Tanuki-Anime

Anime jest po prostu świetne! Uwielbiam absurdalny humor, więc bardzo mi się spodobało. Dostrzegam pewne podobieństwo do Bobobo­‑bo Bo­‑bobo. Może nie jest aż tak zabawne jak wspomniane anime, ale absurdalnością mu (prawie bo prawie) dorównuje. Spragnionych większej dozy nonsensu zachęcam do obejrzenia Bobobo­‑bo Bo­‑bobo, a ja sama zabieram się za kolejne odcinki Sakige!!.

A racja,  kliknij: ukryte  15. chapter, teraz sobie z tego zdałam sprawę. Chociaż w 4. było już o krok od tragedii (dla Izumiego)

Niecierpliwość wzięła górę i właśnie jestem po wszystkich dotychczasowych chapterach mangi. Troszkę inaczej to sobie wyobrażałam, szkoda że  kliknij: ukryte  już w 4. chapterze przeszli do rzeczy. Ja tam lubię stopniowe rozwijanie się uczucia, a nie że się w pierwszym tomie już gwałcą. Ale cóż. W dalszym ciągu mi się podoba. Chociaż zgodzę się z tobą co do tych dramatów -o matko z córką, to co się dzieje w najnowszych chapterach to lekkie przegięcie  kliknij: ukryte  (mam na myśli zanik pamięci wywołany hipnozą), ale zobaczymy co z tego wyjdzie.

Hm pożyjemy zobaczymy. Pierwszy odcinek bardzo mi się spodobał i mam nadzieję, że następne też mi się będą podobać, ale po twoim komentarzu już nie jestem tego taka pewna. Mam nadzieję że nie zrobi się z tego wielkie bicie się ze samym sobą pt. „Nie jestem gejem, ale daję się wykorzystywać seksualnie starszemu koledze”. Jeśli tak będzie to ja chyba wolę na razie żyć w błogiej nieświadomości :D Jednak dzięki za ostrzeżenie.

Jest ciepłe, zabawne, bohaterów nie da się nie lubić, a fabuła jest oryginalna. Polecam naprawdę wszystkim. Nie wiem dlaczego, ale odczuwam pewne podobieństwo do Natsume Yuujinchou -może przez ten klimat.

Jestem po pierwszym odcinku i z braku innych komentarzy wypada mi napisać -oglądać! Zapowiada się naprawdę miodnie. Mamy standardową zamianę ról -główny bohater na potrzeby reklamy musi zagrać pannę młodą, a pana młodego gra wyraźnie nim zauroczony aktor. Przyznać muszę, że uśmiałam się przednio, to anime jest po prostu bardzo przyjemne, a kreska ładna (nie tak jak w niektórych yaoicach). Już uwielbiam głównego bohatera. Dawno nie oglądałam żadnego shounen­‑ai/yaoi, bo prosta fabuła zaczęła mnie nudzić, jednak czuję że „Love Stage!!” ma to coś.

Na początku seria mnie niezbyt wciągnęła. Przeszkadzało mi to, że wszędzie rzucało mi się w oczy podobieństwo do Ghost in the Shell. Parę bohaterów wydawało mi się skończonymi dupkami, a „główny zły” był typowym głównym złym. Jednak oglądałam dalej. Po połowie serii moje zdanie na temat tego anime drastycznie się zmieniło. Bohaterowie nie byli już czarno­‑biali, każdy miał jakieś motywy i z każdym można się było w jakiś sposób utożsamiać. Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Była nawet jedna chwila wzruszenia. Ostatni odcinek to czysta poezja -nic tylko czekać na kolejny sezon, chociaż i bez niego anime stanowi logicznie zakończoną historię. I co interesujące, w anime była mowa o „Blade runnerze” Dicka. I co zrobiłam? Kupiłam tę książkę, tak mnie zaintrygowała. Może na początku serii tego nie widać, ale w „Psycho­‑pass” stworzono na pozór idealną, ale w gruncie rzeczy niesprawiedliwą i okrutną rzeczywistość. Dobrze pokazano tu utopijne społeczeństwo. Po seansie mogę spokojnie polecić tę serię wszystkim, w szczególności bardziej wyrobionym widzom, którzy w odmętach średnich serii chcieliby obejrzeć coś prawdziwie wartościowego.

Zgadzam się w 100%!!

Fajne anime. Dobre na smutki, chociaż ani szczególnie ambitne ani zaskakujące, ale ma parę dobrych momentów i pokazuje jak to jest z tymi przyjaźniami z dzieciństwa. Zaczęłam je oglądać w dzień gdy zmarła moja przyjaciółka i muszę powiedzieć, że bardzo pomogło.

