Tanuki-Anime

W recenzji czytam, że to anime jest „jedynym w swoim rodzaju”. Znaczy, że nie ma innych realistycznych anime o tematyce katastroficznej? Bardzo lubię takie tematy i swego czasu nawet szukałam trochę w animowanym światku, lecz bez skutku… a dziś zupełnie przypadkiem trafiłam na ten serial. Jeszcze nie widziałam go, ale zamierzam. Ciekawi mnie tylko, czy zna ktoś jeszcze inne tytuły o podobnej tematyce? Chętnie obejrzałabym…

A ja się cieszę, że pośród tłumu serii, które przez lata obejrzałam, znalazło się i takie Tokyo Magnitude. Bo to oznacza, że jednak jakieś ciekawe serie opuściłam i jest co dalej szukać.
Historia nietuzinkowa. Nastolatka mnie niezmiernie denerwowała, ale cóż, taki wiek… trochę jej za późno nadeszła refleksja nad swoim zachowaniem i postawą wobec brata. Dzieciak jak to dzieciak, uwaga spoilery –  kliknij: ukryte  miał małe szanse przeżycia, przez chwilę zastanawiałam się, czy jednak twórcy anime nie pójdą totalnie optymistyczną ścieżką, ale jednak nie. Tak po prawdzie to ten odcinek z halucynacjami nieźle mi zadziałał na nerwy, nie lubię takiego zabawiania się widzem. Aczkolwiek niezaprzeczalnie death flag ciążył… zdziwiłam się lekko jak nagle ozdrowiał i biegał, jak gdyby nigdy nic, ale tak szczerze, nie wyczułam dysonansu i nie zauważyłam od razu, że on jednak nie żyje. Mimo że w scenie jak upadł Mari sprawdzała jego tętno i oddech i się przeraziła, mimo tego że jak wznowili wędrówkę, to była strasznie przygnębiona czymś. Mimo że wojskowy się zdziwił, jak Mirai mówiła mu, że jest z braciszkiem… Jak chciał coś ważnego powiedzieć siostrze w ciężarówce. Ale dopiero jak brat zaczął wydzierać do przodu jak typowy duch umarlaka, to coś zaczęło mi poważnie świtać. To że umarł – na plus, w kwestii realności anime (choć żal dzieciaka no). Ale ten motyw, że Mirai go widzi już mogli odpuścić. Co w ogóle spowodowało, że umarł? Dobrze, wnioskowałam, że już na samym początku dostał regałem z napojami w głowę, mimo osłony ekspedientki? I od tamtej pory narastał ból głowy z powodu wstrząsu, który ostatecznie doprowadził do śmierci…?
Strasznie polubiłam Mari – przypomina mi niezmiernie Balsę z Seirei no Moribito, wyglądem zresztą też. Taka współczesna wersja.  kliknij: ukryte  Tylko to że babcia i dzieciak przeżyły, to było naciągane i przesadnie dramatyczne….
Nie powiem, wzruszyłam się momentami. Ostatnie odcinki ściskały mnie za gardło, a sceny rodzinne spowodowały, że aż uroniłam łzę. Nastrój niepewności się udzielił też. Może i można to było trochę lepiej rozegrać, ale całokształt tego anime nie jest ani odrobinę zły. Nie żałuję czasu poświęconego na jego obejrzenie, z pewnością budzi te anime też pytania – co ja bym zrobiła w obliczu podobnej katastrofy, jakby to było, gdyby mój własny dom był daleko i mógł być już kupką gruzu, nikt nie czekałby na mnie w nim? Dołujące.
 kliknij: ukryte  Aczkolwiek naprawdę, zakończenie aż zanadto optymistyczne i na dobrą sprawę – tylko jedna osoba, najsłabsza, nie przeżyła z grona tych poznanych nam dobrze, a cała reszta to tłum anonimowych umarlaków.

Niesamowite i zaskakujące anime, które kilkakrotnie chwytało mnie za gardło i ściskało tak mocno że w oczach pojawiały się łzy.
Anime według mnie godne polecenia, oczywiście jednym się spodoba a innym nie. A ode mnie ma 9/10

Właściwie to jestem tą serią nieco zawiedziona. Na pewno jest to tytuł wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, ale poruszając TAKĄ tematykę nie wykorzystuje jej potencjału w żadnym calu. Przecież tu się powinno wylewać morze łez, czuć przygniecionym, zdołowanym klimatem całości a ja tak dość obojętnie w sumie to obejrzałam. Aż się sama sobie dziwię, że w ciągu całej tej serii wzruszyłam się dwa razy – raz na końcu i raz przy którymś ze środkowych odcinków, ale już nawet nie pamiętam na czym.
Motyw z  kliknij: ukryte  nieakceptowaniem śmierci brata wyszedł mocno nienaturalnie. I tak było wiadome, że on nie żyje, a takie przeciąganie tego jakoś nieszczególnie uważam za dobre rozwiązanie.
Żałuję też, że tytuł ten obdarzono średniej jakości grafiką. Kilka razy złapałam się na tym, że zamiast wczuwać się w klimat patrzę na poruszających się za sprawą CG ludzi na drugim planie i krzywię się na widok tego paskudztwa. Projekty postaci są na pewno inne, za co mają u mnie sporeg plusa, ale nie do końca przypadły mi do gustu, zwłaszcza przez te żabie usta. Za to tła odmalowano bardzo dobrze i ten aspekt uważam za całkowicie udany.

