętny środek serii, ale moim zdaniem i tak nie ratuje całości. Wszystko dzieje się strasznie szybko, a wiele wątków po prostu zbyt szybko zostaje zakończonych bez odpowiedniego rozwinięcia. Myślę, że 2­‑3 dodatkowe odcinki mogłyby tej serii wyjść na dobre.

Graficznie jest nierówno. Nie od dziś wiadomo, że Yuasa mocno eksperymentuje ostatnimi czasy z Flashem. Przez to raz wszystko wygląda strasznie sterylnie i rusza się niesamowicie płynnie (choć mocno widać wtedy użycie komputera), by w innym momencie (m.in. cały odcinek 3.), przy użyciu tradycyjnych technik, prezentować się bardzo standardowo i statycznie, tworząc przy tym ogromny kontrast. Muzyka natomiast to miód dla uszu, a nowa wersja Devilman no Uta jest naprawdę cudowna (czemu nie użyli jej jako openingu?).

Podsumowując – to naprawdę dobry tytuł, zdecydowanie warty uwagi i obejrzenia, ale wiele mi w nim nie zagrało. Nie wiem ile w tym winy twórców, a ile materiału źródłowego, bo go po prostu nie znam. Gdyby ktoś jednak po seansie Devilmana miał ochotę na jakąś serię Yuasy o demonach, taką bardziej w jego stylu, to polecam Kemonozume.

Zapewne o tym: [link]

Brutalne, czasem aż do granic absurdu, a przy tym niesamowicie klimatyczne i mroczne. Dużo genialnej animacji, ale mało konkretnej fabuły. Mimo wszystko – niech Koike tworzy tego więcej, bo to jest fantastyczne.

W takim razie muszę go w końcu nadrobić.

Makoto Shinkai nie dorósł jeszcze jako twórca do bycia artystą. To pierwsza myśl, która nasunęła mi się po seansie Kimi no Na wa. To kawał świetnie wykonanej rzemieślniczej roboty, ale nic więcej. Boli niewykorzystany potencjał, bo Shinkai naprawdę świetnie radzi sobie z przedstawianiem codzienności – myślę, że w tym aspekcie może się już równać nawet z tuzami ze studia Ghibli. Problem jest tylko taki, że gdzieś w połowie film przestaje być tym, czym był na początku. Shinkai sięga po pewne motywy zupełnie niepotrzebnie, a wystarczyłoby, że trzymałby się tego, co bardzo dobrze nakreślił i po prostu ciągnął to dalej.

Wszystko zależy teraz tylko od niego. Kimi no Na wa może być początkiem czegoś naprawdę fantastycznego. Niezbędne narzędzia są w jego rękach i jestem przekonany, że doczekamy się filmu Shinkaia, który będzie godzien najwyższych laurów. Niestety to nie był jeszcze ten moment.

Mimo wielu urwanych wątków (które zapewne swoje rozwinięcie znalazły w mandze), mimo przedramatyzowania w kilku momentach, mimo przyspieszonego i mało satysfakcjonującego zakończenia, nie jestem w stanie podejść do tego anime obiektywnie. Było czymś, czego od bardzo dawna potrzebowałem, lekiem na wszystkie smutki, a jednocześnie odpowiedzią na wiele dręczących pytań. Jestem pewien, że będzie to jedna z tych produkcji, które wspominał będę z uśmiechem na twarzy przez długie lata. Na dzień dzisiejszy natomiast mogę jedynie wpisać ją do grona „my favorite things” i smucić się, że to już koniec… Polecam każdemu, a szczególnie tym, których w życiu czasem dopada melancholia. Może i wam odrobinę się polepszy?

Taka niespodzianka: [link]

Fantastyczne to było. Jestem tylko ciekaw, jak będzie z poziomem animacji w kolejnych odcinkach i co w ogóle twórcy nam zaserwują jeśli chodzi o fabułę. Wiem natomiast, że z niecierpliwością będę czekał na kolejne odcinki.

63. odcinek… Ależ on był dobry! Widać, że Dragon Ball Super w końcu trafił na zachód. Te pojedynki, wymiany ciosów, wszystko dobrze (a jak na standardy tej serii wręcz rewelacyjnie) zanimowane. Do tego ten Vegeta… Wiecie, różne rzeczy można mówić o tym anime, ale nic mi ostatnimi czasy nie sprawia takiej frajdy. Saga Trunksa to po prostu ukłon w stronę fanów starego, dobrego Dragon Balla. Warto było przebrnąć przez te czterdzieści parę odcinków, żeby w końcu dotrwać do momentu, w którym bawię się jak dziecko przed monitorem. Mam nadzieję, że podobny fun będę czerpał już do samego końca.

W końcu udało mi się obejrzeć drugi film i, cóż, wrażenia mam mieszane. Pierwsza połowa z wypadem do onsenu kompletnie zbędna, festiwal szkolny też wepchany troszkę na siłę. Animacja nadal niestety leży i kwiczy, a ludzkie postaci wyglądają czasem tak koślawo, że aż oczy bolą. Generalnie jednak bawiłem się lepiej niż przy pierwszej części, całkiem zgrabnie wprowadzona intryga z udziałem Kena (co tam, że bezsensowna, ważne, że trzymała w napięciu), znów niezła walka finałowa, no i zaskakujące zakończenie. Jakoś tak obudziły się we mnie nadzieje, że chociaż fabularnie ta seria będzie przyzwoita, bo na poprawę aspektów technicznych chyba nie ma co liczyć.

Mam takie wrażenie, że od kilku odcinków, konkretnie od 37., coś w tej serii ruszyło. Jest mniej słabych rysunków, animacja walk wygląda dużo lepiej niż chociażby w tragicznym arcu z Frizerem, nawet ujęcia wydają się bardziej przemyślane, więcej w tym wszystkim życia. Nadal nie jest to dobry poziom, ale przynajmniej da się to oglądać bez poczucia żenady i naprawdę dobrze się przy tym bawić. Zapowiedź następnego epizodu też nie zwiastuje spadku poziomu technicznego, ba – to, co zostało pokazane, wygląda naprawdę bardzo dobrze. Szkoda tylko tych pierwszych trzydziestu paru odcinków, w których zaledwie kilka wyglądało zadowalająco (epizody wprowadzające i druga walka Goku z Beerusem), bo to one ostatecznie zaważą na odbiorze całości. Cóż, pozostaje mieć nadzieję, że poziom, który obecnie prezentuje seria, utrzyma się już do samego końca.

Raczej nie :)
[link]