Tanuki-Anime

Ichigawa miał plan zamordować kolegów z klasy a Yamada miała być jego wisienką na torcie, ale wystarczyło że ładnie się uśmiechnęła i wyraziła swoje zainteresowanie w jego stronę i cały pogląd świata zmienił mu się w dwa odcinki, no jak to zdrowy chłop. Polubiłem głównego był spoko napisany a Yamada była ok ale jej nie proporcjonalnie mała głowa do reszty ciała zawsze mnie irytował. Romans sprawdzał się zwłaszcza w odcinkach 5­‑9 ale później mnie nudził. Reszta postaci, no dobrze że nie mieli dużo czasu na ekranie. Muzyka spoko zwłaszcza ending. Graficznie ok animacja no może być. Jako komedia myślę że słabo się ten tytuł spisał. Ogólnie spoko 7/10, wezmę się za sezon nr.2.

No i stało się. Parę osób brudnymi wyssanymi paluchami szturchało mnie w stronę tej kolejnej historii miłosnej odzianej nieskromnie w szkolny mundurek. Przyznaję temat trochę mi się przejadł i stawiałem twardy opór. Topniejący jednak z każdym zachwyconym głosem który czytałem na temat tej serii. W końcu czara ciekawości się przelała.

I teraz siedzę sobie bardzo mocno skonfundowany i głęboko myślący na temat tego na ja tu „paczyłem”. Bo przyznam się szczerze, że mam dosyć mieszane uczucia które ciągle jeszcze zresztą zmieniają się z czasem. Mój stosunek do tego dzieła w czasie oglądania też podlegał ciągłej ewolucji.

Początek był dla mnie trudny. Po trzecim odcinku zrobiłem sobie przerwę i z wahaniem sięgnąłem po kolejne. Bo powiedzmy sobie szczerze. Fabuła to taki zlepek sytuacji zerżniętych z wcześniejszych romansów. Sama główna bohaterka to wg. mnie klon . . . ech . . . . kwestią czasu było kiedy ona się pojawi. Zdziwiony jestem, że dopiero teraz to nastąpiło. Chyba, że o czymś nie wiem? Przy moim skromnym doświadczeniu w anime to całkiem możliwe. Kwestie różnicy wzrostu też chyba sobie zaimportowali.

Taaa cichy zakątek gdzie dojrzewa relacja tej dwójki – było? A było. Akcje rowerowo­‑deszczowe? Oj, widziało się parę razy. Chorych nawiedzać odfajkowane? Tak jest! Odfajkowane! Przymierzania w domu towarowym? Zaliczone! Obowiązkowo. Zaraz, zaraz . . . a gdzie jest festyn? No i te dni szkoły? Jak to gdzie? Jest drugi sezon. Założę się, że tego nam nie podarują. Wiem ryzykuję bo nie widziałem. A już jest. Ale pewnie skorzystają i z tych klisz.

Mimo tych wszystkich obiekcji powoli mnie kupowali. Gdzieś po 8 odcinku całkiem już mnie mieli.

Nie wiem czy to ta odrealniona atmosfera Świąt i Nowego Roku rodem z „Zewu Nocy”. Filtry czy co innego. Ale graficznie mnie to urzekło. Do tego ta radocha tej małej z posiadania kogoś do potrzymania za rękę i przytulenia była oddana wyśmienicie.

Przyznaję, że kończyłem to mocno urzeczony.

Zadając sobie pytanie czy to nie romans w czystej postaci. Taki gdzie cała fabuła jest tłem­‑wypełniaczem dla tego co najważniejsze czyli relacji dwójki bohaterów. Relacji sprowadzającej się do potrzeby bliskości drugiej osoby w jej najbardziej surowej i pozbawionej zbędnych ozdobników postaci. I cała akcja, fabuła oraz postaci drugoplanowe są przywołane z nonszalancją bo są jedynie dyskretną dekoracją dla głównego założenia. Dla niego pozbyto się też zbyt epickich emocji czy przesadnej ekspresji. Brak tu zawiłych komplikacji w relacjach uczuciowych. Fabuła też nie jest zbyt wartka aby podkreślić wagę relacji tej dwójki.

