Tanuki-Anime

Świat, w którym rozgrywa się akcja PetoPeto­‑san, jest bardzo podobny do naszego. Jednakże oprócz zwykłych ludzi Japonię zamieszkują także przedstawiciele „ras specjalnych”, których polityczna poprawność nie pozwala już nazywać youkai. Jeśli zaś jakieś miejsce jest tak tolerancyjne, jak szkoła w niewielkim miasteczku Ayukawa, do jednej klasy może chodzić nawet kilkoro dzieci z różnych ras.

Jednym z nich jest Hatoko Fujimura, zwyczajna i nieśmiała dziewczynka, będąca youkai z rodzaju zwanego petopeto i nosząca w związku z tym przezwisko Petoko. Jej podstawową „umiejętnością” (bardzo zazwyczaj kłopotliwą) jest to, że zdarza jej się dosłownie przyklejać do różnych osób. Wbrew pozorom nie ułatwia jej to kontaktów towarzyskich, a już szczególnie zbliżenia się do chłopca, który jej się podoba – Shingo Oohashi. Jednakże Shingo nie wydaje się odporny na jej urok… Ale może to tylko efekt zastawionej na niego nieświadomie „pułapki”?

Seria zawiera sporo żartów skierowanych do nieco starszego widza, ale amatorzy ecchi będą rozczarowani. To przede wszystkim komedia i romans (acz nie nazwałabym jej komedią romantyczną), z barwnymi drugoplanowymi postaciami – zarówno ludźmi, jak i youkai. Seria ma ciągoty w stronę anime haremowego (nieszczęsnym Shingo interesuje się kilka dziewcząt), ale koncentrując się raczej na bohaterkach, unika związanych z tym mielizn scenariusza. Twórcom bez wątpienia udało się całkiem sporo osiągnąć – bohaterowie nie są może nadmiernie oryginalni, ale nieodparcie sympatyczni, a pomysł na świat ma w sobie pod wieloma względami duży potencjał.

Niestety, przykrojenie fabuły mangi do potrzeb trzynastoodcinkowej serii okazało się zadaniem zbyt trudnym. Można było do niego podejść dwojako: podając główny wątek spajający wszystkie odcinki albo całkowicie z niego rezygnując i stawiając na konstrukcję epizodyczną, która w tego rodzaju anime byłaby bardzo na miejscu. Tymczasem otrzymujemy coś składającego się z kilku nierówno rozłożonych epizodów, gdzie role niektórych postaci drugoplanowych zostały rozbudowane kosztem pary bohaterów, a z kolei innych – zredukowane do zupełnego tła. „Właściwości” Petoko poza pierwszymi dwoma odcinkami pojawiają się w serii tylko raz, podobnie zresztą większość pozostałych youkai prawie nie ma okazji zaprezentować swych umiejętności. Finalna scena między bohaterami została poważnie osłabiona przez równie dramatyczne sceny w odcinkach wcześniejszych – ileż romantycznych kulminacji można mieć w jednym krótkim anime? W efekcie widz ma wrażenie, że dostał tylko wycinek jakiejś dłuższej historii – co gorsza, wcale nie ten najciekawszy.

Mimo wszystko jednak PetoPeto­‑san było serią, którą oglądałam z przyjemnością – słodka i urocza, ale nie fałszywie przesłodzona, z bohaterami zachowującym się w miarę naturalnie i całkiem udanymi żartami. Przyjemne projekty postaci ładnie ukazują ich zróżnicowanie – Hatoko jest przede wszystkim urocza, ale już jej przyjaciółka Sahara to prawdziwa młoda piękność. Tła i animacja są poprawne – w takich seriach nie należy od nich zbyt wiele oczekiwać. Bardzo udana jest muzyka, wprawdzie nienadająca się raczej do słuchania oddzielnie, ale doskonale dobrana do poszczególnych scen (szczególnie komediowych). Jeśli ktoś lubi anime z tego rodzaju (do podobnej widowni skierowane są chociażby Piano, Kokoro Library czy Air), PetoPeto­‑san powinno mu się spodobać. Dla pozostałych – lekka komedia z elementami romansu też czasem jest warta uwagi.