Tanuki-Anime

W życiu każdego dziecka następuje kiedyś taki moment, w którym musi opuścić rodzinny dom i sprawdzić swoje umiejętności radzenia sobie samemu. Dla trzynastoletniej Kiki ten dzień właśnie nadszedł. Jak każda czarownica w jej wieku, musi na cały rok zamieszkać w zupełnie obcym mieście, by tam dowieść, że jest już dorosła i potrafi być samodzielna. Dziewczynka z nadzieją patrzy w przyszłość, bezgranicznie wierząc w powodzenie swej próby. Wsiada na miotłę i razem ze starym przyjacielem, gadającym kotem o imieniu Jiji, wyrusza w ten nowy, niezwykły świat, w podróż, która wydaje się spełnieniem marzeń. No właśnie. Sęk tkwi w tym „wydaje się”.

Małej czarownicy bardzo trudno żyć w dzisiejszych czasach. Kiki staje wobec mnóstwa problemów, począwszy od tych najbardziej prozaicznych, aż po te wielkie, które wydają się nie do pokonania. Mieszkanie, wyżywienie, praca… A jaką można znaleźć pracę, kiedy ma się trzynaście lat i umie tylko latać na miotle? Kłopoty, kłopociki… Jednak w końcu Kiki natrafia na życzliwych ludzi, zdobywa ich sympatię, zyskuje przyjaciół – i tak właśnie rodzi się „czarodziejski zakład kurierski”.

Podniebną pocztę Kiki oglądałam z niesamowitą wręcz przyjemnością. W końcu sama niedawno miałam trzynaście lat (trzy lata temu… Ile się zdążyło wydarzyć w tym czasie) i mniej więcej pamiętam, jak to jest. Historia małej czarownicy jest pokazana w tak ciepły i ujmujący sposób, że nie da się przejść obok niej obojętnie. Oprawa graficzna jest bardzo sympatyczna i choć ma już swoje lata, nadal ogląda się ją z przyjemnością. Śliczne tła, w żywych, ciepłych barwach oraz płynna animacja dopełniają wrażeń estetycznych. Wprawdzie od czasu do czasu zdarzają się drobne „zgrzyty”, ale należy wziąć pod uwagę, że film jest zaledwie o rok młodszy ode mnie… Na pochwałę w tej produkcji zasługuje również, a może przede wszystkim, muzyka. Utwory bardzo dobrze podkreślają klimat poszczególnych scen, a piosenka początkowa (openingiem bym tego nie nazwała) szybko wpada w ucho. Jednak tak naprawdę najważniejsza w filmie jest fabuła. I tu również się nie zawiodłam. Nie jest to kolejna z tych wtórnych opowiastek o dorastaniu, jakich pełno na rynku. Historia Kiki ma w sobie sporo mądrości (choć, dzięki Bogu, obyło się bez moralizatorskiego tonu, który tak mnie drażni w pozycjach wujka Disneya) i równie dużo humoru, ciepła i optymizmu. I pomimo piętnastu lat, które upłynęły od powstania, Podniebna poczta Kiki jest nadal tak samo aktualna.

Muszę przyznać, że nie wiem, komu polecić ten film… Osobiście uważam, że każdy powinien go zobaczyć, bo warto. Na pewno nadaje się dla miłośników „kina familijnego”. Również młodsi widzowie znajdą coś dla siebie (i o sobie). Ci dojrzalsi natomiast mogą znów spojrzeć na świat oczami dziecka. Naprawdę nie potrafię jednoznacznie określić, a głowię się nad tym już kupę czasu, więc powiem po prostu: polecam!