Tanuki-Anime

Sportówka starej epoki, widać to po magicznych za graniach w meczach, hej nie mówię że jest to złe. Duży dla mnie plus serii w porównaniu z nowoczesnymi tytułami to jeden mecz nie trwa całego sezonu nawet finałowe. Dobrze jest tu pokazany postęp wszystkich postaci ale dużo odcinków mi przynudzało jak było by 100 odcinków
też było by dobrze. Japonia tu wymiata ostro szkoła średnia gra na poziomie światowym nieźle się uśmiałem. Może będzie to nie sprawiedliwa ocena ale graficznie i animacyjnie wygląda średnio,
wiem że ma już swoje latka ale jestem rozpuszczony nowymi tytułami. Muzyka na całej linii brzmi dobrze ale wśród nich wyróżnia się dnding „Sakura” świetny kawałek. Postacie ok. mam dylemat z oceną 6,7 ale stawiam 6/10 bo niemiał bym ochoty obejrzeć serii jeszcze raz.

Jako, że całość to aż 178 epków, to oceniam „sezonami”. Znalazłem dość logiczną podziałkę i będzie kilka ocen, a na koniec podsumowanie i jedna ocena.

Sezony 1 i 2, czyli pierwsze 53 epki:

8+/10

Seria sportowa z duża ilością humoru i z super mocami. Czy dobre? Jeszcze jak! Oldschoolowa przygoda gdzie na dzień dobry przez ~20 epków poznajemy szkolną drużynę, a potem dopiero pierwszych sportowych rywali/kumpli/„wrogów”. Seria warta uwagi bo dłuższe serie sportowe praktycznie przestały już istnieć – z ostanich lat to chyba tylko Haikyu!!, a to zaczęło się ponad 10 lat temu i w sumie się nie skończyło – czekamy ciągle na ostatni film.

Minusy:

- Grafika jest brzydka. Poziom karykaturalny czasem na twarzach. Bardzo często używanie tych samych grafik/przejść w kółko. Sporo akcji/framengów meczów sprowadzona do statycznych plansz gdzie tylko usta się ruszają. No słabo jest. Dla porównania oglądam równolegle serie 3 lata starszą (pierwsze Initial D) i tam jest o niebo lepiej. Ale tutaj reżyseria i udźwiękowienie mega skutecznie umilają oglądanie gier.
- Może trochę mało okruszków. Niemal wszystko na ekranie jest w jakiś sposób powiązane z tenisem.
- Całe anime dotyczy szkoły średniej. Coś jak nasza dawna gimbaza. Czyli na ekranie uczniowie w przedziale wiekowym 12­‑15 lat. Z tym że ci co mają te 12 lat może i na takich wyglądają, ale już rok starsi koledzy są od nich o całe 2­‑3 głowy wyżsi. Trzeba się do tego przyzwyczaić. Domyślam się, że to celowy zabieg, żeby Ryoma co jakiś czas zyskiwał kilkanaście centymetrów. Ale z początku dziwnie się na to patrzy. Szybko do tego przywykłem.
- Mini spoiler na początku każdego epka. Jeszcze przed OP jest scenka, która za kilka minut się wydarzy. Nie lubię czegoś takiego. Zmarnowane kilka sekund i lekki spoiler.

Plusy:

+ Szkoła Seigaku. Oprócz drużyny tenisowej: Koleżanki, pierwszoroczniaki (Horio i jego 2 lata doświadczenia!), trenerka, zaprzyjaźnieni reporterzy – spora i sympatyczna gromadka ludzi!
+ Na ekranie albo jakieś ćwiczenia/sparingi albo mecze o jakąś stawkę. Cały czas gramy. A jak gramy to sporo używania kosmicznych technik, a że każdy ma coś swojego to jest na popatrzeć. Do tego dobrze wyważono mecz – komentarze/reakcje trybun/kolegów/trenerów. Reżyseria na plusik i to spory.
+ Ryoma Echizen. Niby główny bohater, ale reszta drużyny i postaci dookoła niego też się mocno liczą. Sam Ryoma? Super mocny, kombinujący, trochę niegrzeczny/bezczelny/dużo kozaczy, ale… Bardzo dobrze się na niego patrzy.
+ Nanjiro Echizen. Ojciec, leń, zboczuch, śmieszek i emerytowany zawodowiec.
+ Niby sportówka z super mocami i to fest przesadzonymi, ale osadzona w normalnych realiach. Do tego super mocy tak dużo, że w kółko ktoś kogoś czymś kontruje.
+ Świetny noworoczny specjal. Zarówno to w jakim formacie przedstawiono (Sakuno i Tomka komentują „turniej” w hanetsuki), z jajem plus masa ciekawostek o zawodnikach na ekranie.
+ Cały skład Sengaku. Nie ma sensu wymieniać wszystkich. To jest anime o drużynie.
+ Inui. Special Golden Power Remix Inui Juice czy Penal­‑Tea mega mnie rozbawiły.
+ Karupin!
+ Muzyka! RE(TYPE B), Chuu Joshi Renchuu, Honki Moodo. Masa świetnych retro­‑retro motywów. Retro w sensie dużo oldschoolowych gitar, klawiszy, jazzu.

Anime sportowe ciągle wychodzą, niektóre nawet więcej niż dobre się okazują, ale co śledzenie poczynań całej grupy postaci to jest właśnie to lubię!

Sezony 3 i 4, czyli epki od 54 do 97:

9/10

Turniej w pełni! 43 epki akurat na 3 mecze turniejowe. Na dzisiejsze realia nie do pomyślenia tak długie rzeczy robić…

Dzięki szerokiej obsadzie świetnie się ogląda. W kółko pojedynki 1v1 albo 2v2 z przeróżnymi super mocami. Mimo kompletnego braku realizmu mecze zaskakują, a format zawodów „best of 5” świetnie się sprawdza, bo bohaterowie (oprócz jednego, WINK WINK) mogą jak najbardziej przegrać. Do tego nie ma stałego składu, nawet pary w deblu się zmieniają, a zawodnicy w kółko albo mają nowe techniki, albo je ulepszają. Nie ma nudy! Pojedynki na tyle wciągające, że kilka razy przedłużałem sobie oglądanie (w późnych godzinach nocnych) żeby dokończyć już rozpoczęty pojedynek.

Ratio: mecze turniejowe do bardziej okruszkowo/komediowych fragmentów idealne.

Powracający żart z coraz nowymi smakami Inui Juice ciągle bawi!

Na OGROMNY plus: chibi specjale! Pierwszy ep64: Horio Kaiju i Królewną Śnieżką (pani trener co za rola!) kapitalny. Drugi z kręglami: ep87­‑88 (tu brak chibi grafiki, ale komedii masa) i detektywami równie dobry!

Nawet z „plażowego specjala” zrobiono coś porządnego!

Sezon 5, czyli epki od 98 do 128:

7+/10

Najsłabszy sezon póki co. 30 epków i tylko jedna gra turniejowa. Niezła, ale aż 19 epków fillerowych/okruszkowo­‑komediowych/treningowych to przesada.

OP i ED przewijałem. Słabe były.

Stare żarty ciągle bawią, czas szybko mija, a chibi specjal (ep115) genialny – szczególnie część „westernowa” i Kabaji w dwóch rolach xD

Sama gra turniejowa? Bardzo solidna, ale bez szału.

Sezon 6, czyli epki od 129 do 178:

9=/10

Znowu świetny sezon!

Są kolejne chibi speciale (ep132, ep165 – jeszcze lepsze niż poprzednie!!!), są soldine okruszki dla postaci, są okresy przygotowawcze no i jest wielki mecz.

