Tanuki-Anime

Ja nie skreśliłam tej serii! Nie miałam jakichś wygórowanych oczekiwań i nie spodziewałam się wielkiego odkrycia, jak również nie porównywałam do innych serii i powiem szczerze, że dałam radę bez większych problemów :)) bo pomysł na fabułę był całkiem ciekawy!
Głównym minusem tej serii wydają mi się postaci, większość do odstrzału od zaraz, chaotyczni i puści jak nigdzie indziej (chociaż jest kilka ciekawych).
Chociaż sama siebie muszę naprostować ale chyba przyzwyczailiśmy się wszyscy, po różnych serialach, że jak są jacyś zagubieni to na pewno są to ludzie nieprzeciętnej inteligencji, wyważeni i odnajdujący się wszędzie, a już na pewno każdy znajdzie swoje miejsce w społeczności (lub poza nią).
I oczywiście każdy coś potrafi, a to Bob budowniczy, a to bibliotekarz umiejący czytać w elfickim który napewno się przyda i oczywiście do tego McGyver i Xena a już na bank będzie medyk, bo przecież zawsze jest jakiś medyk, który złączy każdą kość, jest też terapeutą i nie zapominajmy że chirurgiem.
Tutaj trafiło na bardziej przeciętną grupkę.
I na szczęście udało się umknąć schematowi. I napiszę to co napisałam już wyżej, widziałam już gorsze serie!

Sztuczne. Sztuczne i wymuszone.

Wszystko w tej serii było tak sztuczne – konflikt, atmosfera, postaci, fabuła, narracja, a za scenariusz pani Okada na zawsze straciła u mnie kredyt zaufania. Natężenie melodramatu pod koniec osiągnęło tak wysoki poziom, że bałem się, że w pewnym momencie to będzie aż tak złe, że aż śmieszne. Niestety nawet tego nie można o tym anime powiedzieć. Do tego dochodzi tragiczne 3D. Narzekamy na naszego wiedźmińskiego smoka, ale wcale nie wygląda on gorzej od tego co tu się wyprawiało.

Anglicy mają takie fajne określenie – trainwreck, czyli coś co oglądasz mimo tego, że to porażka, bo satysfakcję czerpiesz z tego jak seria z odcinka na odcinek się sypie. Idealne określenie Mayoigi.

Ode mnie najniższa nota. Jeszcze nie widziałem czegoś gorszego.

Raz na ruski rok wyjdzie horror (na Tanuki pisze inaczej, ale Mayoiga była zapowiadana jako horror), człowiek narobi sobie nadziei na coś dobrego, szczególnie że miejsce akcji jako mała wioska na zadupiu – lepszego po prostu w horrorach nie jestem w stanie sobie wymarzyć, a tutaj wychodzi jakiś crap. To znaczy ja obejrzałem jeden odcinek, ale widzę po komentarzach, że raczej za ciekawie nie jest.
Nawet na MAL'u seria nie ma się czym pochwalić, a przecież wszyscy wiemy jak to jest z ocenami na tamtym portalu.
No po prostu szkoda, mówiąc szczerze to liczyłem na coś a'la Shiki (10/10 dla anime i 10/10 dla książkowego pierwowzoru), czyli że te gówniaki będą po kolei ginąć, a reszta będzie chciała ustalić przyczynę, a tutaj kloc.

Jest mnóstwo sposobów jak rozbawić i zaangażować widza. Antypatyczność czy głupota postaci wcale nie stanowi przeszkody by utrzymać widza przed ekranem. Tyle, że aby to zrobić potrzeba kierować akcją w odpowiednią stronę, trzeba się wyzbyć czegoś.
Niskiej klasy horrory często to wykorzystują, masz grupkę okropnych nastolatków w którym każde jest karykaturą jakiegoś stereotypu, film zwykle zaczyna się od pokazania jak bardzo nieprzyjemnie i wkurzający są bohaterowie. Film buduje Twoją antypatie aby następnie karać te postaci za ich zachowanie. Nikt nie czuje się źle przecież jak głupia blondi, która wcześniej zdradziła i upokorzyła swoją koleżankę zostaje zdekapitowana, prawda? Dla wielu jest to nawet przyjemność, jeżeli naprawdę gardziliśmy postacią.
W tym przypadku nie ma znaczenia czy postać jest dobrze napisana, czy nawet czy się zachowuje jak człowiek. W pewnym sensie odhumanizowanie postaci daje scenarzyście wolną rękę by potraktować postać jak najmocniej się da.
Istnieje jeszcze ten aspekt, tak głupie, że aż śmieszne. Można wyciągnąć mnóstwo zabawy z jakiegoś filmu, nie poprzez stricte sam film, lecz poprzez umiejscowienie go w kontekście poza filmem. To znaczy, porównywanie prowadzenia postaci, kadrów do tego jak to powinno wyglądać.

