Tanuki-Anime

Cóż to takiego, ten ramen? Bardzo mocno upraszczając, jest to niezwykle popularne danie, na które składa się coś­‑jakby­‑makaron, zupa nieco podobna do rosołu, oraz ekstra dodatki dla ozdoby – np. drobno posiekane młode pory, podsmażana wieprzowina, szpinak, wodorosty nori, jajko na twardo… Jak widać, przepis zapewnia sporą elastyczność, więc rodzajów ramenu jest tyle, ile serwujących go restauracji, a takowe znaleźć można na każdej szanującej się ulicy handlowej – innymi słowy, są ich tysiące…

Oczywiście – jak każdy biznes – szanująca się restauracja musi znaleźć coś, co przyciągnie klientów. Kanban musume, czyli urodziwe dziewczęta, pracujące jako kelnerki, to jeden z najbardziej elementarnych chwytów. Jednak restauracja należąca do Makiko Onimaru jest wyjątkowa. Nie dlatego, że Miki Onimaru, córka właścicielki, pełniąca tu rolę kanban musume, jest wyjątkową pięknością. Po prostu jest to mała rodzinna restauracja, doprawiająca ramen bardzo niezwykłym składnikiem – „emo”! Miki Onimaru to osóbka, przed którą uciekają z płaczem najgroźniejsi chuligani i bandyci. Jednak nie grzeszy zręcznością, przez co doprowadza do mniej lub bardziej spektakularnych katastrof, a w ich następstwie – do widowiskowych starć z tym, co akurat miało nieszczęście stanąć jej na drodze.

Seria ma charakter epizodyczny i składa się z 24 historii, które wyemitowano w postaci dwunastu dwuczęściowych odcinków. Nie jest to produkcja, której główną zaletą i spiritus movens jest fabuła, wielkie mechy, fanserwis, pochodzenie od jakiejś znanej eroge, czy „wielkie nazwiska” w obsadzie. Zamiast tego Muteki Kanban Musume polega na swoim własnym, specyficznym i całkowicie zwariowanym rodzaju humoru. I grupie równie zwariowanych postaci, wśród których znajdziemy Megumi Kannazuki – największą rywalkę Miki, kanban musume pobliskiej cukierni, Kankuro Nishiyamę – młodzieńca, który wciąż nie może otrząsnąć się z koszmaru dzieciństwa, gdy był prześladowany przez Miki i mimo że każde zdanie kończy, dodając „Nya~!”, nieustannie stara się stoczyć z Miki zwycięski pojedynek, Pana Toshiyuki – pitbulla­‑ludojada, Kayaharę­‑sensei, nauczycielkę, która przestaje przypominać upiora jedynie nad miską ramenu, i wiele, wiele innych.

Ta seria z całą pewnością nie rości sobie pretensji do miana arcydzieła. Nie oznacza to jednak, że dostajemy totalny gniot. Wręcz przeciwnie, oprawa muzyczna jest całkiem przyzwoita, a zauważalne tu i tam uproszczenia w animacji nie rażą z uwagi na przyjęty styl animowania postaci; gdy trzeba – animacja jest staranna, szczegółowa i płynna. Seria ta ma też jedną cechę wyjątkową – najbardziej zwariowaną galerię min „emo” we współczesnych produkcjach anime i już one same czasem wystarczają, by spaść ze stołka ze śmiechu! Oczywiście trzeba przyznać – generalnie, ta seria jest zwyczajnie głupia. W dodatku pełna bardzo niewybrednego humoru… Jednak obserwując, jakie produkcje dominują wśród anime, trudno oprzeć się wrażeniu, że Muteki Kanban Musume wnosi coś nowego i odświeżającego, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, jak otwarcie nabija się z obecnych nie tylko w anime stereotypów. Manga, w oparciu o którą powstało to anime, wciąż jest wydawana i należy do dość popularnych, co daje trochę do myślenia. Jeśli ktoś poszukuje zwariowanej komedii, ta seria będzie w sam raz!