Tanuki-Anime

Niezwykle ciepłe, milutkie i pełne dobra anime – otuliło moje serce i wygłaskało posmutniałą duszę. Do tego te kolory, ściszenia, długie, nieśpieszne pauzy oraz skupienie na każdym detalu w czasie interakcji między bohaterami… już dawno się tak nie wyciszyłem przy anime. Może i jest tu trochę zbyt idealnie momentami (konstrukcja świata oraz postacie główne i poboczne), ale mi to nie przeszkadzało. Dodatkowo, anime potrafi zaciekawić samym językiem migowym, a także „zwyczajami” głuchoniemych, za co ma dodatkowy plus, gdyż tematyka ta jest raczej niezbyt eksploatowana.

Czy tylko mi się przypominało Bokura ga ita oglądając to ?
Jakoś nie mogłem się pozbyć tego a'la bokura ga ita poczucia.

Nic nadzwyczajnego ani nic kiepskiego czyli 6/10 można poświęcić chwilę.

Może i zaczęło się cukierkowo, może nadal jest pełne słodyczy pierwszego  kliknij: ukryte  odwzajemnianego uczucia, ale jednocześnie jest to niezły kawałek obyczajówki.

Oglądając mam raczej wrażenie oglądania ludzi niż postaci, mimo uroczej dla mnie kreski i tych shoujowych elementów wizualnych tła i nie tylko.

Jest inne niż Aniołek z Sąsiedztwa, pogodniejsze, a jednocześnie można poczuć emocje bohaterów, szczególnie że rozkręca się po trochu na różne postacie.

Do tego za każdym razem oglądam opening i odsłuchuję ending, a to już ewenement dla mnie! Jak widzę w czołówce uśmiech globtrotera i grymas „przyjaciela z dzieciństwa”, to budzą we mnie emocje niczym żywi ludzie.

Póki co jeden z ciekawszych cytatów w anime,  kliknij: ukryte  porównanie ludzi do szklanek. i jakże adekwatny do głównej bohaterki.

No i teraz dołączyłam do grona osób, które z większą niecierpliwością czekają na kolejny, 8y odcinek tej serii, niż na kolejny epizod Zielarki xd.

Zdaję sobie sprawę z tego, że podkład muzyczny i dźwiękowy stanowi ważny element. Ale chociaż tu jest on kompatybilny z treściami, a aktorzy się starają – to część scen wybrzmiewa lepiej po wyciszeniu dźwięku. Zupełnie, jakbyśmy zanurzali się w świecie głównej bohaterki. Ta cisza jest w stanie przekazać dużo więcej.

Po drugim odcinku – chyba nie dam rady. Za dużo melancholijnych, przeciągłych spojrzeń, sparkli z miłoździ, ludzi, którzy wyglądają, jakby im było bardzo źle i pierdylion pińćset podobnych zbliżeń na te same twarze. Do tego główna bohaterka potrafi czytać i pisać po japońsku, co ułatwia komunikację, a dla większości głuchych nauczenie się pisma jest olbrzymim wyzwaniem, czasami niemożliwym do pokonania, przez co często są odseparowani od świata słyszących. Bohaterka jest za to zintegrowana ze światem słyszących dość dobrze, a jej głuchota służy jako urozmaicenie wątku romantycznego, a nie wgląd w świat głuchych. Do tego wątek romantyczny jest tak nagle wprowadzony, ni z gruszki, ni z pietruszki dziewczyna się zakochuje, że nie jestem w stanie uwierzyć w te emocje i kibicować bohaterom. Nie polubiłam nikogo. Nikt mnie tutaj nie obchodzi.

Jakby mnie jakiś random tak macał po głowie, to bym chyba rękę odgryzła.

Ładne to i kjutaśne, aczkolwiek mam taki sam problem jak z mangą – nie przełknę więcej niż 2 minuty na raz. Jak wychodzi nowy rozdział mangi, to zazwyczaj czytam to cały dzień, natomiast z anime niestety to tak nie działa.
Jak ktoś lubi przepełnione cukrem romanse, polecam. Nikomu innemu.
A, czy tylko ja odnoszę wrażenie, że ta seria się ślimaczy? Już w mandze to odczuwałem, ale te 2 odcinki anime taaaaak mi się dłużyły, jak… no nic mi się tak dawno nie dłużyło.

O kurczę…

Muszę zamówić mangę

Do tych wydatnych warg muszę się jeszcze zdecydowanie przyzwyczaić, ale tak poza tym nie mam się do czego przyczepić.
Pierwszy odcinek chyba całkiem dobrze zarysowuje o czym będzie ta seria pod względem tematyki i ogólnie nawet podoba mi się to zestawienie „mały świat” głuchoniemej dziewczyny i „wielki świat” podróżnika poligloty.
Grafika jest nawet niezła, a dużo ciekawszy jest dźwięk i muzyka, dzięki którym anime pokazuje to jak świat widzi, a raczej słyszy Yuki – mam nadzieję, że tego aspektu będzie tylko więcej.