Ok, czemu tak się rozpisuje? Ponieważ  kliknij: ukryte  chce zwrócić jak ogromną wagę ma w tym przypadku śmierć i brutalność wobec postaci. To nie jest seria typu Akuma no Riddle który niby jest o zabójstwach, ale tak naprawdę jako widz masz lubić wszystkie postaci (Titanium Ribs for the win). Tutaj te postaci aż się prosi by nimi gardzić i życzyć im jak najgorzej. Punktem kulminacyjnym w tego typu serii jest śmierć.
Ja na początku bardzo liczyłem na tą serię. Była i jest baaardzo głupia, Twórca wcześniej robił takie anime jak Another a i także Okada nie stroni od wybijania niektórych postaci w imie dramatu, więc no spodziewałem się samej dobroci. Ta seria robiła wszystko by pokazać, że jest tanim horrorem klasy C i ostatecznie… nie ma ona punktu kulminacyjnego, a raczej ma ona z zupełnie innego typu serii. To nie jest mądre anime, to nie jest dramat, nikogo nigdy nie obchodziły te postaci, budowanie rezolucji tak jakby ta seria była czymś więcej to największa obraza dla widza.

W ostatecznym rozrachunku wyszedł z tego albo wypatroszony horror klasy C albo po prostu bardzo bardzo źle zrobione anime. Niezależnie jak na to się patrzy, tak była to strata czasu.

Latający Potworze Spaghetti, ta Nanaki w kształcie zmutowanej babci to CGI, od którego idzie sobie oczy wydłubać. Przecież to wygląda jakby to było w poprzednim stuleciu robione, a nie tydzień temu…