Czy oni mnie kupili tą „potrzebą bliskości drugiej osoby”? Chyba tak! I co? To ja niby im się tak dałem? Najwyraźniej tak było. No i masz babo placek. Wstyd dla osady . . .!

Jedyne co mogę tu powiedzieć na swoje usprawiedliwienie . . . . to chyba to coś o robakach w głowie na które powołuje się czasem nasz mroczny proteg. Coś chyba w tym jest.

PS. No jest jeszcze pewien zgrzyt. Chyba nie będę udawał, że pewne kadry nie przywodzą tu na myśl relacji kobiety z Toy Boyem.
Mnie to razi. Nie kupuję obecnej narracji w myśl której jak Kali robić to dobrze. Bo Kali jest siny, niezależny . . . i to jest sprawiedliwość dziejowa która mu się należy. A jak robią to inni to to jest zgroza i kryminał. Jestem tu zwolennikiem symetrii.

Patrzę na obrazki i erotyka, a właściwie sensualność aż wylewa się z owych obrazów. Stąd odpuściłam sobie oglądanie, bo zwykle to pasuje tylko w ecchi komediach.

Ale kilka zerków na sceny anime
i już nie mam poczucia tego nachalnego epatowania i kuszenia widza na siłę.

Może jednak obejrzę serial, który zebrał tak wysokie noty?

Kto wie, może oceny w głosowaniu jeszcze się zmienią :)

Zacznijmy od tego że jest to absolutna perfekcja pod względem rozwoju stosunków/uczucia między bohaterami, tak idealnie poprowadzonego romansu nie było jeszcze.

Muzyka przepięknie podana w odpowiednich momentach i z odpowiednią nutą która naprawdę wzmacnia daną sytuację.
Grafika/animacja, bardzo przyzwoita i urzekająca, bardzo dobrze że nie zdecydowano się na zabiegi typu chibi itp.

Lecz na najwyższe pochwały i laury zasługuje Hina Youmiya jako Yamada, niesamowity głos wręcz idealnie oddana tonacja głosowa w całym anime, tak jak ktoś poniżej napisał, głos Hiny Youmiyi ociera się o ASMR w tym wydaniu.

Pod ogromnym wrażeniem były moje uszy i nie byłem pewny czy da się lepiej oddać postać poprzez głos, innymi słowy "odwalić jeszczę lepszą robotę" niż
Miyuki Sawashiro jako Himeko Inaba w serii "Kokoro Connect", autentycznie na stojąco oklaski dla tej pani się należą, jednak, Hina Youmiya w roli Yamady, moim zdaniem, wygrywa i to z ogromną przewagą.
Nadmienię jesczę rolę Kana Hanazawa jako Nagisa Kubo w "Kubo­‑san wa Mob o Yurusanai", też bardzo dobrze zagrana rola, niestety ląduje na 3­‑m miejscu.

Po obejrzeniu dwa razy, mam ochotę obejrzeć jeszcze raz, ze względu na naprawdę urzekające relacje między bohaterami jak i głos Yamady.

Weszłam wczoraj na yt i na jednej z miniaturek było to anime z podpisem, że to jedno z lepszych romansów jakie autor widział. Skopiowałam tytuł, weszłam tutaj i zobaczyłam komentarze podobnej treści. Tym sposobem trafiłam na Boku No Kokoro i obejrzałam w jeden dzień. Dryfuje sobie jeszcze na takiej chmurce zauroczenia, bo to anime mnie dosłownie zauroczyło i idealnie ten stan potrafiło przez 12 odcinków utrzymać. Bardzo fajnie nakreślona relacja głównych bohaterów – kontrastowa, powolna, ale konsekwentnie rozwijająca się. Miałam ochotę móc się porozpływać przez kilka godzin i dokładnie to dostałam.

