Tanuki-Anime

Kryształy Ognia, Ziemi i Wody zostają skradzione, a kraje, w których były przechowywane, nawiedzają kataklizmy. Względnym spokojem cieszy się jedynie królestwo Tycoon, którego Kryształ Wiatru jest na razie nietknięty. Prettz i Linaly postanawiają sprawdzić, co dzieje się z bezcennym kamieniem. Ale sprawy komplikują się, gdy do akcji włączają się piratki i armia Tycoon…

Historia Legend of the Crystals dzieje się w świecie Final Fantasy V – ostatniej części Sagi Kryształów (które w trzeciej, czwartej i piątej części odgrywały ważną rolę). Niestety, nawet mając gigaprzypływ dobrego humoru, nazwałbym tę pozycję co najwyżej niezamierzoną parodią słynnego cyklu Squaresoft.

Akcja rozgrywa się ileś tam lat po pokonaniu Exdeatha. Odnośnie fabuły… Jak wiadomo, gry Final Fantasy słynęły z jej długości, złożoności i licznych zwrotów akcji. Owszem, wszystko sprowadzało się do wyświechtanej konwencji: „od zera do bohatera” i „ratujmy świat przed Wielkim Złym, Któremu z Nudów Chce Się Niszczyć Nieszczęsny Padół”, ale taka już natura gier komputerowych i konsolowych – nikt nie chciałby grać chłopkiem z prowincji, dla którego zardzewiały miecz będzie superartefaktem. Zresztą mimo tego szablonu fabuła była skomplikowana i obfitowała w niespodzianki (zwłaszcza od części szóstej wzwyż). Niestety – Legend of the Crystal zawodzi na całej linii. Scenarzysta się nie wysilił – wątki są proste jak konstrukcja cepa i przewidywalne, samo zakończenie natomiast jakieś nijakie. Niby Zły pokonany, ale… To nie to samo, co w grach.

Cykl Final Fantasy był również znany z rozbudowanych psychologicznie bohaterów (wyjątkiem są pierwsze trzy części i piąta), zwłaszcza pozytywnych – chociaż zdarzali się przyzwoici negatywni (Final Fantasy 7 i Final Fantasy 8). Niestety i tutaj anime zawodzi. Ze względu na długość serii po prostu nie dało się nieszczęśników pogłębić. Jedynym ich – małym – plusem jest fakt, że są dość charakterystyczni i mogliby potencjalnie stworzyć całkiem niezłą drużynę – może i lepszą niż w słabej „piątce”. 2:0 dla gier.

Kolejnym plusem cyklu Squaresoftu były świetna grafika i dźwięk. Jak się pewnie domyślacie, kolejne dwa gole dla gier, co daje 4:0. Kreska jest, delikatnie mówiąc, uproszczona i przypomina archiwalne serie anime z lat siedemdziesiątych. Sceny walki nie budzą podziwu, a to, co zrobili z Chocobo, woła o pomstę do nieba. Nieopierzony kurak – zdechlak – karykatura. Ma się wrażenie, że rysownik nie widział tego ptasiego wierzchowca na oczy. Statki powietrzne ujdą w tłoku, natomiast firmowej magii i summonów (z wyjątkiem produktu chocobopodobnego) praktycznie nie ma. Jeżeli chodzi o muzykę – motywy znane z gier, ale nic szczególnego.

Squaresoft nie popisał się tym razem – porażka i tyle. Apel do fanów – oglądać, jeżeli chcecie zobaczyć, jak można zepsuć anime osadzone w świecie Final Fantasy. Ewentualnie mogę serię polecić odbiorcom do lat dwunastu – być może spodoba im się. Mnie zaś pozostaje czekać na Final Fantasy VII – Advent Children. Czas na ocenę – w oczach juniorów – 4, w oczach fanów – od 2 w dół.