Tanuki-Anime

Miasto Arkham, które swą potęgę zbudowało na magii i alchemii, nigdy nie było szczególnie spokojnym i bezpiecznym miejscem. Jednakże teraz spora jego część jest wydzieloną strefą zamkniętą, w której toczą się gwałtowne walki między wysłannikami złowrogiej organizacji Black Lodge, a samozwańczym obrońcą miasta, potężnym mechem zwanym Demonbane. Taki „nadmiar atrakcji” sprawia, że nieszczęśni żurnaliści mają naprawdę poważne problemy, by znaleźć historię, która zainteresuje ich czytelników. Dlatego też redaktor naczelny „Daily Arkham” postanawia dać szansę świeżo przybyłej do miasta dziennikarce, Lily Bridge. Dziewczyna dostaje zadanie napisania reportażu o Demonbane – albo przynajmniej zrobienia mu kilku wyraźnych zdjęć. Jak łatwo zgadnąć, zadanie nie jest łatwe ani bezpieczne…

Zazwyczaj staram się oglądać powiązane ze sobą anime w kolejności chronologicznej – tym razem jednak słusznie zrobiłam, sięgając najpierw po serię telewizyjną. Ten odcinek bowiem pełni rolę li i jedynie wabika dla klientów – zapowiedzi tego, co czeka ich, jeśli zdecydują się nabyć wydaną na Playstation 2 grę. Fabuły nie da się ocenić: obejrzymy ze dwie walki, przeplatane miotaniem się Lily Bridge po mieście w poszukiwaniu informacji. Ten zabieg pozwala wprawdzie w miarę bezboleśnie podać zawiązanie fabuły – „dowiadujemy się” o kolejnych faktach wraz z bohaterką – nie da się jednak ukryć, że obraz pozostaje silnie niekompletny. Pojawiają się wszystkie ważniejsze postaci późniejszej serii (i zapewne gry), ale konia z rzędem temu, kto znajdzie tu informację o tym, jaki związek Kurou Daijuji ma z tajemniczą małolatą (chyba nawet nie przedstawioną jako Al Azif, czyli Necronomicon) oraz z dziwacznym osobnikiem, pilotującym Demonbane. Historia Lily nie znajduje nawet żadnego zamknięcia – ot, w pewnym momencie stawiana jest kropka i zostają puszczone napisy końcowe. Żeby dowiedzieć się więcej, należy kupić grę.

Grafika jest zła. Nawet ta w młodszej o dwa lata serii telewizyjnej nie należała do najlepszych – to zaś, co dostajemy tutaj, jest raczej upiorne. Projekty postaci nie są najgorsze, ale kanciaste i z nie najlepiej dobranymi schematami kolorów – odpowiedzialny za nie Masaaki Sakurai poprawił je wyraźnie w wersji TV. Mechy, pojazdy i co tylko się da stworzono komputerowo – kiedy kamera porusza się „między budynkami” mamy wrażenie, jakbyśmy się przemieszczali wewnątrz gry komputerowej (w dodatku nie najmłodszej). Do tego dochodzi rozczulający ingrisz – napis na budynku wspomnianej wcześniej gazety głosi „Dairy Archime”, rzucając nowe światło na niedocenioną przez Lovecrafta rolę przemysłu mleczarskiego w procesie uświadamiania społeczeństwa. Muzyka… Jest i nie zasługuje na zapamiętanie.

Demonbane OAV to pozycja, którą zdecydowanie polecałabym omijać – jej obejrzenie będzie zwyczajnie stratą czasu. Walki i akcja są o wiele gorsze niż w serii telewizyjnej (a tam trudno je było nazwać „mocną stroną produkcji”), fabuła nie ma cienia sensu i nie wnosi niczego nowego do wiedzy o świecie, a o stronie technicznej należałoby litościwie zamilczeć. Ewentualnie można rzucić okiem jako na ciekawostkę – ale tylko po obejrzeniu serii TV, na pewno nie w ramach przymiarek do niej.