Tanuki-Anime

Świat przedstawiony będziemy oglądać głównie oczami Sophie, młodej kobiety pracującej w sklepie z kapeluszami o nazwie Hatter's. Pewnego dnia, próbując odwiedzić swoją siostrę, Lettie, natyka się na dwóch gwardzistów, średnio przystojnych, za to o niewybrednym poczuciu humoru. Z opresji ratuje ją tajemniczy nieznajomy, czarujący (dosłownie!) blondyn o imieniu Hauru. Wciąga on dziewczynę w wir zaskakujących dla niej samej wydarzeń, które zaczynają się od ucieczki nad dachami miasta przed stworami o fizjonomii co najmniej obleśnej, śledzących każdy ruch czarnoksiężnika…

Gdy wieczór przynosi już uspokojenie, sklep Sophie odwiedza mściwa Wiedźma z Pustkowia, kobieta, która jest chyba jedną z najbardziej charakterystycznych postaci w całym filmie. Szczególnie w kategoriach… wagowych. Wychodząc, pozostawia po sobie spore zmartwienie – klątwę, która odbiera Sophie młodość.

Babcia Sophie, wstydząc się swojej powierzchowności, opuszcza dom, by udać się na spotkanie z jedynym czarownikiem jakiego zna – z Hauru. Cała wyprawa przysporzy jej takich przyjaciół jak Rzep – zaczarowany strach na wróble, Kalcyfer – demon ognia, Mark – mały pomocnik Hauru, czy Hen – pocieszny pies.

Muszę przyznać, że i tak do gustu najbardziej przypadł mi tytułowy bohater, młody, przystojny, zdeterminowany. Wszystko, co dzieje się wokół niego jest raczej dziwne i nieprzewidywalne dla każdego widza. Układy, które łączą go z resztą postaci, będą się zmieniać, bawić, wyciskać łzy. Zagadkę komplikuje fakt, że znany jest także pod takimi imionami, jak Pendragon czy Jenkins, a drzwi jego domu mogą prowadzić w rozmaite miejsca…

Trudno napisać cokolwiek więcej o fabule, unikając spoilerów, więc zajmę się jeszcze stroną techniczną. Jak można się spodziewać po Miyazakim­‑sensei i Studiu Ghibli – to wciąż wymuskana produkcja. Pokój Hauru wydobywa po prostu jęk zachwytu z gardeł najbardziej nawet zatwardziałych przeciwników filmów rysunkowych. Animacja jest płynna, a tam, gdzie zastosowano komputer, komponuje się on przepięknie z resztą obrazu. Niektórzy nie lubią tej charakterystycznej, prostej kreski, którą widać u Ghibli, więc nie dałam 10/10 w ocenie grafiki. Seiyuu doskonale pełnią swoje role, ale muzyka jest co najwyżej przeciętna – nie jest to na pewno szczyt możliwości Joego Hisashiego, niektóre melodie wydają się już znane ze starszych produkcji, a niektóre jakoś nie bardzo są dopasowane. Soundtrack ratuje melodia, która zapada w pamięć cudnymi chórkami, obecna w scenie, gdy Madame Suliman rzuca swoje czary.

Na koniec – komu to polecam. Z całą pewnością fanom Ghibli – anime utrzymane jest w klimatach wszystkich ich produkcji, zrealizowane z wykorzystaniem nowych osiągnięć techniki i ogromnym rozmachem. Miłośnikom magii. I ludziom, którzy mają jeszcze w sobie dość z dziecka, by docenić jedną z najwspanialszych baśni w swoim życiu…