Tanuki-Anime

Scena początkowa z ojcem w pierwszym odcinku bezbłędna xd
 kliknij: ukryte  Jak można być tak leniwym żeby samemu nie polać sobie jedzenia sosem.. XD
Reszta odcinka to dość sympatyczne okruchy. Kilka razy nawet rozbawiło.

Anime słabe. CHórek niby jest, ale ja nie widzę tutaj prawie pracy.Patrząc na Shigatsu wa Kimi no Uso czy Love live- pokazanie, że ciężka praca popłaca. Tutaj co mamy? Nijakie postacie definiowane jednym słowem, nie dałam rady polubić kogokolwiek, wróć- tej z koniami tylko. Brak uczuć zbyt mocno- z czym zgadzam się z anime.

Tari Tari to bardzo przyjemne anime opowiadające o codziennym życiu licealistów. Jednakże zostałam zauroczona przez ten tytuł. Jak wiadomo – jest to muzyczne anime. Utwory w nim śpiewane są niesamowicie optymistyczne i ciepłe, mogłabym je wciąż słuchać i z każdym kolejnym odsłuchaniem emanować coraz większą ilością pozytywnej energii. Ta seria pokazuje również przyjaźń pomiędzy głównymi bohaterami, to jak starają się sobie pomóc w ciężkich chwilach. Podczas seansu nie raz zdarzyło mi się wzruszyć.
Nie jest to jednak pozycja wyśmienita, pozbawiona wad ani nic z tych rzeczy. Przy niej można się zrelaksować po cięższym dniu i oglądnąć ją z uśmiechem na ustach.

Szczerze polecam fanom okruchów życia i powolnej akcji.

Właśnie to uczucie ogarnia mnie, gdy wspominam „Tari Tari” anime, na którego odcinki czekałam z wytęsknieniem kolejne tygodnie, aż do samego końca, na którym szczerze się popłakałam, Wyjazd Sawy i ta piosenka, do dziś na wspomnienie tych scen łza kole mi się w oku, to było piękne.

Strata czasu.

Pierwsze odcinki oglądałem uważnie, sądząc, że ta nuda to tylko chwilowa, bo wprowadzenie do sytuacji bohaterów, ale nie.
Początek prezentuje takie same tempo jak końcówka. Ani przez chwilę nie dzieje się nic, co przykułoby do ekranu, ba, żeby choć na chwilę minimalnie zaciekawiło. Nie ma ani jednej takiej sceny. Ogląda się to w stanie półsennym (lub sennym – zależy od odporności :D).

Rozumiem, że okruchy życia nie zawierają w sobie pędzącej akcji, ale, na niebiosa, naprawdę da się to zrobić lepiej.
Problemy z tworzeniem klubów, karierą chórkową – naprawdę w ogóle mnie nie interesowały. Tu nawet fabuły brak, brak pomysłu na cokolwiek.

Grafika staranna, animacja płynna, tła ładne. Ale co z tego? To cieszy oko przez pierwsze odcinki, a potem już się tego i tak nie widzi, bo oczy zamknięte, śpią.

Odradzam. Błyskawicznie ulatnia się z pamięci. 4/10.

Tari Tari to jedna z tych produkcji, które ogląda się nawet nieźle, ale po zakończeniu seansu szybko się o nich zapomina. Dla mnie idealny przykład wypełniacza czasu. Nic szczególnego, puchate, ciepłe, niekiedy sięgające po bardzo naiwne zagrania ( kliknij: ukryte  Scena, w której bohaterowie zaczynają śpiewać po schwytaniu złodzieja wywołała u mnie odruchowe wykonanie tak zwanego „facepalma”. Nie tylko zresztą w tej sytuacji.). Bohaterowie nie są specjalnie ciekawi, jako tako trzyma się jeszcze Wakana i całkiem sympatyczny Taichi. Reszta… jak mówiłam, nic tutaj interesującego. Konatsu i Wien (swoją drogą, denerwowało mnie bardzo to przezwisko) byli irytujący. Zwłaszcza ten drugi, zupełnie dla mnie nienamacalny. I chyba tyle, więcej powiedzieć się nie da.
Grafika stoi na przyzwoitym poziomie, chociaż w sumie tutaj też nic na większy plus. Zawiodłam się na muzyce, bo choć anime skupia się na działalności chóru, to utwory nie są ładne. Są bardzo takie sobie. W sumie to chyba nawet wolałam, żeby nie śpiewali, ich występy nie przypadły mi do gustu.
Czy polecić? Chyba nie. Ktoś złakniony okruchów życia swoje dostanie, ale ta produkcja nie ma w sobie nic specjalnego, co by ją wyróżniało na tle innych. Nijakie.