Naciągane 9 za ten sezon bo o ile  kliknij: ukryte  histora starego zboczucha (super hot pani sensej na lotnisku!!!) fajna, to już napinka Kevina typowa. Mocno naciągane okruszki dla zawodników z USA, ale to wszystko wina ich fatalnego trenera. Bardziej „właściciela” niż trenera w sumie. No ale jakoś emocje trzeba było podkręcić i czymś poprzeplatać mecze. A mecze miodzio. Do tego absurdalna forma turnieju (nie wiadomo kto z kim i przeciwko komu gra) sprawdza się!

Co trzeba jest fabularnie jest domknięte, ale seria też pozostawia niedosyt bo zaraz kolejne turnieje!

Podsumowanie:

Jak oceniam te ponad 60 godzin spędzone ze szkołą Seigaku? Wspaniale! Oczywiście nie było to jedno intensywne oglądanie na przewijaniu. Zanotowałem sobie, że coś koło ~35 różnych innych anime przerobiłem w międzyczasie. Co sezon czy większy arc jakieś nowości świeżo po emisji nadrabiałem albo starocie z kupki wstydu. „Na raz” takiej kobyły bym się nie odważył. Wniosek na koniec? Takich serii nie ma i już nie będzie. Po 10 romansów i isekajów kwartał w kwartał produkują taśmowo bez problemu, a serie sportowe są obecnie na wymarciu.

Wystawiam mocno naciągane 10 na trzech szynach i za jakiś czas lecę dalej z historią Ryomy i jego ziomeczków. Sporo oglądania jeszcze przede mną! Chociaż filmu na statku trochę się boję. Była zapowiedź dość obszerna podczas specjalnych odcinków, ale to za jakiś czas.

Tak głupiego i absurdalnego humoru i to przez cały odcinek – to w tej serii dotąd nie było. I choćby dla takich momentów warto to dalej oglądać xd

Sympatyczna seria, z dłużyznami, czasem przegadana, i z nudnym początkiem. Mimo to jak najbardziej polecam, można po jakimś czasie polubić bohaterów. I przyjemnie spędzić czas śledząc losy wielbicieli i pasjonatów tenisa.

Minusy – projekty pierwszaków w porównaniu z Senpajami. Rok różnicy a z wyglądu 10 lat, szczególnie w odcinkach ok 40tego. Tak jakby ta trójka to 2 klasa podstawowa, a reszta 17, czy nawet 20 lat. I w ogóle grafika z błędami rażącymi.

Plus – wszystkie projekty postaci poza pierwszakami. Nareszcie mogłam popatrzeć na profile ludzi, a nie nosorożców xd. Nawet te duże oczy dawały radę. Drugi plus ewoluujące postacie. Bufon główny bohater staje się Ludzki i mozna go obdarzyć jakąś sympatią.

Generalnie pozytywne wrażenia, dobrze że MC od początku ma umiejętności wysokie i uzasadniony talent. Seria wciąga po trochu, ale jednak :)

Kapitalna seria sportowa, co tu dużo pisać.

Niesamowicie wciąga i zachęca do uprawiania tego sportu (tak!) Przez nią marzę, by wziąć rakietę i regularnie odwiedzać korty tenisowe :)
Czas wypełniają różnego rodzaju turnieje i rozgrywki, przy czym każdy mecz, każdy przeciwnik jest inny, występuje cała gama bohaterów o najróżniejszych umiejętnościach, charakterach. Często są biszowaci, więc myślę, że przy takiej obfitości postaci męskich żeńska część widowni na pewno będzie zadowolona, każdy znajdzie coś dla siebie (Tezuka.. Fuji.. mmm!), zwłaszcza że postaci żeńskich jak na lekarstwo (tak, można pomarzyć o haremie i to nie tak dennym jak w „Hiiro no kakera” xD).

Echizen nie zawsze wygrywa (choć najczęściej), wyniki często nie dają się przewidzieć, nie jest nudno. Dopiero około 110 odcinka seria zaczęła mnie ciut nużyć, ale szybko przestała, bo wprowadzono nowe wyzwania, nowe zwroty akcji.
Po zakończeniu jakiegoś etapu fabularnego następuje kilka odcinków lekkich, z życia tenisistów, humorystycznie, dzięki czemu możemy lepiej ich poznać.