Zabierając się za tę serię byłam dość pozytywnie nastawiona. Po pierwszym odcinku zapaliła mi się lampka ostrzegawcza, ale jeszcze liczyłam, że to będzie miało jakiś klimat, że to tajemniczość, a nie traumy zdominują resztę. Następnie przyszły odcinki bezsensownej głupoty, przy których już wiedziałam, na co się nie nastawiać – na idiotyczną papkę o bandzie świrów. Wciąż wszakże, gdyby przerodziło się to w totalnie bezmózgą jatkę, której wszystkich wyrzynano by jak leci, to mogłoby być znośne (takie głupie, ale fajnie, zwłaszcza że miło się patrzy jak zabijane są postaci, których się nie trawi, a tu większość taka była). A tu guzik – na koniec postanowili wywlec jakieś aspekty psychologiczne, próbując udawać, że to miało sens. Cóż… nawet jeśli jakiś tak było, to po prostu nijak nie da się zignorować wszystkich idiotyzmów, które zaserwowano nam wcześniej. Problem w tym bowiem, że sam koncept okazał się być naprawdę ciekawy, ale totalnie go zniszczono, poszatkowano i przemielono tragicznym wykonaniem. Widzę tu tyle błędów, że nawet nie wiem od czego mogłabym zacząć wypisywanie tego, co uważam wady tego tytułu, postaram się wszakże coś naskrobać, co by nie wyszło, że tylko zrzędzę bez podawania konkretów.
Bardzo możliwe, że to, co próbowano tu wykreować mogłoby się udać, gdyby całkowicie wymienić bohaterów. Nie uważam, iż ich ilość sama w sobie jest błędem – w końcu wybierali się oni do wioski, by zacząć tam nowe życie, niejako stworzyć środowisko społeczne, w którym mogliby „normalnie” (jak na ich standardy) funkcjonować. Rozbudowanie wszystkich z nich byłoby niemożliwe, chyba, że próbowano by to rozwlec na serię ponad 50­‑cio odcinkową. Tutaj wszakże podejrzewam, że przy takiej konstrukcji fabularnej (tj. wyciąganie asów na sam koniec) nikt by nie zniósł słuchania o traumach kolejnych bohaterów i to nawet, gdyby zaserwowano je w ciekawszej formie, a nie tak jak to zrobiono. Naturalnym rozwiązaniem było zatem wyróżnienie grupki głównych bohaterów. Niestety, jak już pisałam po pierwszym odcinku, do tych ról nominowano praktycznie najgorsze możliwe postaci. Ponadto kompletnie niepotrzebnie wyróżniono ich aż tylu – przykładowo za zupełnie bezsensowne uważam  kliknij: ukryte  wywlekanie przeszłości pani od tortur, gościa od „sprzedaży” i tej dwójki maniaków broni. Bo serio – czy ich tragiczne przeszłości w ogóle kogoś ruszyły? Z drugiej strony, bohaterowie, którzy troszkę mnie zainteresowali – pani detektyw i ta mała, co niby widzi duchy – zostali potraktowani całkowicie po macoszemu. Jakie były w końcu ich  kliknij: ukryte  „nanaki” i dlaczego akurat takie, tego nie wiemy. Tak szczerze, to myślałam, że coś o tym będzie, bo np. były momenty jak ta detektyw  kliknij: ukryte  ściska sobie fałdy na brzuchu, co chyba powinno mieć jakiś sens (mogłoby ujść jak zwykły odruch bohaterki w jakimś innym typie serii, tu jednak, skoro skupiali się niby na psychice postaci, powinni to jakoś rozwinąć, skoro już poświęcili temu uwagę).  kliknij: ukryte  Za ciekawy zabieg uważam powrót bohaterów teoretycznie szybko wykluczonych z historii, ale i do tego mam zastrzeżenia. Absolutnie nie rozumiem zasad działania i motywacji tej dwójki, która potem atakowała resztę. Czemu w ogóle słuchali tamtej babki? I oczywiście – jakie były ich traumy? Ale i tak to wszystko blaknie w porównaniu do tego, co zrobili z trójką głównych postaci. O dziwo, historia Masaki wyszła nieźle – nie spodziewałam się, że  kliknij: ukryte  Reiji będzie jej wymyślonym przyjacielem i nawet uważam, że to dobrze poskładali do kupy (jak na ten tytuł oczywiście). Ale te traumy pozostałej dwójki… o ludzie – zaś biedne, skrzywdzone przez los/życie/ludzi/Boga/cokolwiek nastolatki… Nie wiem nawet co o tym powiedzieć – to było zwyczajnie głupie i jak słuchałam kolejnych wynurzeń Mitsumune, to jeszcze bardziej marzyłam, by to jednak była zwykła krwawa sieczka, w której wszyscy giną. Tutaj wyraźnie wyszły na wierzch wszystkie bolączki trapiące twórczość pani Okady – pomysł jest, ale jak przychodzi do konkretów, to jakieś toto sztuczne, przedramatyzowane, niedopracowane, nieżyciowe…
Najgorsze w tym wszystkim jest jednak zakończenie. Wyglądało to dla mnie tak, jakby osoba wymyślająca tę historię zabrnęła za daleko i nie wiedziała, co właściwie dalej z tym całym chaosem zrobić.  kliknij: ukryte  Happy end? A może bad end? Więc zrobiła trochę tego i trochę tamtego, bo przecież „nie każdy jest w stanie sprostać swoim problemom… blablabla… część zostaje, część wraca do społeczeństwa.” Chyba najgorsze, co można było z tym zrobić i takie trochę „na odwal się”.
Ogólnie wyszło to tragicznie, a wcale nie musiało, bo pomysł głupi nie był. Zawiodło wszakże wszystko inne. nudni bohaterowie, chaotyczny sposób wprowadzania kolejnych wątków, skupianie się na pierdołach, mniejsze bądź większe dziury i błędy (poczynając od całej organizacji tej wycieczki) – to wszystko sprawiło, że nawet najciekawszy motyw musiał wyjść źle. Momentami było śmieszne i całościowo uważam to za kolejny tytuł z cyklu „tak głupi, że aż fajny”, ale jestem zawiedziona. Nie, nie tym, że nie wyszło z tego coś dobrego, ale że na koniec nie dodali większych głupot i  kliknij: ukryte  nie pozabijali większości bohaterów.