Nie mam wrażenia, że zmarnowałam czas przy tej serii, ale też nie mam wrażenia, żebym ją miała jakoś na dłużej zapamiętać, nie czuję się nią w żaden sposób oczarowana. Wciąż jest to tytuł dobry, acz po prostu mógłby, a wręcz powinien być lepszy. Dlatego ode mnie ma to 7/10 i to głównie przez spore uczucie niedosytu.

Pomysł sam w sobie bardzo dobry jednak niezbyt dobre wykonanie. Zwłaszcza, że seria zamiast być emocjonująca i przejmować serce widza na czas seansu to go po prostu przynudza. Ja przyznam szczerze że miałam ochotę przewijać momentami.
Łzawo robi się tylko w ostatnim odcinku.
Jakoś tak.. niezbyt przekonuje mnie ta seria. Mogło być lepiej.

mialam nadzieje na cos bardziej realistycznego, szczegolnie chodzi o  kliknij: ukryte  widzenie przez Mirai jej zmarlego brata. nie przepadam za takimi 'akcentami'. ogolnie seria dobra, lecz nie bede jej jakos szczegolnie wspominac. raczej dosc szybko zapomne.

Nareszcie ! Już dawno straciłem wiarę, że wychodzą jeszcze serie zdolne dorównać swoim poprzednikom, a tu proszę ! Zdaję sobie sprawę, że moja ocena może być nie obiektywna, gdyż jestem świeżo po obejrzeniu serii, ale od tego jest przecież recenzent :) Uczucia jakie towarzyszyły oglądaniu Tokyo Magnitude najbardziej przypominają te, które znam z seansu Grobowca Świetlików. Czysta poezja ! Mamy tutaj dwójkę rodzeństwa, których los wystawił na ciężką próbę. Razem przemierzają zrujnowane miasto, aby dotrzeć do domu, chociaż nie mogą być pewni, że wciąż ktoś tam na nich czeka. Post­‑apokaliptyczna sceneria, wszechobecna śmierć i dekadencja stają się nie do zniesienia i przyprawiają o rozpacz nawet dojrzałych i silnych. Mało który dorosły jest w stanie zachować spokój w obliczu takiej tragedii, a cóż dopiero dwójka małych dzieci.
Anime w doskonały sposób ukazuje najczystsze z ludzkich uczuć, nadzieja, przyjaźń, poświęcenie, miłość. Emocje wyrażane są bez ogródek przez co stosunkowo łatwo i szybko możemy zidentyfikować osobowości postaci. W obliczu zagrożenia opadają najrozmaitsze maski kryjące twarze ludzi na co dzień. Pomimo nie pałającego optymizmem zakończenia, przesłanie serii jest doniosłe i bardzo pozytywne. Nie rozwodząc się już dłużej, dodam iż czas poświęcony Tokyo Magnitude nie jest czasem zmarnowanym.

Spodobało mi się to anime, obserwując rozwleką, ale nie zanudzającą koncepcję zachowania się dzieci w trudnej sytuacji jaka je zastała, nie spodziewałem się, że jest tam jakiś przemyślany wątek, który fajnie zaczyna się klarować podczas filmu.

Jak na Bones trochę to lipnie wygląda od strony wizualnej (projekty 3D postaci w oddali, super „realistycznie” przewracający się budynek).
Ale pewnie mieli akurat nieporównywalnie mniejszy budżet na to niż w przypadku takiego Darker than Black 2, który właśnie ma emisję.

O tym anime do odcinka 8 prawie nikt nie gadał (chodzi o 4chan i 2chan), potem nagle setki tematów pojawiły się jak grzyby po deszczu gdy wprawny widz zorientował się co nastąpiło.

Mi się ogólnie podobało, najsmutniejsza rzecz jaką widziałem od czasu Jin­‑Roh: The wolf Brigade. Nie piszcie, że to jakiś tani wyciskacz łez, takim bublem to jest Clannad.

Ciekawa próba zmierzenia się z tematem – rzeczywiście anime będące połączeniem kina katastroficznego i próby realistycznego przedstawienia świata nie trafiają się często.
Zwłaszcza urzekają dzieci które zachowują się jak prawdziwe dzieci, i dorośli zachowujący się jak ludzie. Dla jednych – realistyczna nowożytna rodzina z jej wszystkimi problemami, dla innych może raczej dyskretne, zawoalowane krytykowanie. Dorośli z objawami PTSD to też chyba nowość.
Generalnie warto obejrzeć, mimo że pewne motywy ostatecznie mogą razić melodramatyzmem, a grafika wypada nieco słabiej niż to czego przywykliśmy oczekiwać po BONES. W ostatecznym rozrachunku, to i tak jedna z najlepszych pozycji minionego sezonu.

Po Tokyo Magnitude spodziewałem się porządnego kina katastroficznego, a dostałem ckliwą opowiastkę o dzieciach, duchach i obstrukcji. Szkoda czasu na to „dzieło”.

Chciałam tylko sprostować: „Tokyo Magnitude 8.0” nie jest pierwszym anime o tematyce katastroficznej. W 2006 roku ukazała się dwuczęściowa OAV „Taiyou no Mokushiroku”, której pierwszy odcinek skupia się właśnie na trzęsieniu ziemi tak potężnym, iż dzieli Honsiu na dwie części, zatapiając całe największe miasta Japonii – niektóre – i zrównując z ziemią inne. Co prawda drugi epizod to już raczej thriller społeczno­‑polityczny, ale pierwszy jest nieledwie czystej wody filmem katastroficznym. Polecam, w każdym razie.