Jedyną wadą jest coś, przed czym mało która seria shounen potrafi uciec, czyli… ko(s)miczne efekty nadnaturalne. O ile w seriach fantastycznych się to sprawdza, o tyle w tenisie – no nie bardzo. Tornada, latające gruzy, trajektorie lotu piłki, które absolutnie nie zgadzają się z prawami fizyki, zmieniające się tęczówki oczu (tak!)... no jest tego trochę i budziło u mnie tylko śmiech.

Poza tym bohaterowie.. no na gimnazjum na pewno nie wyglądają (nie licząc Echizena i Kikumaru może), są wysocy i mają typowo męskie, rozwinięte sylwetki, często nieźle umięśnione. Dałbym im ok. 18­‑20 lat, a na pewno nie wiek gimnazjalny… Da się to jednak puścić mimo oczu i cieszyć seansem.

Tenis jest fajny, teraz to wiem. I wiem, że prawdziwi tenisiści nie skaczą po trzy metry w górę, ale nie szkodzi! Świetna rozrywka z solidną dawką humoru (soczki zdrowotne the best). Bohaterów jest tyle, że każdy znajdzie swojego ulubieńca, niekoniecznie z Seigaku.

Polecam, 8/10.

Hej:) trochę to trwało zanim się do niej zabrałam ostatnią sportową seria którą obejrzałam był Captain Tsubasa a to było wieki temu hehe:D ale nie żałuje że poświęciłam swój czas na obejrzenie tego tytułu postaci na długo zapadną mi w pamięć dzięki nim w końcu choć trochę dotarły do mnie zasady tenisa(szkoda że mecze nie prezentują się tak w realnym świecie). Najbardziej polubiłam no cóż avatar wyjaśnia wszystko heheh bywały momenty że kiedy rzucał to swoje spojrzenie śmiałam się w duchu do jego rywala „ktoś tu ma kłopoty”:)uwielbiam takie serie, w których bohaterowie po krótkim czasie tak zapadają nam w pamięć że oglądając kolejne odcinki uśmiechamy się do nich jak do starych znajomych:)jestem pewna że jeszcze wrócę do tego anime choć chciałabym wiedzieć co było dalej… jak kariera Tezuki jak nowy kapitan;)jak Echizen i jego Wielki Szlem ...

teraz biore sie za ova. ale powiem wam ze bardzo ciekawe anime. czasem moze za duzo tego tenisa a czasem za malo ale ze na podstawie gry to daje 9! xD dzieki tej serii zaczelam bardziej sie interesowac tenisem ostatnio nawet w tv ogladałam jakies rozgrywki w san petersburgu xD<szpan>

Cóż, na pewno jest to dość dobra seria, a ze względu na sport dość oryginalna. Jednak..w tym anime było chyba najwięcej irytujących postaci, a takich odczuć to ja jeszcze nie miałam nigdzie ;D Zaczynając od głównego bohatera, który jest kompletnym ignorantem (choć momentami były przez to śmieszne momenty) kończąc na tych randomach co tylko robiły oh i ah z jego powodu (czyt. prawie wszystkie pozostałe postacie).
Klimat porównywalny do Hikaru no Go? O, nie! Mimo, że obydwie są to serie dość spokojne i nietypowe to ja niewiedzę większych podobieństw, Tam był Sai i masa postaci, które miały swoje charaktery.. a tu? Niekoniecznie..

Wszystkie moje spostrzeżenie są idealne zawarte w recenzji, ale nie byłabym sobą, gdybym nie dodała czegoś od siebie ;D
Powiem tak – nawet ktoś, kto nigdy się tenisem nie interesował, na pewno znajdzie tu dla siebie miejsce. Projekty postaci są genialne! Tylko tutaj mam aż 5 ulubionych postaci, a resztę darzę wielką sympatią! Ich się po prostu nie da nie lubić. I jeśli kogoś średnio będzie interesować przebieg meczów, to nie odpuści tej serii właśnie ze względu na bohaterów.

