Tanuki-Anime

Sayaka Takai jest licealistką i od niedawna pracuje w restauracji należącej do sieci „Pia Carrot”. Jeszcze w gimnazjum podkochiwała się w Akihiko Kannazukim, który zbiegiem okoliczności trafił do tego samego liceum i także pracuje w tej samej knajpce. Jednak nieśmiała Sayaka nigdy nie zdobyła się na to, by choć go zaczepić. Przed wakacjami, szukając pretekstu do rozmowy i mając nadzieję wywołać jakąkolwiek reakcję, zgłasza się do letniego wyjazdu do innej restauracji tej samej sieci, która lada dzień otworzy swoje podwoje w bezpośrednim sąsiedztwie popularnej plaży. Niestety wybraniec jej serca reaguje zdawkowo, więc Sayaka wyjeżdża, obiecując sobie, że zdobędzie się na odwagę, by tego lata do niego zadzwonić.

Jak łatwo się domyślić, restauracja przy plaży to masa pracy, nowe koleżanki, nowe mundurki, gorące źródła (a jakże), niekoniecznie mili klienci, konkurencja tak ostra, że wymagająca uczestnictwa załogi w plażowym konkursie piękności. Lato mija szybko, wielkimi krokami zbliża się letni festyn – będą fajerwerki i taka romantyczna atmosfera… Jak myślicie, czy Sayaka odważy się sięgnąć po telefon?

Liczne serie OAV oparte są o niezmiernie popularną i rozbudowaną rodzinę symulatorów randek, którą rozpoczęła w 1996 roku firma Coctail Soft (obecnie F&C). Pierwsze dwie trzyodcinkowe serie OAV z Pia Carrot (a właściwie Pia Carrot he youkoso!, czyli „Witajcie w Pia Carrot!”) w tytule powstały w latach 1997­‑99 i można je śmiało określić jako hentai. Dopiero później postanowiono poddać pomysł swoistemu „recyklingowi”, tworząc z nowymi postaciami nową, „czystą” wersję Pia Carrot 2 DX, a w 2002 roku powstał także omawiany film. Co ciekawe, był to pierwszy w japońskiej historii film kinowy, który powstał na podstawie gry hentai – a konkretnie gry Pia Carrot 3.

Mimo takiej proweniencji ten film wcale nie jest hentai, ba – brak w nim nawet bardziej agresywnego fanserwisu. Za to jest to niewątpliwie ciężki przykład syndromu słodyczy, czyli kawaii – wszystkie bohaterki są kawaii, ich mundurki są kawaii, ich kostiumy kąpielowe (w czymś trzeba wystąpić w tym plażowym konkursie piękności) są bardzo kawaii, one same (gdy wzdychają do swoich wybranych) są kawaii, głosiki ich seiyuu są kawaii... Od nadmiaru cukru bolą zęby. Oczywiście, jak przystało na bohaterki tego typu produkcji, wszystkie co do jednej mają traumatyczne i smutne wspomnienia^TM.

Abstrahując od nadmiaru słodyczy i wszechobecnego schematyzmu, animacja jest wykonana starannie (co nie dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę współproducentów), projekty postaci są miłe dla oka (choć to zapewne spadek po grach), szkoda tylko, że zakończenie okazuje się banalne (choć dowcipne), a oprawa muzyczna rozpaczliwie przeciętna i niczym się nie wyróżniająca. Mimo wszystkich swoich wad takie anime mają amatorów – są jak słodziutki cukierek dla oka i nie wymagają myślenia. Propozycja stricte dla fanów gatunku.