Super anime, jest w nim taka niesamowita świeżość (to przez tę wszechobecną wodę). Postacie bardzo fajne, szczególnie Haru. Jest przesłodki! :D Nic dodać, nic ująć, porządne anime, które rozpala chęć do wędkowania. Ale ważne! Ostatni odcinek oglądać do samego końca, po endingu czeka nas cudowne zwieńczenie serii :)

Jestem w połowie serii. Nieszczególnie mnie wciągnęło. Mimo dozy okrucieństwa, mam wrażenie, że seria jest skierowana raczej do nieletnich widzów. Przez co tak sądzę? Przez płytkie postaci. Cała plejada psycholi, od wyboru do koloru. Zaczynając od różowowłosej, kończąc na ojcu jednego (czy dwóch) głównych bohaterów. Dylematy moralne właściwie się nie pojawiają, postaci wpadają w trans rodem z Higurashi (tylko, że tam psychoza była uargumentowana) -zwężone źrenice i szaleńczy śmiech. Gasai to rozumiem, ona po prostu jest powalona, terrorystka też (w końcu to terrorystka), ale do bohaterów, którzy przez większość czasu zachowują się normalnie, takie wybryki po prostu nie pasują. Raz, dwa razy ujdzie, ale nie przez cały czas. Szczytem jest w ogóle parulatek w pełni świadomy sytuacji, wyprany z uczuć i dążący po trupach do celu. Rly?

Wiem, anime żądzą się swoimi prawami i ktoś może pomyśleć, że się czepiam. Ale przy tworzeniu charakterów postaci (lub raczej -sposobie ich przedstawienia) trzeba być konsekwentnym.

Lol, matsujiro, a angielskie suby to niby co?
Seria świetna, humor mega abstrakcyjny, czyli to co lubię :D

Jak na razie anieme, które najbardziej mi się podoba z tego sezonu. Ma ciekawy opening, fabuła wciąga. Widać podobieństwo co Elfen Lied, tylko że tutaj jak na razie nie ma aż takiej ilości krwi, wyrywanych członków i nagości. Ale nieszczęsna cenzura jest i tak :/

Mi również bardziej się podoba „Szept serca”. Takie bardziej.. swojskie?

Super bombastycznie od strony wizualnej -bogactwo, że aż głowa boli! Motyw wychowywania dzieciaka -to co lubię. A tak oprócz to tyłka nie urywa. Jakieś tam dramaty bla bla, czyli jak w większości kinówek, niezaskakujące zakończenie, nieprzekonywujący Wietnamczyk i czary mary magiczne kręgi. Obejrzeć warto właściwie tylko dla strony wizualnej.

Dobre anime. Nie doprowadziło mnie do łez, nie wstrząsnęło, ale zmusiło do przemyśleń. Tego właśnie oczekuję od anime. Dużo z tego co uważam o Shiki jest już zawarte w komentarzu kirci pode mną, ale powiem krótko. Stroje i fryzury -maksymalnie dziwaczne, ale zdołałam się przyzwyczaić (chociaż wilkołak wyglądał przekomicznie). Szczególnie wymyślne stroje Megumi przypadły mi do gustu, jednak skąd ona je brała, co noc nowy? Wyniosła wszystkie ciuchy z domu? Ale co na plus -postaci. Doktor świetny, mój faworyt. Zdecydowany, odważny (i ten zarost hehe). Natsune, Natsume czy jakkolwiek on się zwał (pamięć do postaci mam kiepską) początkowo iNTrygujący, potem trochę iRytujący. Wieczna twarz badassa, ale w sumie dało się go lubić (dobrze, że tylko z początku jest główną postacią, więcej charakteru miał wspomniany doktorek). No i co mi się jeszcze podobało -dużo postaci, które wydają się płytkie, nudne, irytujące (np. taka Chizuru), ale z bliższym poznaniem stają się bardziej żywe i przekonywujące. Polecam wszystkim (jednak jeśli ktoś liczy na morze flaków, to trochę się zawiedzie -w sumie, nie licząc krwawych odcinków specjalnych, nie ma tak dużo).

Zdarza mi się płakać na filmach. Rzadko, ale się zdarza. Ale żeby płakać pięć razy w ciągu jednego filmu?! Tak właśnie podziałał na mnie „Grobowiec Świetlików”, cudowny wyciskacz łez. Pierwsza fala wzruszenia naszła mnie już w pierwszych minutach filmu. Po raz kolejny potwierdziło się, że Studio Ghibli tworzy magiczne i ponadczasowe filmy. Nie ma potrzeby wymieniać plusów -radzę samemu iść do kina na odnowioną wersję, którą można jeszcze zobaczyć np. w kinach studyjnych (emocje jeszcze większe!), kupić DVD lub obejrzeć gdziekolwiek indziej.