TT było urocze choć przewidywalne. Nie sądzę, że zasłużyło na tak zjadliwą krytykę. :P
Jeśli chodzi o „pełny rynsztunek jeździecki” to istotnie, brycze, lub jakiekolwiek spodnie by się przydały. Pamiętam jak znajomy zapłacił za jazdę w sztruksach krwawymi znamionami na kolanach. Jednakże i mnie zdarzyło się wsiąść na konia w sukience, sandałach, nawet z parasolką! Fakt, na wyjazd w teren obowiązkowo kask + kamizelka, ale nie czepiałabym się aż tak bardzo tej spódniczki. Już bardziej absurdalna była scena,  kliknij: ukryte  gdy Sawa jako maleńka dziewczynka wsiadła na konia i pogalopowała na oklep. Dam sobie ogon uciąć, że w realności spadłaby.
Chórowe sprawy oddane są równie szczegółowo, ale stwierdzam i tak o niebo lepiej niż komponowanie w wykonaniu bohaterki „UtaPri”.

Anime piękne, pełne uczuć, wiary, że razem można wszystko, ale recenzentka tak je przedstawiła, że raczej nikt nie odważy się go obejrzeć. Szkolny klub to przecież nie profesjonalny chór, a poza tym prowadzony przez osobę nie doświadczoną, a ja i tak uważam, że dobrze im szło. Jazda konna w pełnym rynsztunku to już przesada, kto na poranną przejażdżkę zakłada pełne umundurowanie. Strona graficzna piękna i bardzo szczegółowa, każdy detal, nawet naklejki na słoikach itp. Natomiast ścieżka dźwiękowa to istny majstersztyk do tej pory potrafię zanucić piosenki z „Tari Tari” choć od emisji anime minęły już dwa miesiące. Decyzję, co do obejrzenia „Tari Tari” pozostawiam potencjalnym fanom anime, którzy, tak jak ja poszukują ciepłego i nastrojowego tytułu. Jeżeli widziałeś/aś anime „True Tears” to „Tari Tati” tez przypadnie Ci do gustu.

Na wstępie napisze że uwielbiam taki tym kreski i animacji,po prostu kawał dobrej roboty :) Anime jest bardzo podobne do jednej serii co oglądałem bodajże roku 2011 ''Hana­‑Saku Iroha''
Byłem szczęśliwy że mogę oglądać piękne dziewczyny które spełniają swoje marzenia.Dla mnie wątek matki był bardzo dobry i chyba wg mnie najlepszy,wątek Sawy również był dobry :) Ocena 8+/10

Ah! Gdyby do szkoły chodziło się tak miło jak oglądało „Tari tari”! Myślę, że wtedy specjalnie zostałabym tam jeszcze na rok ;)

Zupełnie normalne okruchy życia o zupełnie normalnych nastolatkach. Nie była przeładowania traumą, nie było idealnych dzieci, a ambitność serii równała się zeru. A jednak dało się ciekawie!
Najbardziej urzekło mnie to, że w końcu doczekałam się w anime normalnego obrazu młodzieży, takiego, który widzę na co dzień. Wszystkie bohaterki były dość rozpieszczone, nie zgadzały się ze wszystkimi postanowieniami rodziców, ale też nie popadały w skrajny bunt. Uczyły się jak radzić sobie ze swoimi emocjami i ciągle szukały nowych rozwiązań aby urzeczywistnić swoje marzenia.
Panowie wypadli niestety trochę słabiej, szczególnie Wien, który momentami wydawał się odrobinę zbyt nieogarnięty. Taichiego mocno pogrążyło jego późniejsze wycięcie z fabuły i chociaż sam w sobie był dość dobrze zbudowaną postacią, czułam jakby jego wątek został za szybko zamknięty. Muszę jednak podkreślić, iż mimo mojego marudzenia, męska część „chórku i czasem klubu babingtonowego” wypadła i tak bardzo dobrze, na tle innych tytułów i udało się jej nawet nie wywoływać mojej irytacji.