W odróżnieniu od wypowiadających się poniżej panów, mój zachwyt nad tą serią, koniec końców, spadł z poziomu „bezapelacyjny” do „umiarkowanie wysoki”. W ostatnich odcinkach bohaterowie, chociaż niewątpliwie szalenie sympatyczni, sprawiali, że miałam ochotę im strzelić przez łeb. Twórcom samego anima natomiast posłałabym sarkastyczny uśmieszek.
Drugi sezon? Najpewniej sobie odpuszczę haha…

Tak naprawdę to nie mam za wiele do dodania od ostatniego mojego komentarza. Ciężko mi nawet wyrazić odpowiednimi słowami to jak bardzo cenię ten tytuł. Dla mnie seria wspaniała, a rozwój relacji Yamady z Ichikawą został wykonany według mnie perfekcyjnie. Tutaj nie ma żadnej rysy. Wszystko jest nieskazitelnie czyste. Jeden z najlepszych romansów szkolnych jaki w życiu oglądałem i jestem wręcz wniebowzięty zapowiedzią kontynuacji oraz obecnością mangi na naszym rynku.

Świetna obyczajówka/romans. Od razu zapowiedziano drugi sezon, więc jestem bardzo zadowolony.

Początek nie do końca mnie przekonał, ale czym dalej tym lepiej. Ogólnie to jestem pod wrażeniem, jak realistyczne jest to anime w niektórych aspektach – przede wszystkim jeśli chodzi o charaktery postaci.
Prócz tego animacja jest porządna, aktorzy głosowi naprawdę dobrze odnajdują się w swoich rolach (szczególne pochwały dla Shuna Horie), reżyseria również stoi na wysokim poziomie, a wisienką na torcie jest świetny soundtrack autorstwa Kensuke Ushio.

Przez pierwsze 2 odcinki myślałem, że to będzie kolejne przeciętne romansidło z jakimś dziwnym protagonistą i ogólnie dziwnym motywem, ale jakże się pomyliłem.

Na ten moment z czystym sumieniem przyznaję, że jest to dla mnie złoto. Czyste złoto na które nie zasłużyłem, ale cieszę się niezmiernie, że zdecydowałem się kopać, aby może w końcu je odnaleźć. No nie będę owijał w bawełnę, zakochałem się. Zakochałem się w tym jak rozwija się relacja Yamady i Ichikawy. Dla mnie ten element jest wykonany po prostu perfekcyjnie i koniec kropka. Dawno nie widziałem czegoś takiego, aby relacja rozwijała się w tak uroczym, odpowiednim, idealnie wyważonym tempie bez niepotrzebnych przeciągań, ani odchyłów w jedną lub drugą stronę.

Jednocześnie śmieję się i płaczę ze wzruszenia przy oglądaniu ich poczynań. Aż sam się sobie dziwię, a może nawet i już boję jak bardzo wpłynęła na mnie ta seria. No ale piszę zwyczajnie szczerą prawdę, pod tym względem (pod względem rozwoju relacji chłopaka i dziewczyny ze szkoły) jest to dla mnie arcydzieło jakiego chyba nigdzie jeszcze nie uświadczyłem, a widziałem tonę romansów szkolnych.

No i jeszcze ta muzyka… Rany… Wizualnie jest okej, przyjemnie dla oka, ale to soundtrack zwalił mnie z nóg. Przy takiego typu produkcji serwować tak… Śmieszne, bo nawet nie jestem w stanie określić tych ostów. Tak nieskazitelnych, pięknych, perfekcyjnie wpadających w ucho, idealnie oddających klimat i emocje gdy następuje „kluczowy moment” (ale nie tylko) w odcinku gdzie główną rolę oczywiście grają Yamada i Ichikawa.

Ubóstwiam i nie przestanę, bo przecież jestem już na takim etapie, że ja chciałbym oglądać zwyczajną ich rozmowę o byle czym godzinami, a odcinki trwają zaledwie 20 minut. Dla mnie to jest katorga obserwować ich tak krótko… Chciałbym móc oglądać to wiecznie.

Chyba już jest coś ze mną nie tak…

Polały się łzy me czyste! To jest po prostu doskonałe! Spodziewałam się, że będzie zabawne, ale, nigdy bym nie przypuszczała, że dostanę taką małą cudowną perfekcję… Moje anime sezonu.

Główny bohater to edgy gimnazjalista, ale nie chuunibyou, a Yamada też jest dosyć ekscentryczną osobą. Może być z nich całkiem fajna para, ale na to przyjdzie czas. Ogólnie dość udany pierwszy odcinek, choć muszę dać minusa za kliszą z „natarczywym podrywaczem” xd
Soundtrack dobry, a opening to już w ogóle.