Tanuki-Anime

Dziewczynka imieniem Chihiro przypadkiem trafia wraz z rodzicami do dziwnego miasteczka, które wydaje się być opuszczonym skansenem. Okazuje się jednak, że po zapadnięciu zmroku miasteczko nagle ożywa – i wcale nie należy do ludzi… Rodzice Chihiro za swoje łakomstwo zostają przemienieni w świnie, a sama dziewczynka trafia do dziwnego świata, egzystującego obok świata ludzi. Podejmuje pracę w ogromnej łaźni­‑hotelu dla mieszkańców zaświatów, zaprzyjaźnia się z młodym smokiem imieniem Haku i pyskatą łaziebną Lin – i poszukuje sposobu przywrócenia ludzkiej postaci swoim rodzicom.

O filmie napisano już chyba wszystko, warto jednak dodać, że wszystkie pochwały (jak również Oscar) są w pełni zasłużone. Jest żywym dowodem na to, że można nakręcić piękną i wzruszającą bajkę dla dzieci (sprzedającą kilka niegłupich prawd życiowych), nie popadając przy tym w przesłodzenie i unikając typowego dla produkcji amerykańskich lukrowanego, kolorowego kiczu. Właściwie jedyną wadą, jaką w nim zauważyłam jest to, że po jego obejrzeniu ma się ochotę rzucać butami w ekran, jeśli pojawi się na nim jakieś dzieło Disneya…

Tym, na co warto szczególnie zwrócić uwagę, jest nieprawdopodobne bogactwo pokazywanego świata. Tak jeśli chodzi o pomysły: gigantyczna łaźnia, fantastycznie wyglądające bóstwa, albo noszące węgiel pająkowate stworki, jak i wizualnie. Zdecydowanie warto oglądać go na szerokim ekranie kinowym. Szczegółowość dosłownie zapiera dech w piersiach – nie chodzi tylko o rysunek postaci, dość typowy dla Studia Ghibli. Warto zwrócić chwilami uwagę na tło – jeśli widzimy kamienny bruk, to każdy kamień ma inny kształt i inaczej jest omszony, jeśli łąkę – to możemy dostrzec źdźbła traw; w scenach dziejących się w ogrodzie można bez trudu odróżnić gatunki roślin, wśród których spacerują bohaterowie! Także muzyka jest bardzo udana, łagodna i pasująca do klimatu opowieści.

Anime można spokojnie polecić dla dzieci – choć zbyt małe mogą mieć problemy z ogarnięciem zwrotów akcji i rozmaitości świata. Nie zawiera drastycznych scen, choć chwilami – zamierzenie – straszy. Dość egzotyczna koncepcja bóstw – opiekunów różnych aspektów Natury jest mimo wszystko przejrzysta także dla europejskiego widza. A już scena kąpieli boga rzeki mówi więcej o ekologii i ochronie środowiska niż godzinny wykład…