Tanuki-Anime

Recenzja powstała w oparciu o japońską wersję. Nazwy własne pochodzą z wersji anglojęzycznej ze względu na ich największą popularność, w nawiasach podano oryginalne odpowiedniki.

Manaphy, jak każdy legendarny pokémon, budzi szczególne zainteresowanie łowców i złodziei. Jak to już nieraz miało miejsce w sadze Pokémon, zostaje on schwytany (tym razem w postaci jaja) przez podstępnego Kapitana Phantoma, przywódcę organizacji łowców pokémonów. Jak się okazuje, w szeregach jego gangu przebywa niejaki Jack Walker, który pełni funkcję swego rodzaju zwiadowcy i postanawia wyrwać jajo z rąk złoczyńców, co czyni z niebywałą łatwością. Jakiś czas później czwórka głównych bohaterów z Ashem (Satoshim) na czele przypadkiem natrafia na karawanę cyrkowców, którzy oferują im możliwość wypoczynku. Jednym z członków grupy okazuje się Walker. Nowo poznana rodzinka również skrywa pewne sekrety – w rzeczywistości są oni morskim ludem, którego misją jest pomoc Manaphy’emu w dotarciu do starożytnej świątyni. Tak przynajmniej głosi legenda. Jak łatwo się domyśleć, wkrótce następuje konfrontacja bohaterów z gangiem, który również dąży do odwiedzenia świątyni (choć przyznać trzeba, że z mniej szlachetnym zamiarem).

Manaphy jest pierwszym legendarnym pokémonem z nadchodzącej generacji stworków, któremu poświęcono pełnometrażowy film będący jednocześnie ostatnim z serii Advanced Generation. Podobnie jak w poprzednich filmach z udziałem jakiejś uroczej poké­‑legendy, twórcy wybierają bohatera, który szczególnie zaprzyjaźnia się z pokémonem. Tym razem jest to May (Haruka), pełniąca rolę zastępczej matki stworka. Więź ta jest mało oryginalna, gdyż opiera się na doskonale nam znanym schemacie. Sam Manaphy to typowy, zabawny, sympatyczny i nieco płaczliwy pokémon, który, prawdę powiedziawszy, z czasem może zacząć irytować widza. Standardowo w filmie pojawia się kolejny legendarny pokémon, który jest wprawdzie supersilny, ale gości na ekranie zaledwie przez kilkadziesiąt sekund – twórcy najwyraźniej wyszli z założenia, iż to co mniejsze i „pluszowe” przyciągnie więcej fanów. Być może mieli rację, jednak przeżyłem zawód, widząc tak ubogą rolę drugiego pokémona. W filmie pojawia się sporo nowych postaci, przede wszystkim Phantom stylizowany na pirackiego kapitana, nieco szalony i z powodzeniem wcielający się w rolę złego, oraz wspomniany wcześniej Walker. Należy on do rangerów – strażników przyrody, wykorzystujących do jej ochrony siłę tymczasowo schwytanych pokémonów. Są oni w pewnym stopniu alternatywną wersją trenerów pokémon. Ranger, obecny w grach konsolowych, pojawia się w anime po raz pierwszy właśnie w tym filmie.

Największym zawodem dotyczącym tej produkcji okazuje się strona techniczna. Nie tyle muzyka, która jest przeciętna, a czasem nieco mdła, ile grafika, która po prostu szokuje. Twórcy dosłownie zalewają nas komputerowymi wstawkami, a czasem całymi animacjami, wyglądającymi strasznie sztucznie na tle całkiem niezłych krajobrazów. Większość akcji dzieje się na morzu lub w innym miejscu, gdzie występuje woda, a to, co studio zrobiło z jej animacją jest naprawdę zatrważające. Oprócz komputerowych fal mamy do czynienia z gryzącą w oczy kolorystyką, od jaskrawego granatu w dzień po pustą szarość o zachodzie słońca. Wprawdzie niektóre sceny, zwłaszcza te, które rozgrywają się pod wodą, zostały dopracowane do perfekcji (nie licząc komputerowych pokémonów pływających w tle), jednak niesmak po poprzednich efektach nie pozwala w pełni się nimi cieszyć. Animacja postaci, projekty krajobrazów i nowych obiektów są na ogół dopracowane i w miarę udane.

Mimo tego, że świat w Pokémon działa na zupełnie innych zasadach niż obowiązujące u nas, można dostrzec w nim czasem odstępstwa od przyjętych norm. Film ten z pewnością zająłby miejsce na podium w konkursie „najwięcej złamanych praw fizyki” – największy podziw wzbudził we mnie latająco­‑nurkujący Ash. Produkcja ta nie jest wprawdzie bardzo zła – zawarta w niej historia jest prosta i dość spójna, mimo to jednak ilość wad kompletnie przytłacza te i tak wątłe zalety. Zastanawiam się, czy istnieje grupa odbiorców, którym film może się spodobać i… właściwie trudno mi takich znaleźć. Można oczywiście powiedzieć, że nadaje się on dla dzieci, które i tak nie dostrzegą tylu błędów, ale czy naprawdę jest sens pokazywać im kolejną kiepską papkę?