Tanuki-Anime

Muszę przyznać, że serial mnie pozytywnie zaskoczył, rozbawił, a potem… Jeszcze raz zaskoczył. Twórcy dali popis wyobraźni tam, gdzie zapewne większość tych co oglądała już to porzuciła.

A porzucić jest łatwo, bo seiyuu głównej bohaterki piszczy jak czterolatka, wygląda jak 12­‑latka i zachowuje jak 13­‑latka, choć ma lat 19. Musiałam pierwsze odcinki mocno ściszyć, żeby wytrwać.

Ta seria to dla mnie takie Stein Gates plus Gamers
w wersji głównie moe, lekko i radośnie i z zapałem.

A jednak mistrzowie wyobraźni z Japonii w teoretycznie płytkiej jak kałuża serii potrafili przemycić także kilka pytań w gruncie rzeczy o człowieczeństwo.

Czym jest wyobraźnia. Czy maszyny mogą i powinny zastąpić człowieka. I przede wszystkim – do czego człowiek może spożytkować własny umysł. W tym pozytywnym, kreatywnym sensie i w tym mnie przyjemnym.
A także pokazują, jak bardzo nasze działania wpływają na innych. Nawet poprzez pozornie nieistotne, drobne zdarzenia, na które zwykle nie zwracamy uwagi.

Oczywiście 90 procent fabuły to lekkie, zwariowane okruchy życia i wspomnienie minionych epok komputerowych. Z maleńką szczyptą sci­‑fi i nie tylko.
Oraz wielka pochwała gier bishoujo i ich otoczki kulturowej.

Co do „minionych epok”... Sama złapałam się za głowę na myśl, że miałabym teraz tworzyć grafiki jak główna bohaterka w swojej pierwszej podróży.

Komu polecić te lekko komediowe okruszki? W zasadzie każdej grupie wiekowej, na relaks i nie tylko. I choć był epizod także mniej przyjemny, to cóż z tego  kliknij: ukryte  skoro wszystko kończy się tak, nie inaczej.