Tanuki-Anime

Kazuna Takashiro to do znudzenia przeciętny nastolatek, nie mający nawet sprecyzowanych zainteresowań – może poza koleżanką za szkoły, Yaegashi. A ponieważ pasjonuje się ona sztuką, jedynym kołem hobbystycznym, do jakiego należy Kazuna, jest właśnie koło plastyczne. Jednak pewnego dnia na widok niepozornego skaleczenia koleżanki Kazuna dostaje przedziwnego ataku… Wkrótce mieszkający od małego z wujostwem chłopak dzięki niezwykle wyrazistym snom odnajdzie rodzinny dom. Musiał go opuścić, gdy po śmierci jego matki ojciec przekazał go kuzynom pod opiekę, a sam zamieszkał gdzie indziej ze starszą o rok chorą siostrą Kazuny.

W starym domu czekają na Kazunę złe wieści: ojciec nie żyje, niedawno popełnił samobójstwo. Sam Kazuna, podobnie jak właśnie odnaleziona siostra Chizuna, cierpi na przedziwny kompleks psychosomatyczny, objawiający się ponawiającymi się atakami i nieopanowaną żądzą krwi, która – jeśli nie zostanie zaspokojona – powoduje zjawisko zbliżone do narkotykowego głodu. Niedawny napad był właśnie zewem przeklętej „wampirzej” krwi, płynącej w żyłach rodziny Takashiro, i związanego z nią przeznaczenia. Co naprawdę wydarzyło się lata temu, gdy rodzina uległa rozbiciu? Co było powodem dramatycznego kroku ojca? Co zdołają osiągnąć otaczający rodzeństwo życzliwi, bliscy ludzie, gotowi wiele poświęcić, by pomóc obojgu?

Ta krótka, ale wciągająca seria, której tytuł należałoby przetłumaczyć jako Lament owiec, powstała w 2003 roku w Madhouse Studios i jest ekranizacją popularnej siedmiotomowej mangi autorstwa Kei Toume. Kreska jest dość ascetyczna, twórcy bardzo oszczędnie operują też kolorem. Te zamierzone uproszczenia idą bardzo daleko także w animacji – często usta postaci pozostają nieruchome w trakcie dialogów, a pewne krótkie ujęcia są po wielekroć powtarzane. Wszystkie te zabiegi nadają serii bardzo charakterystyczny nastrój, który daje wrażenie szybkiego upływu czasu. To ważne, gdy wydarzenia z dłuższego okresu muszą zostać przedstawione w niecałe 100 minut. Niespokojna, mroczna muzyka również buduje nastrój zagrożenia, nieuchronności i niepokoju, jedynie na końcu każdego odcinka ustępując przepięknej dramatycznej balladzie pod tytułem Destiny ~Shukumei~, śpiewanej przez Megumi Hayashibarę (seiyuu Chizuny) i Tomokazu Sekiego (seiyuu Kazuny).

Jako nieuleczalny optymista nie jestem wielkim zwolennikiem dalekowschodniego fatalizmu, więc ta seria to dla mnie bardziej ponure, szczegółowe i przygnębiające studium szaleństwa niż porywający dramat. Jednak muszę przyznać, że dałem się temu sprawnie zrealizowanemu obrazowi wciągnąć i nie mogę mu odmówić swoistego mrocznego piękna. Zwolennicy mrocznych klimatów i dramatu najpewniej będą zachwyceni.