Fakt, grafika strasznie uboga. Trochę szkoda, bo gdyby mecze miała w sobie coś z dynamiki i płynności kadrów zawartych w openingach skłonna bym była dać 10/10. Pomijając te ekscentryczne wyskoki na trzy metry, salta i kręcenie w powietrzu wokół własnej osi (powrót do Tsubasy jak nic;D). Jestem na tyle stary, by nie jarać się tym jak kiedyś i na tyle smarkata, by całkowicie tego nie skreślać.

Polecam każdemu, kto lubi anime sportowe. Myślę, że się nie zawiedzie.

Dziwie się samej sobie, ale anime mi się podobało. Miało co prawda całe mnóstwo niedociągnięć, nie było jednak aż tak źle. Nie jest to może seria sportowa naciskająca na realizm, ale… Cóż, przynajmniej grafika nie była najgorsza (zawsze może być gorzej, jak to mówią.

Szczerze mówiąc, ilość odcinków na początku mnie odstraszyła. Kiedy jednak zabrałam się za oglądanie, miałam żal, że jest ich TYLKO 178. Prince of Tennis to naprawdę bardzo dobre anime sportowe. Większość akcji, które się tam dzieje, może występować w rzeczywistości. Coś, co mnie jednak urzekło, to klimat. Jest on wręcz niepowtarzalny, trudno było mi odejść od komputera. Dla przykładu, nawet jeśli Seigaku przegrywało jakiś mecz, to atmosfera była taka, jak po wygranej!Bardzo ciężko jest coś takiego osiągnąć, twórcom się to udało. Mimo, że serię oglądałam w ubiegłoroczne wakacje, to nadal jestem pod wielkim wrażeniem. Dziś, rok po tym szukam wszystkich możliwych OAV i odcinków specjalnych jakie są dostępne w internecie. I nadal mi mało! Kolejna rzecz, postacie.Każda ma swój charakter, jakieś wady i zalety. Ryoma jest prawdziwą perłą wśród tych wszystkich dziecinnych narwańców o złotych sercach. Przeciwnie, bywa złośliwy (a raczej jest taki cały czas)ma swoje humory, ale ma w sobie także coś takiego, co sprawia, że każdy się z nim dogaduje. To naprawdę wartościowy człowiek. Jednakże nie tylko on jest dobrze wykreowaną postacią. Przez całą serię przewijają się całe tabuny postaci, i bardzo łatwo wybrać swojego ulubieńca.
Fabuła, wiadomo- tenis, nic po za tym.
Podsumowując, Prince of Tennis to naprawdę dobre anime sportowe. Polecam. A u mnie ląduje na 4 miejscu w rankingu.