W zasadzie to mogłabym po seansie nadal zacytować mój poprzedni komentarz… Obejrzałam do końca, bo byłam ciekawa, jak to niby twórcy zechcę wytłumaczyć… ale oglądałam to kompletnie beznamiętnie. Mimo wszystko ten wątek z Reiji wydawał się odrobinkę ciekawy stąd 2/10, ale tak to… niech przepadnie w czeluściach.

Cóż, po obejrzeniu całości z przykrością stwierdzam, że Mayoiga miała nawet niezły pomysł wyjściowy… Tyle że pomysły trzeba umieć realizować, a pod tym względem seria wykładała się bardzo efektownie praktycznie, co odcinek. Zero suspensu, kicz zamiast psychodelii i przede wszystkim – wszechogarniająca nuda. Twórcy chyba kompletnie nie wiedzieli, co tak naprawdę chcą stworzyć: horror/thriller, dramat, komedię/parodię czy cokolwiek innego… W efekcie wyszła taka bardzo niestrawna papka. Sposób przedstawiania kolejnych (również pseudonaukowcych) wyjaśnień jest sztuczny, brak tu jakiegokolwiek wyczucia i subtelności (odpowiedziami dostajemy praktycznie po głowie, a wystarczyło trochę się postarać i bez łopatologii widz spokojnie by się domyślił, o co chodzi. Ale nieee.). Bohaterów jest zdecydowanie za dużo, a ich osobowości w większości mają głębokość kałuży i niczego sobą nie reprezentują. Tak ze 2/3 obsady można by spokojnie wywalić, bo nawet nie pełnią funkcji narzędzi fabularnych, a tylko snują się w tle, tworząc sztuczny tłum.

Gdyby tylko zostawić samą koncepcję, wypatroszyć scenariusz i bohaterów, wyrzucić Mari Okadę z ekipy, to może faktycznie powstałoby klimatyczne anime – odpowiednio niepokojące i porządnie psychodelicznie z kilkoma tajemnicami w zanadrzu.

Kierowca autobusu jest najlepszą i jedyną sensowną postacią tego anime.

Widzac tak duza ilosc negatywnych komentarzy zastanawialam sie czy w ogole jest sens sie za to zabierac, jednak ostatecznie dalam temu szanse i powiem nawet ze wcale nie zaluje. Mam wrazenie ze glownym powodem niezadowolenia widzow jest to, iz zabierali sie za serie oczekujac czegos zupelnie innego: dreszczyka emocji i rozlewu krwi (jak np. w „Higurashi no Naku Koro ni”), a otrzymali okruchy zycia przyprawione niewielka doza wartkiej akcji i dramatyzmu.

Historia ta opowiada o grupie mlodych ludzi chcacych zaszyc sie w malej opuszczonej wiosce odcietej od swiata, aby uciec od swojego dotychczasowego zycia. Kazdy z nich ma ku temu swoje powody – przezyte traumy (mniej lub bardziej irracjonalne). Swoje nowe zycie musza jednak rozpoczac od walki o przetrwanie, a walka ta bedzie walka ze swoimi wlasnymi lekami ( kliknij: ukryte  gdyz wioska bedzie w stanie materializowac ich „demony przeszlosci”, a co wiecej zostana w niej uwiezieni).

