Tanuki-Anime

Em, nie bardzo rozumiem, co było „nie tak” w tej dziewczynie? Co w tym dziwnego, ze komuś śni się ten sam sen codziennie? Co w tym dziwnego, ze śni się melodia? Myślę, ze to nieco romantyczne, sen, który pokazuje przyszły los. Niby z której strony ta dziewczyna jest „psychiczna”? Jeśli jacyś ludzie nie mogli zrozumieć jej mistycznej strony to ich problem. Zresztą nie wydaje mi się to wcale takie mistyczne.

W ogóle, ktoś się zastanawiał nad metaforą tego snu?  kliknij: ukryte  To jakiś zupełny bullshit dla mnie, ale lekcje polskiego nauczyły mnie, ze nic nie jest bullshitem. Dla mnie po prostu ten chłopiec w śnie, to ten którego miała spotkać ta dziewczyna. Są sobie przeznaczeni i moze te inne dziwne rzeczy, które się tam dzieją, to ich przeszłość/przyszłe losy. I to nie znaczy, ze ten chłopiec musiał koniecznie śnić ten sam sen, co ona – tu wkroczylibyśmy juz w fantastykę, wystarczyło, by ją zaakceptował i zrozumiał.

Projekty postaci są ładne, choć bliżej im do grafiki sprzed kilku lat niż nowszych produkcji.

Z której strony niby? o.O
Chyba, że mowa o grafice powiedzmy sprzed 5 lat, ale nie ma sensu, bo „mangowy styl” od tamtego czasu się nie zmienił. Oczywiście, autorzy mają różne kreski, więc ciężko tak uogólniać, ale pewną tendencję jednak widać, kiedy porównuje się tzw. „starsze” i „nowsze” anime. A akurat projekty postaci w Harmonie jak najbardziej wpisują się w nowy styl (są ugładzone i uproszczone, nie posiadają żadnych „zbędnych kresek”, a ich fryzury i ubiór odzwierciedlają panującą obecnie modę), nie mając nie wspólnego z projektami ze starszych serii, więc nie mam zielnego pojęcia skąd takie porównanie -.-

Myślałem że to seria, ale dopiero po obejrzeniu całości zauważyłem że jest to film który trwa zaledwie 25 minut. Chciałbym jeszcze zobaczyć jak Juri gnoi tego zazdrośnika ;d
Nie przepadam w anime za typem takiego przemądrzałego macho, no chyba że jest nim główny bohater.

Pierwszy raz widzę w anime tak idealne, nieignorujące nikogo rozbicie na grupki koleżeńskie w klasie. Warto poświęcić 25 minut, żeby to zobaczyć. Każdy ma swoje światy – swoje upodobania, które łączą cię lub dzielą z ludźmi.
Dlatego boli mnie trochę przesadzona reakcja Juri.  kliknij: ukryte  Pod koniec naprawdę wydała się psychiczna. Jej radość była zrozumiała, ale w scenie na klatce schodowej wpadła wręcz w ekstazę.
Myślę, że zakończenie było w porządku. Oczywiście mogłoby otwierać całą serię romansową z wątkiem rekompensującym otaku, ale to jest raczej produkcja o tym, co jest potrzebne by zrozumieć i zaakceptować w pełni drugiego człowieka.
Tylko tyle, ale więcej nie trzeba.

PS Mariaż ze Świata Wieży w bardzo ładnej oprawie – dowód, że prawdziwe uczucie nie potrzebuje słów, by zostać opowiedzianym. Wystarczy melodia.

Zaczęło się ciekawie i grafika także mi się podobała, nawet była dramaturgia i moje ulubione elementy sf…
Ale zaraz… gdzie zakończenie? Co w ogóle z tego wynika? Zamiast opowieści o więzi między ludźmi dostałam historyjkę o stukniętej dziewczynie, która może i wcale stuknięta nie była, ale finał historii doprowadził do takich wniosków. ;/
W zasadzie mniejsza o dziewczynę, bo wydała się całkiem sympatyczna i czuję, że miałabym z nią nutkę porozumienia. Ale bohater był jakiś taki w sumie nie teges.
Wyraźnie mu się podobała i jak wreszcie znalazł z nią nić porozumienia to chyba się jej przestraszył i na tym się skończyło. Tak jest! Skończyło się na tym, że on uprzejmie jak to uprzejmy nijaki bohater postanowił dać jej kosza. Takie były moje wnioski, więc jestem zawiedziona i mimo nadziei na rzecz interesującą wlepiam wątłe 6/10 :P

Seria, w której fabuła jest przedstawiona w unikalny, a zarazem ciekawy sposób. Nic tylko wystawić solidne 8/10.

Bardzo mi się spodobało, choć nie ukrywam, że bardziej ze względów osobistych, niż obiektywnej wartości. Bo obiektywnie to i historia prościutka i postacie tylko ciekawe, a nie wybitne. Ale postać głównej bohaterki naprawdę do mnie przemówiła – sama borykam się z podobnym problemem co ona.
Animacja, jak to w Anime Mirai, piękna, cudowne tła i przyjemna piosenka przewodnia. Do tego brat pożyczył mi swój sprzęt do odtwarzania filmów, a ma naprawdę przyzwoity, i mogłam się w pełni rozkoszować oprawą. Pewnie, gdybym była recenzentem oceniłabym to niżej, a tak mogę mieć w nosie obiektywizm i dać tej krótkiej produkcji tyle ile chcę. I szczerze polecić.

Szczerze powiedziawszy to nie wiem, co mam o tym sądzić. Z jednej strony mi się podobało, ale jednak… to nie było to. Uwielbiam krótką formę w anime, jednak były tytuły, po obejrzeniu których miałam takie uczucie „ach, to było piękne/wzruszające/niezwykłe”, a tutaj czegoś mi zabrakło. W sensie – najpierw Harmonie rozbudziło moją ciekawość, by zaserwować mi taki dość pusty finał. Ciężko mi nawet określić czego tam brakło, ale czuję niedosyt – w końcu o czym tak naprawdę była ta historia?  kliknij: ukryte  Jakoś zabrakło mi wkomponowania tych wewnętrznych światów w całość, bo tak to wyglądają ot, jako zwykły wymysł twórców, jako metafora czegoś nieokreślonego. Niby pokazali nam, że zbliżyło to do siebie dwójkę ludzi, ale jak się tak zastanowić, to dlaczego? Co ich właściwie zbliżyło?
Nie wiem, dla mnie to nie miało jakiejś takiej głębszej treści, bym zapamiętała to na dłużej, bo tak to mam wrażenie sztuki dla sztuki tylko. Ładne, przyjemne, miło spędziłam te 25 minut, ale nic więcej. Na pewno liczyłam na coś lepszego w każdym razie.

Tak właśnie mogę określić stan mojego umysłu, dawno zdarzyło się, aby tak krótkie anime wywołało taką burzę emocji, aż chce się więcej. Niby standardowe postacie, ale jednak coś w nich jest.