Tanuki-Anime

Ze względu na swoje oeuvre, autor mangi na podstawie której powstała ta seria, nie cieszy się najlepszą sławą. Dlatego też, gdy tylko zapowiedziano produkcję tej serii, została ona z miejsca zaklasyfikowana jako lolicon! Tym większą niespodzianką było więc nietypowo szybkie ogłoszenie sprzedaży licencji na dystrybucję w USA. Natychmiast wzbudziło to – jak się okazało, słuszne – podejrzenia. Przecież to niemożliwe, purytańscy Amerykanie i „obrazki dla pedofilów”!? Faktycznie, trzeba sporo złej woli, by dopatrzeć się w tej serii czegoś niestosownego.

Tak naprawdę Ichigo Mashimaro to lekka i pełna humoru opowieść o codziennym życiu Nobue Itoh, studentki, opiekującej się „wspaniałą czwórką” którą tworzą jej młodsza siostra Chika i jej przyjaciółki: Miu Matsuoka, Anna Coppola i Matsuri Sakuragi. W każdym odcinku małe dziewczynki robią to, co… Cóż, co małe dziewczynki zazwyczaj robią: chodzą do szkoły, bawią się, psocą. Wszystko to podane w bardzo charakterystycznej, miękkiej, pastelowej, ale nie przesłodzonej formie, której nie sposób określić inaczej niż kawaii. Brak tu jakiejkolwiek głębszej myśli, czy kolejnej warstwy fabuły.

Ta seria to absolutnie czysta forma „sentymentalnej podróży do czasów dzieciństwa”, o tym aspekcie mówi zresztą nastrojowa piosenka końcowa. Niejako na przeciwnym biegunie jest wesoła i rytmiczna piosenka początkowa, śpiewana przez seiyuu głównych bohaterek (a obsada jest doprawdy gwiazdorska: Ayako Kawasumi jako Matsuri, Fumiko Orikasa jako Miu, Mamiko Noto jako Ana, Saeko Chiba jako Chika). Z tego też powodu wydaje się oczywiste, że jest to raczej propozycja albo dla najmłodszych widzów – dla których będzie to swoisty, mocno sfeminizowany odpowiednik Bolka i Lolka (ze sporą dozą nowatorskich pomysłów na uprzykrzenie życia dorosłym), albo dla widzów dorosłych, którzy będą zapewne odbierać Ichigo Mashimaro jako naprawdę niezłą ekranizację tego, co może mieć na myśli ktoś używający przysłowia „Oby ci Bóg wynagrodził w dzieciach”.