Zgadzam sie iz wiekszosc postaci pierwszoplanowych jest irytujaca, ale mozna tlumaczyc to tym, iz ludzie ci sa „zrabni psychicznie” (w koncu dlatego sie tam znalezli). Jak dla mnie najwieksza dziura w fabule jest brak przygotowania do calej tej wyprawy w nieznane (odcinek 2) i historia Misaki (odcinek 7).  kliknij: ukryte  Bohaterowie nie wiedza co zastana w wiosce, a na wstepie pozbywaja sie pieniedzy twierdzac ze od teraz nie beda im potrzebne. Wiedza ze wioski nie ma na mapach i ze beda odcieci od swiata – jak zamierzaja zyc? Nawet jesli byli przekonani iz beda tam mieszkac ludzie nikt nie przygotowal sie na ewentualnosc ze beda musieli byc samowystarczalni (maja maly zapas jedzenia, zaledwie dwoje pomyslalo aby zabrac ze soba latarke itp.). Jedna z postaci ma problemy zdrowotne i potrzebuje przyjmowac leki – skad zamierza je brac? Jedyne co przychodzi mi do glowy to iz dzieciaki pomyslay ze „organizator to zalatwi”... Co do historii Misaki: jesli w drodze powrotnej zostala oddzielona od kuzyna – dlaczego nie wrocila do domu? Jej wyjasnienia ze nie chciala wracac bez niego wiec zdecydowala sie szukac wioski sa NIELOGICZNE. Naturalna reakcja bylby powrot do domu z nadzieja ze jej kuzyn juz tam dotarl, jesli nie, zorganizowanie akcji poszukiwawczej aby go odnalezc. Ona natomiast nie poinformowala rodziny ze nic jej nie jest, zamieszkala w pobliskim miescie, podjela prace i szukala sposobu aby wrocic do wioski by go odnalezc – pomimo iz nie wiedziala ze nie wrocil! Pomijam juz ze byla poszukiwana a nikt w miescie nie rozpoznal iz jest to zaginiona dziewczyna o ktorej pisza w gazetach (ponadto pisano tylko o niej co potwierdzalo przypuszczenie iz kuzyn wrocil do domu).

Podsumowujac obejrzane 10 odcinkow stwierdzam iz dobrze sie to oglada (pomijajac wspomniane wyzej mankamenty). Nie wiem jeszcze jaki bedzie final, ale moje ogole wrazenia (rowniez te audio­‑wizualne) sa pozytywne. Na pewno warto dac temu szanse.

Anime najgorsze w swoim rodzaju. Chciałoby się powiedzieć, że tak złe, że aż dobre, ale niestety… jego beznadziejność tak naprawdę męczy niż bawi.

Jeszcze chciałbym dodać coś w temacie ludzi, którzy uważają, że można temu anime wszystko odpuścić, bo postaci nie mają wszystkich klepek…
To że anime jest o bandzie wariatów to jedno. To, że tempo i montaż scen to absolutna sieczka bez zamysłu i talentu to drugie. Postaci nie powinny usprawiedliwiać nieudolności scenarzystów. Można stworzyć dobrą historię o wariatach, można też stworzyć dobrą historię, która sprawia że zarówno widz jak i postacie kwestionują co jest rzeczywistością a co nie jest, ale to anime taką historią nie jest.
Zastanawiam się w tym momencie, czy twórcom tego anime w ogóle już na czymkolwiek zależy, bo co odcinek, to jeden gorszy od drugiego.

Pytanko. Zatrzymałem serie chyba na 7 odcinku, zaczęli się zabijać czy raczej nic z tego nie będzie i cała familiada upośledzonych ludzi wróci?

Dotarło do mnie, jak bardzo byłem naiwny oczekując czegoś ciekawego od wyznań Masaki. Zamiast wreszcie się czegoś dowiedzieć przez dziesięć minut słuchamy, jak wyjąkuje z siebie swoją traumę, z której mało co wynika dla ogółu historii. A i tak jeszcze coś kręci najprawdopodobniej.