Zapowiadało się na naprawdę miłą, raczej beztroską przygodówkę. Ciekawy klimat, ciepłe kolory i świetny opening. I co? I nico. Z biegiem odcinków było coraz mroczniej, wrogowie przybywali, oryginalność ulatywała. Nawalanka jakich dużo, miałam ochotę porzucić serię tuż przed zobaczeniem ostatniego odcinka, co pierwszy raz mi się zdarzyło. Nie powiem, były dobre momenty, było również parę powodów do śmiechu (spluwający Jafar -bezcenne!). Gdzieś w połowie serii nawet szczerze zapłakałam  kliknij: ukryte  (przy końcówce akcji z Cassimem, gdy mieszkańcy miasta zobaczyli „duchy” swoich bliskich). Bardzo się wzruszyłam, co na animcach rzadko mi się zdarza.
Na plus trzeba wymienić postaci, które da się lubić (w moim rankingu królują Jafar i Mor). Niemniej Sindbad niesamowicie mnie irytował.

W ogólnym rozrachunku seria nie wypada źle, ale nie wypada też szczególnie dobrze. Raczej polecam, chociaż ostrzegam -można się nieźle zawieść.

O, dzięki! Przeryłam Internet i chyba znalazłam to o czym piszesz. Bezcenne ^^

Dużo fanserwisu. Tak dużo fanserwisu. Czołgistki nad wodą, czołgistki w sklepie ze strojami kąpielowymi, czołgistki w obcisłych strojach żabnicy, czołgistki w gorących źródłach. W sumie streściłam mniej więcej „fabułę” OVA. W paru odcinkach opowiedziano również o statku, na którym mieszkają nasze bohaterki. Uzupełniono również historię z czasu bitwy z Rosjankami. Najbardziej podobał mi się ostatni odcinek -można było się nieźle uśmiać ;)

Aż się zdziwiłam, że taka seria o licealistkach zawróci mi w głowie. Osobiście pokochałam to anime -za postaci, za czołgi (to jest chyba najważniejsze) i za swoiste ciepło. To właśnie przez to ciepło i urok nie mogłam się oderwać od kolejnych odcinków. No i te czołgi -podanych w taki sposób, nie widziałam w żadnym anime. Militarna otoczka nadaje wyjątkowy klimat serii. I nawet mimo licznych nielogiczności i wyjątkowo dłuuugich skoków głównej bohaterki, kompletnie straciłam głowę. Jak dla mnie cudo.

Jestem pewna -nigdy nie obejrzę tego anime XD Ale recenzja -bomba! Dawno się tak nie uśmiałam, naprawdę. Oby więcej było recenzji takich jak ta! Pozdrowienia dla autorki tekstu ;)

Komu się nie podoba, temu się nie podoba. Mangi nie czytałam, ale anime bardzo mi się podoba.

Właśnie obejrzałam ostatni odcinek Monstera. Serię oglądałam stopniowo, przez dwa miesiące -niektóre odcinki były niesamowicie ciekawe, a inne niesamowicie nudne. Odrobinkę pogubiłam się w wątkach, niemniej ogóle wrażenie jak najbardziej pozytywne. Najbardziej podobała mi się stopniowa przemiana głównego bohatera (ze względu na charakter i ogólny wizerunek). Seria jak najbardziej godna polecenia, ale jest jedno ale -dla dojrzałego widza. To nie tak, że krew się leje hektolitrami, nie, po prostu potrzebna jest pewna dojrzałość, aby nie zniechęcić się do tej serii i w pełni ją zrozumieć. Zapewne rok temu nie wytrwałabym do 20 odcinka (a odcinków jest 74).

Napomknę jeszcze o openingu. Na początku mi się nie podobał. Z czasem jednak na prawdę go polubiłam, każda jego scena ma jakieś znaczenie w historii Tenmy lub bliźniaków. Endingi spokojne i bez szału, drugi bardzo mi się spodobał.

No to tyle, tak bez konkretów komentarz. Zbyt dużo wrażeń. Polecam Monstera sobie dawkować po kilka odcinków na dzień.

No mi ten podwodny motyw też średniawo się podoba. Gdyby nie te ryby, to nie wiedzielibyśmy, że akcja dzieje się pod wodą. Już odpuszczę twórcom, że postacie poruszają się z taką samą sprawnością jak na powierzchni (woda w tym świecie jest chyba tak samo rzadka jak powietrze), ale mogli chociaż zrobić, żeby włosy i ubrania bohaterów kołysały się poruszane przez fale. Ech..