Do strony estetycznej przyczepić się nie mogę, jednak muzyka mogłaby być trochę lepsza. Z drugiej strony jest to anime o zwykłym chórku szkolnym, więc dobór piosenek jest całkowicie usprawiedliwiony. W końcu seria pokazuje ludzi w trakcie nauki, a nie wykształconych muzyków, czemu więc muzyka miałaby być ambitniejsza.

Jeżeli ktoś ma czas, chce się odprężyć i popatrzeć na ludzi walczących o swoje ważne, małe cele, które nie polegają na ratowania świata to jak najbardziej polecam mu „Tari tari”.

Jak w temacie – ciepłe jak kocyk i przytulne jak ulubiony miś, czyli: w pierwszym odruchu serca dałam 8/10 i szczerze nie polecam. Skąd ta sprzeczność? Tari Tari nie posiada praktycznie żadnych zalet mogących przyciągnąć większość widzów – jest przewidywalne, nie ma grama ambicji ani skomplikowanych psychologicznie bohaterów (prawdę mówiąc, o dużej części z nich niewiele da się powiedzieć), brak tutaj wpadającej w ucho ścieżki dźwiękowej (choć jest o muzyce!) tak jak wpadającej w oko grafiki (te zapłakane oczęta bohaterek i wieczne gorączkowe rumieńce…). A jednak – znalazłam tutaj „to coś”, przyjemne, przytulne i puchate ciepełko, w sam raz by ogrzać łapki nie ryzykując poparzeń. Najbardziej udani są bohaterowie – zwyczajni, ale nie aż tak znowu typowi, mający własne, nie przesadzone w żadną ze stron charaktery, ich problemy nie są rozdmuchane do wielkich traum – nawet jeśli tym „problemem” jest niemożność pogodzenia się ze śmiercią matki. I znowu, na szczęście nie ma u miejsca na zbyt łatwe przemiany wewnętrzne, do niektórych zmian i postanowień bohaterowie muszą zwyczajnie dorosnąć, co przecież zajmuje czas – niezależnie, czy chodzi i dziecko (Sakai), czy o dorosłego (nauczycielka). Fabuła jest prościutka i przewidywalna, ma jednak swój urok płynący właśnie z prostoty i kameralnego klimatu całości. No i jest też śliczny wątek romantyczny, poprowadzony wręcz na trzecim planie, nie mniej zgrabnie sugerowany już gdzieś od 4 odcinka – i dopowiedziany bez dopowiadania, na dowód, że czasem można obyć się bez słów i dramatycznych wyznań, pozostawiając je wyobraźni widza.

A więc – z uwagi na wszystko, co powyżej – nie polecam. Nie znajdzie się tu niezapomnianego humoru, dramatu, romansu, zwrotów akcji, elementów całkiem nietypowych czy oryginalnych na tle innych produkcji. Tari Tari to naprawdę nic szczególnego – ale bardzo przyjemne i cieplutkie nic.

Wyłączając bardzo udaną oprawę graficzną, anime nie prezentuje sobą zupełnie nic. Ostrzegam, żeby komuś nie przyszło do głowy zerknąć w pilotowy epizod. Seria ma aż 13 odcinków, po co się tak katować?

Wyśledziłam Sanowym swędem, że Tari Tari wyszło z tego samego studia co Another.
W Another postaci były chyba bardziej staranne, ale tła i ogólnie całokształt w TT jest bardzo ładny.

Podoba mi się konstrukcja okolicy, zwłaszcza szkoła i jej wnętrza. Chciałabym uczyć się w takim miejscu. Mam poczucie, że sama sala gimnastyczna jest wielkości mojego campusu >_<

Plus ma także koń – Sabure, która wygląda wyjątkowo jak na konia w anime, na które niezmiennie psioczę.

Jeśli chodzi o postaci, z miejsca zapałałam sympatią do Sawy. jeździ konno, strzela z łuku, nosi kapelusz, jest miła, zdecydowana i pomocna.
Na drugim miejscu Australijka. Ma to coś nie będąc przy tym nadpobudliwym bąkiem o piskliwym głosie.
Reszta na razie czeka w kolejce zanim ich polubię.
A sou! Wychowawczyni jest sympatyczną osóbką, a nauczycielka muzyki jest intrygująca. Niby ta zła, ale… Jeszcze nie spisuję jej na straty.

Muzyka – to zapowiada się szczególnie dobrze i przyciąga moją uwagę. Piosenki, które pokazały się jak dotąd są lekkie melodyjne i dobrze się ich słucha.
Czekam co dalej.