Tanuki-Anime

Przyznam szczerze, że sam nie wiem, po co piszę tę recenzję. Ci, którzy Generała Daimosa widzieli, jej nie potrzebują, pozostali mają marne szanse na nadrobienie braków. Cóż, niech młodzież zobaczy, na czym się starsze (ehm…) pokolenie wychowywało.

Ale zacznijmy jak należy, czyli od początku. Źli i okrutni kosmici napadli na naszą ukochaną Ziemię. Ich przewaga technologiczna jest oczywista, obrona planetarna rozsypuje się w proch. Jedynym ratunkiem jest ostatni cud ziemskiej myśli technicznej, wielki robot bojowy Daimos i jego młody pilot, Kazuya Ryuuzaki. Wspierany przez grupę wiernych przyjaciół, niepomny na przeciwności piętrzone przez szefa obrony planetarnej, ofiarnie spełnia swój obowiązek względem ludzkości. Ale nie tylko: prawdziwym celem Kazuyi jest stworzenie świata, w którym wraz ze swą ukochaną Eriką, księżniczką kosmitów i siostrą głównodowodzącego ich armii na Ziemi, mógłby żyć w pokoju. Świata harmonijnej koegzystencji obu ras.

Czas na trochę analizy warsztatowej: Fabuła – boleśnie prosta. Klasyczne romansidło science­‑fiction z dużą ilością wybuchów i scen w stylu „wyciskacz łez”. Brak jakiejkolwiek głębi. Grafika – a czego tu się spodziewać? Spójrzcie na datę powstania. Jak na tamte czasy, pewnie była wysokiej jakości, ale przy dzisiejszych standardach prezentuje się cokolwiek prymitywnie. Muzyka – tutaj nie ma się do czego przyczepić. Piosenka z czołówki to prawdziwy hit, reszta jej nie ustępuje. Podsumowując: Generał Daimos jest produktem swoich czasów, jednowątkowy, łatwy w odbiorze, nie najlepszy technicznie.

No i co z tego? To jest Daimos, świętość, relikwia. Niedociągnięcia techniczne nic nie znaczą. Egipskie malowidła też mają zachwianą głębię i grę światła. Niech się schowa grafika komputerowa i ponadczasowe przesłania.

A, jeszcze jedno: niech to ktoś wznowi!