Strzeżcie się, bo to ostateczny mój komentarz : )
Otóż właśnie skończyłam oglądanie całej serii. Wszystko co powiedziałam poniżej oczywiście jest prawdą. Myślę jednak, że dopiero teraz przekażę celne i te najważniejsze uwagi.
Anime to jest długie. Jednak jak wiadomo, odcinki zleciały niesamowicie szybko. Jestem szczęśliwa, że się za nie zabrałam. Prince of Tennis to bardzo przyjemna seria sportowa, opierając się wszelkim słowom krytyki na jej temat muszę przyznać, że pokochałam ją tak bardzo wcale nie przez to, że jest wybitna. Grafika jest nieciekawa, wszystko stoi w miejscu i mało co się rusza, muzyka nie przypadła mi do gustu. Ale klimat. To wszechobecne poświęcenie dla dobra drużyny, współzawodnictwo i inne takie rzeczy bardzo we mnie uderzyły. I nawet, jeśli to było nierealne… Niemożliwe… Nierealistyczne, to jednak tak bardzo mi się spodobało. I chociaż faktycznie, nawet jeżeli te wszystkie ruchy są niemożliwe do wykonania, to bardzo emocjonująco się je oglądało (jak to już wspomniał Speed). Myślę, że pomimo wad serii to jednak warto po nią sięgnąć. Duże prawdopodobieństwo, że uderzy w serce. Dla mnie, tak prostego człowieka to naprawdę cudowna seria. Warto nie patrzeć na oprawę graficzną. W końcu w sporej części to fabuła i bohaterowie decydują o tym, czy anime jest dobre. Oglądając, nawet nie zwracałam uwagi jak to wygląda… Taka byłam pochłonięta meczami.
Na pewno nie zaprzeczę żadnym słowom krytyki, ale też nie do końca będę się z nimi zgadzać. A już na pewno nie zgodzę się, że cokolwiek z tego decyduje o tym, że Prince of Tennis nie da się oglądać… Bo dla mnie, to naprawdę jest coś, co zostanie w sercu na długo. W końcu, bądź co bądź, nie ma na świecie niczego świetniejszego niż sport.

Anime jest świetne. na początku wszyscy oceniają po długości i po grafice, ale dzięki temu, że to anime nie ma jakieś wybitnej grafiki, to ma ten jedyny klimat jaki mnie zauroczył. Wszystkie postacie są sympatyczne i przekonuje do siebie. Ilość odcinków to plus jak dla mnie, a dlatego że kocham długie serie anime i tym więcej odcinków tym bardziej jestem zadowolony, ale 178, to i tak mało, bo one piece ma na obecną chwile 434 i wciąż mi mało, Dragon Ball razem wszystkich serii to ponad 500 obejrzałem je 15 razy od kont wyemitowano. Jestem na odcinku niemalże setnym i zauroczyło mnie, że od pewnego odcinka co jakiś czas pokazywano przeróżne sporty tenis stołowy, siatkówka, kosz, kręgle, bilard itp. W jednym anime zaprezentowano wiele sporów i to mi się spodobało. A co do błędów wymienionych przez koleżankę anulke. Seigaku jest silne i to bardzo, a dlatego, że ma zawodników różnie techniczne, co powoduje, że wygrywają. Jak chodzi o beztalencia, to jasne, że oni maja przecież poziom krajowy, a zawodnicy o poziomie krajowym nie są na zawołanie. Pewnym jest to, że gdyby to anime miało realizm nie było by takie ekscytujące, bo w realnym tenisie nie da się wykonać tego typu ruchów i bogu dzięki, że nie jest z reala wykopany :) Dla mnie minusy jakie zostały wymienione, to same plusy :)

Jak na razie jestem w trakcie oglądania tego anime (66 odcinek), ale nie mogłam się powstrzymać przed napisaniem komentarza. Chcę tylko powiedzieć, że jeżeli ktoś nie chce tego obejrzeć ze względu na długość… Bo 178 odcinków trochę przeraża, to nie warto tak myśleć! To leci bardzo szybko. Ani się nie obejrzałam, a tu – jeszcze tylko koło 100. Akurat miałam ochotę na sportowe anime i Prince of Tennis się napatoczyło… Jest to świetna historia. Wprawdzie póki co niekiedy irytuje mnie wątek Ryomy, jednakże nie aż tak żebym tego nie poleciła. Głównie jest o sporcie, nie ma tu miejsca na romans. Zarówno muzyka jak i grafika nie odstraszają, fabuła przyzwoita. Sport i tylko sport :). Do tej pory nie myślałam, że tenis to aż taka sprawa… Myślałam, że to – wiadomo – chodzi o to, żeby tylko jakoś przebić piłkę. A to te wszystkie przebicia się jakoś nazywają? Nie miałam pojęcia. Cóż, poszerzyło to moją wiedzę. To tylko kolejny plus ^-^. Ogólnie anime mi się podoba i jestem pewna, że bez problemu wytrwam do końca.