Już dawno nie widziałam tak nieracjonalnie zachowującej się bandy idiotów w jednym anime. Z każdym odcinkiem wkurzają mnie coraz bardziej i w sumie wyświadczyli ogromną przysługę społeczeństwu, sami postanawiając się z niego usunąć. To typy takich kretynów, którym nie współczuje się bez względu na ich traumy, w żaden sposób nie czuję żaby były one powodem takiego zidiocenia. Błagam chociaż niech uśmiercą psycholkę Lovepon i głównego bohatera, a jeszcze uznam, że seria nie była całkowitą stratą czasu. A tak nawet mnie to niestety nie śmieszy, wywołuje tylko uczucie zażenowania. Mimo wszystko spróbuję skończyć, bo aż jestem ciekawa jak bardzo bzdurna może być jeszcze ta seria, a jeżeli o to chodzi mam wrażenie, że nie poczuję się rozczarowana.

między śmiechawką, strachawką i głupawką. Niby została jeszcze niemal połowa, ale jak dotąd twórcy wykazują się sporym niezdecydowaniem. Jakby kilka osób prowadziło samochód – jeden wciska gaz, drugi w tym czasie zaciąga ręczny, trzeci ciągnie kierownice w prawo, czwarty w lewo, a piąty dziwi się dlaczego samochód nie jedzie do przodu i tyłu jednocześnie skoro ze wstecznego właśnie wrzucił czwórkę.

Zanosi się, że będziemy mieli kolejny przykład na „bezjajeczność” obecnych Japończyków. Jakby twórca horroru bał się, że kogoś przestraszy, a komedii nie śmiał się kogoś rozśmieszyć. Nic dziwnego, że ostatnio dobrze wychodzą im jedynie slice of life'y.

Chciałbym napisać coś fajnego o tym odcinku, ale ja p…

Kocham to anime. To takie Mirai Nikki w wersji light.

Uffff… dawno się tak nie śmiałem.
 kliknij: ukryte  Do jakiego stopnia Ci idioci się posuneli bo przeczytali artykuł, że dziewczyna zagineła to naprawdę głowa mała. Wodna tortura też była boska. Naprawdę żałuję, że nie rzucali w nią solą.
Cały odcinek od początku do końca to czysta głupota posunięta do tego stopnia, że nie da się z tego nie śmiać.

Do szóstego odcinka:  kliknij: ukryte  Więc mamy do czynienia z boginem, posiadającym umiejętność bilokacji? Fascynujące…

Widać bardzo już jestem wyposzczony na jakąś serię choć trochę zahaczającą o grozę, bo pierwsze trzy epki obejrzałem w sumie bez większych zgrzytów. Ale komentarze do nowego odcinka wskazują, że teraz może nadejść kryzys ;___;

Tak się po pierwszym odcinku (mimo durnych charakterów) cieszyłem że wreszcie wyszła odskocznia od ecchi shitu, a po komentarzach widzę, że jest jeszcze gorzej niż w co sezonowych haremówkach.
Strach oglądać dalej, ale kiedyś trzeba się będzie za to zabrać.

Rany, jakie to jest durne i bez wyrazu. Potencjał zjechany od góry do dołu z nawiązką… Jedyne sensowne wytłumaczenie tego potworka, to że wszyscy nawdychali się halucynogennych oparów, łącznie z twórcami.

Mając do dyspozycji dubeltówkę z dwoma nabojami w pierwszej kolejności odstrzelił bym wariatkę paplącą o torturach. Drugi pocisk poszedł by w Pi­‑tan i jej czopka.

Niestety powiedzenie „tak złe, że aż dobre” nie ma miejsca w przypadku tej serii. To anime jest po prostu nudne i pozbawione wyrazu. Pora porzucić je bez żalu.

Okej,  kliknij: ukryte  wielki, pluszowy pingwin całkowicie przekreślił szanse tej serii na jakiekolwiek porywy normalności xD Rykłem srogim śmiechem, jak to zobaczyłem. Wspaniały pokaz tego, jak NIE POWINNO wyglądać horror­‑anime. Jestem pod wielkim wrażeniem. Wyczuwam nawet tu lekką parodię, bo nie uwierzę, że ktokolwiek z osób odpowiedzialnych za scenariusz mógł napisać taką głupotę xD

Boże jakie te postacie są denerwujące.. Z niecierpliwością czekam aż zaczną padać jeden po drugim, najlepiej w bardzo okrutny sposób.

Jedyna osoba, która mnie tam nie drażni to lion, bo nic praktycznie nie mówi i kolega naszego głównego bohatera.