Tanuki-Anime

Obejrzałam jeszcze raz odcinki od dziesiątego do końca. Faktycznie, podczas jednego  kliknij: ukryte  cofnięcia w czasie, wyraźnie widać przemianę Madoki w Kriemhlid Gretchen. Tak to jest, kiedy komentuje się jakiś czas po obejrzeniu. Dzięki za linka.

Dobrze wiedzieć :) Musiałam coś pominąć.

Skoro o tym wspomniałeś…  kliknij: ukryte  Ciekawi mnie, jakie były poprzednie życzenia Madoki. Wtedy chyba nie mogła stać się bogiem, bo jej moc magiczna nie była aż tak wielka. Myślisz, że Madoka stała się kiedyś wiedźmą? Nie sądzę, aby Homura jej na to pozwoliła. Pewnie zachowania Madoki w różnych światach były podobne, czyli wtedy także prosiłaby o zabicie. Chociaż… Homura odwiedziła tyle światów, że Madoka w którymś mogła stać się wiedźmą. Tego się raczej nie dowiemy, ale można snuć domysły :P

Dodam jeszcze, że  kliknij: ukryte  każda śmierć coś wniosła. Nie było sytuacji, kiedy twórcy pomyśleli: „Zabijmy sobie X, ot tak”. Śmierć Mami udowodniła, że bycie czarodziejką jest wielkim ryzykiem i można zginąć w zapomnieniu. Dzięki przykładzie Sayaki, Madoka i Kyouko dowiedziały się, kim w przyszłości stają się czarodziejki. Tylko Kyouko… Jej śmierć pokazuje poświęcenie. Jednak nie widzę w tym nic głębszego. Chyba że, przecząc temu, co napisałam w pierwszym i drugim zdaniu, twórcy ją uśmiercili, bo dzięki temu Homura musiała sama dać sobie radę w Nocy Walpurgii. Tylko wtedy mogliby rozegrać to całkiem inaczej. Może ktoś widzi coś jeszcze w śmierci Kyouko? Chętnie wysłucham (przeczytam) :)

Spodziewałam się naprawdę banalnej fabuły, gdzie czarodziejki walczą ze złem, bo chcą uratować świat, odcinki mają ten sam schemat, a walkę wygrywa potwór, gdy nagle bohaterka używa super ataku i jest szczęśliwe zakończenie (wywnioskowałam tak po obrazkach Madoki, które widziałam przed rozpoczęciem oglądania). To jasnowidzenie mi nie wyszło. Fabuła wciąga tak, że nie można się oderwać. I to nie dlatego, iż odcinek jest niedokończony (nie umiem tego dokładnie wytłumaczyć na przykładzie anime, dlatego powiedzmy, że Madoka to książka – chodzi o to, że jest rozdział, który kończy się słowami: „Homura weszła do pokoju, a tam nagle…” i koniec, trzeba przeczytać kolejny rozdział, aby dowiedzieć się, co się stało – tutaj nie ma takich sytuacji).

Przejdę do grafiki. Nie przepadam za sposobem, jakim rysowane są twarze, ale tragedii nie ma. Przyzwyczaiłam się. W pełni wynagrodził mi to świat wiedźm.

Czas na bohaterki. Muszę przyznać, że Madoka mnie nie denerwowała. Nicnierobienie było na miejscu. Sama wolałabym obserwować czarodziejki, zanim stałabym się jedną z nich.  kliknij: ukryte  Dzięki temu Madoka, przed zostaniem magiczną dziewczyną, zdała sobie sprawę z ryzyka (patrz: śmierć Mami), a także o oddzieleniu duszy od ciała. Zawarła kontrakt w ostateczności i wtedy była już pewna swojego życzenia.

Za to Sayaka bardzo mnie irytowała. Nigdy jej nie polubiłam, a biorąc pod uwagę, że potem było jej dużo… Aczkolwiek potrafię ją zrozumieć. Co nie zmienia faktu, że i tak mnie denerwowała. Żywię do niej też osobistą urazę ^^

Mami była fajna.  kliknij: ukryte  Umarła szybko, ale zdążyłam ją polubić. Jednak nie odczuwam żalu. Bycie czarodziejką, tak czy owak, i tak przedłużyło życie Mami. Podoba mi się jej styl walki, theme także.

Homurę także polubiłam, ale nie od razu. Nie przepadam za takimi postaciami. Jej chłód wydawał mi się wymuszony.  kliknij: ukryte  Zaczęłam ją rozumieć po tym, jak powiedziała, że dużo razy widziała czyjąś śmierć. Polubiłam Homurę, kiedy zobaczyłam jej przeszłość. Tak się zmienić dla jednej osoby. Tyle wycierpieć. Samotnie. W dodatku nikt nie wiedział, ile się namęczyła…

Kyouko to też fajna postać. Podoba mi się jej wygląd.  kliknij: ukryte  Szkoda, że zawarcie przez nią kontraktu nie przyniosło nikomu nic dobrego, wręcz przeciwnie – same szkody.

Muzyka cudowna, zwłaszcza polubiłam „Magię” Kalafiny (ending), „Sis, Puella Magica!”, „Credens justitiam” (theme Mami) i „Decretum” (theme Sayaki).

Serię oceniam wysoko. Szkoda, że się skończyła, ale nie chcę kontynuacji. W sumie nie ma nic do dodania, nic do ujęcia.