Tanuki-Anime

Świetna zabawa, piękna grafika, dynamiczna muzyka, pokręcona fabuła, jeszcze bardziej pokręceni bohaterowie,a wszystko to w samurajskim sosie z wybuchami atomowymi w tle. Czy można chcieć więcej?!

Tokyo Babylon to świetna manga i zasługuje na to, by w całości „rzucić ją na ekran”. Dwa odcinki to za mało(choć były bardzo dobre), by wyrobić sobie jakąkolwiek opinię, zwłaszcza, że pootwierano wątki, które aż się proszą, by się za nie wziąć. Po tylu latach któreś studio mogłoby sypnąć groszem i dorobić kontynuację.

Seria TV wywarła na mnie ogromne wrażenie(choć przyznaję, że dopiero za drugim razem wszystko sobie poukładałam), więc niecierpliwie wzięłam się za film i… zamurowało mnie. Niby o tym samym, ale… Nieważne. Film był jeszcze bardziej zawiły od serii telewizyjnej, ale początkowo sprawiał wrażenie wydmuszki, piękna oprawa, ale w środku… kosmos. Później jednak zmieniłam zdanie(po przeczytaniu recenzji) i oddzieliłam te dwa twory od siebie. Film przestał być wydmuszką, a kosmos wrócił na swoje miejsce;)

Dwie godziny… ech, dlaczego tylko dwie?! Ghibli robi genialne filmy, nigdy nie zawodzi i gwarantuje świetnie spędzony czas!

Otwarcie przyznaję, że wręcz ubóstwiam panie z Clampa za ich doskonałą pracę, X to, według mnie, jedna z ich lepszych serii(niestety wciąż niedokończona). Anime obejrzałam tuż po przeczytaniu mangi. Efekt? Wszystko wypada blado. Zaginął gdzieś klimat, który był w papierowej wersji(piękna kreska w mandze, a to co widzimy na ekranie to spora przepaść). Dlatego też radzę najpierw obejrzeć wersję animowaną, a potem sięgnąć po pierwowzór.

Po tylu seriach o nastolatkach ratujących świat(lub własną psychikę), krwawych sieczkach(niby horrorach) czy przesłodzonych, landrynkowych wyciskaczach łez xxxHolic był dla mnie jak wytrych do okna w zadusznym pokoju. Zgodzę się, że grafika nie jest zbyt piękna, ale nie przeszkadzało mi to ani trochę podczas oglądania. Ta seria ma w sobie to coś i na pewno jeszcze do niej wrócę.

Recenzja zachęciła mnie do seansu i nie zawiodłam się. Tsuzuki świetny;), Hisoka był mi obojętny(jakoś nie zjednał mnie swoim zdrowym rozsądkiem), „koledzy z pracy” bardzo barwni, ale i tak Muraki rządzi! Miło czasem popatrzeć na taki oryginał kiedy pod nogami pęta ci się pełno niedorozwiniętych, zachłyśniętych własnym szaleńczym śmiechem „złych gości”.